Του Γιάννη Σιδέρη
Ανθρώπινο το σφάλειν. Έχοντας παρακολουθήσει ο γράφων επαγγελματικά τον «Συνασπισμό» πέραν της εικοσαετίας, είχε διαμορφώσει την άποψη ότι η οικονομική διαχείριση της χώρας, ειδικά σε συνθήκες χρεοκοπίας θα ήταν μια οικτρή αποτυχία, όπως και είναι. Ένα κόμμα του 4% διέθετε την πολυτέλεια της υπερχειλίζουσας αφέλειας στις αναλύσεις και τις προγραμματικές του θέσεις. Κανένας άλλωστε δεν του ζητούσε λογαριασμό επειδή κανένας δε νοιαζόταν, για το αστήρικτο των διακηρύξεων, αφού δεν επρόκειτο να τις εφαρμόσει εις τον αιώνα τον άπαντα (που να ξέραμε…).
Το μείγμα αφέλειας, ιδεοληψίας, απλοϊκότητας, έπαρσης για την αριστερή καταγωγή, επίκλησης παλιών τσιτάτων που φάνταζαν ως φωταυγείς αλήθειες, η άγνοια της οικονομίας και της εξάρτησης από το παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, η υποτίμηση των δεσμευτικών υποχρεώσεων έναντι της Ε.Ε. και το ανυποψίαστο για τις σιδερένιες νόρμες που διέπουν τις αγορές (νταούλια), προείκαζαν την οικονομική αποτυχία. Τη βιώνουμε και δεν ξαφνιαστήκαμε.
Εκεί που λαθέψαμε ήταν στην πολιτική γενικώς για τα ΜΜΕ και ειδικότερα για την ΕΡΤ. Με βάσει τις διακηρύξεις τόσων χρόνων (αλλά και ως αναγνώστης της παλιάς αξιόλογης Αυγής), πιστεύαμε ότι θα έφερνε μια άνθηση ελευθεροτυπίας, ελευθερογνωμίας, «ανοιχτωσιάς» (που θα έλεγε και η συντρόφισσα Νοτοπούλου), όπου κατά τη ρήση του συντρόφου Μάο - τα τσιτάτα του οποίου αρέσκεται να κοπιάρει ο Πρωθυπουργός - θα άφηναν όλα τα λουλούδια να ανθίσουν.
Περιμέναμε κοντολογίς ίδιες αποστάσεις προς τα φιλικά και αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ, χωρίς αποκλεισμούς και επιθετικές συμπεριφορές, χωρίς δαιμονοποιήσεις και δαιμονοπάθειες, μετριοπάθεια, ειλικρίνεια, απολογία. Και κυρίως περιμέναμε μια ΕΡΤ… στα πρότυπα του BBC (εντάξει βαράτε με!).
Δεν είναι καν αλήθεια ότι η ΕΡΤ μοιάζει στην ΕΡΤ πριν το μαύρο. Η ΕΡΤ πριν το μαύρο ήταν φιλοκυβερνητική όπως κάθε ΕΡΤ ως τώρα - με αυξομειώσεις ανεξαρτησίας - αλλά ποτέ δεν ήταν απροκάλυπτα ιδεολογικός μηχανισμός και κομματικός πομπός. Παρόλα αυτά έχουν υπάρξει και λαμπρές στιγμές ελευθερίας, με κορυφαίες (κατά υποκειμενική βέβαια άποψη), τις περιόδους Λαλιώτη και Ρουσόπουλου.
Δεν προσωποποιούμε τις ευθύνες για το τωρινό χάλι. Δεν οφείλονται σε έναν υπουργό, αλλά στο γενικότερο πνεύμα που τελικώς απεδείχθη ότι διακατέχει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο «Συνασπισμός» και ο ΣΥΡΙΖΑ του Νίκου Κωνσταντόπουλου, και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέκου Αλαβάνου, δεν ήταν έτσι. Ήταν ακόμα μπολιασμένοι από το - πρωτόγνωρο στην ελληνική πολιτική σκηνή - πνεύμα ανεκτικότητας που είχαν κληρονομήσει από το ΚΚΕ ες.
Η στροφή προς την κομματική υποταγή, μάλλον οφείλεται στον νυν αρχηγό. Για παράδειγμα ο αρχηγός του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίζαμε προ Τσίπρα, μπορεί να συναντιόταν κρυφίως, ενώπιον της γάτας των Ιμαλαίων με τον εμβληματικό εκδότη της διαπλοκής, αλλά τα όρια μέσα στα οποία θα το έκανε, θα ήταν για να ζητήσει ίση μεταχείριση του κόμματός του. Όχι για να αφήσει αλώβητη τη διαπλοκή εφόσον τα ΜΜΕ της ετίθεντο υπό την υπηρεσία του, τοποθετώντας μάλιστα και δικό του κατευθυνόμενο διευθυντή.
Παράλληλα πρώτη φορά έχει υπάρξει τόση εχθροπάθεια και τόση απαξίωση των επαγγελματιών δημοσιογράφων και των Μέσων Ενημέρωσης, η οποία αποενοχοποιείται καλυπτόμενη δήθεν από το ιδεολογικό επίχρισμα ότι ως αστικά και της διαπλοκής, χτυπάνε την Αριστερά. Και οι οπαδοί το καταπίνουν και δεν ενίστανται στο απλό: μπορεί τα αστικά Μέσα να χτυπούν τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί είναι Αριστερά (λέμε τώρα), αλλά βρίσκουν και τον χτυπάνε επειδή εκμεταλλεύονται τα μεγάλα λάθη και τις αποτυχίες του στην Οικονομία και τη Διοίκηση.
Ίσως επειδή ο κ. Τσίπρας επωάστηκε πολιτικά κατά την εφηβεία του σε άλλες οργανώσεις, ίσως επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωμάτωσε τις «συνιστώσες» - ήτοι λάτρεις παρωχημένων ιδεολογιών που τις ξεπέρασε χρόνος - υπό την ηγεσία του πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε ένα πνεύμα αλλοτινών, αλήστου μνήμης, εποχών στη σχέση της εξουσίας με τα ΜΜΕ. Και μόνο που συζητήθηκε σε κομματικό όργανο, στην Πολιτική Γραμματεία του κόμματος, το θέμα ΕΡΤ, δείχνει τον ανεπίτρεπτο (και εντελώς ανώφελο και παρωχημένο στην εποχή του διαδικτύου) ασφυκτικό εναγκαλισμό που έχει επισυμβεί.
Όμως τους ξεπέρασε και η εποχή και ο δικός τους χρόνος. Ο,τι και να κάνουν πλέον το παιχνίδι εχάθη και μαζί του εχάθη η έξωθεν καλή μαρτυρία. Ακόμη και το Φθινόπωρο του 19 να κάνουν εκλογές, δεν προλαβαίνουν να την ανακτήσουν. Θα τους μείνουν οι κομισάριοι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ, των διατεταγμένων εντύπων και των site που βυσσοδομούν κατά όποιου ασκεί κριτική - αν δεν λακίσουν και αυτοί, όταν χαθεί η εξουσία. Κρίμα…
ΥΓ: Παρότι αυτονόητο, διευκρινίζεται ότι η αναφορά στην ΕΡΤ δεν αφορά τους επαγγελματίες της ενημέρωσης.
