Χρειάζεται ομολογουμένως μεγάλη προσπάθεια, για να αντιληφθεί κανείς τις οικονομικές θέσεις και προτάσεις των βασικών κομμάτων της αντιπολίτευσης που σπαράσσονται από τις μάχες για την αρχηγία τους. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να αντιληφθεί κανείς για ποια Ελλάδα ομιλούν οι υποψήφιοι αρχηγοί και σε ποια Ελλάδα αναφέρονται. Διότι όλα όσα αναπτύσσουν στους λόγους τους, αφορούν τον κομματικό τους μικρόκοσμο και μόνο. Ένα μικρόκοσμο στρεβλό, με μυωπική οπτική και οσμή σκοτεινών κομματικών διαδρόμων.
Προτάσεις, όπως η κρατικοποίηση της ΔΕΗ, η δημιουργία κρατικής τράπεζας, τα πλαφόν στις τιμές, η υπερφορολόγηση των πάντων, η αναδιανομή των εισοδημάτων, η σύγκρουση με πολυεθνικές, εμπλουτισμένες με μπόλικη σκανδαλολογία, αφορισμούς, μηδενισμούς, αριστερίστικα τσιτάτα, πασοκισμούς του 1981 και συριζαϊσμούς του 2015, συνθέτουν ένα απολύτως ξεπερασμένο, αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά επικίνδυνο σκηνικό.
Σαν να μην πέρασε ούτε μια ημέρα από το 1981, οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ διαγκωνίζονται για το ποιος είναι ο πιο αυθεντικός εκφραστής του Παπανδρεϊσμού, για το ποιος θα διαφυλάξει τις «παρακαταθήκες» και τα κειμήλια που έχουν στοιβαχθεί στο περίφημο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» και για το ποιος θα είναι -σύμφωνα με το κοινό αφήγημά τους- ο επόμενος πρωθυπουργός.
Σύμφωνα με τις ομιλίες των υποψηφίων αρχηγών, το κόμμα του ΠΑΣΟΚ έχει ένα βαρύ, βαθύ και ένδοξο παρελθόν. Παρ’ όλο που σύμφωνα με τα δημοσκοπικά ευρήματα ένας στους δύο Έλληνες θεωρεί υπεύθυνο το ΠΑΣΟΚ για τη χρεοκοπία της χώρας, όπως είχε γράψει σε προηγούμενο άρθρο της η Κατερίνα Γαλανού. Το θέμα του παρελθόντος το έλυσαν λοιπόν, οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ. Για το αύριο;
Δεν ακούσαμε ούτε μια λέξη για το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη και στον κόσμο. Για τις θέσεις των σοσιαλιστών στην Ευρώπη. Δεν ακούσαμε ούτε μια λέξη για το αύριο, πέρα από τις αριστερίστικες κορώνες του Χάρη Δούκα και τα «κουκουεδίστικα» συνθήματα για τις μυλόπετρες του δικομματισμού, τα ολιγοπώλια και την κρίση κατά τη διάρκεια της οποίας θησαυρίζουν οι λίγοι εις βάρος εκατομμυρίων Ελλήνων, του Νίκου Ανδρουλάκη.
Οι υποψήφιοι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ, υπό το άγχος του προσεταιρισμού των ψήφων που έχουν μεταναστεύσει στον Σύριζα εδώ και πολλά χρόνια επιδίδονται σε ένα αγώνα αριστεροφροσύνης. Ποιος είναι ο πιο αριστερός και ποιος είναι ο πιο ικανός στο να «κάνει γκελ» στους οπαδούς του κατακερματισμένου Σύριζα.
Στην ίδια γραμμή, σαν να μην πέρασε μια ημέρα από το 2012 και το 2015, οι φανεροί αλλά και οι κρυφοί υποψήφιοι του Σύριζα, επιδίδονται πέραν των εσωτερικών μαχών χαρακωμάτων και στην προσπάθεια ανάκτησης του σκληρού χαρακτήρα του Σύριζα, που είχε μαλακώσει με τον ερχομό του Στέφανου Κασσελάκη.
Όλοι οι υποψήφιοι αρχηγοί θέλουν να διεκδικήσουν την πρωθυπουργία και να κατακτήσουν με τα κόμματά τους την κυβερνητική εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ, για να δικαιωθεί και γιατί του χρωστάει η ιστορία να ξαναγίνει κυβέρνηση. Και ο Σύριζα, γιατί δεν πρόλαβε να κάνει αυτά που σκόπευε και απαιτείται μια δεύτερη φορά.
Η κατάσταση θυμίζει το κλασσικό αφήγημα του ΚΚΕ, ότι το σοβιετικό μοντέλο κατέρρευσε, διότι δεν εφαρμόστηκε σωστά ο κομμουνισμός. Όπου όταν ρωτήσεις εξαντλητικά να σου περιγράψουν με λεπτομέρεια ποια είναι η πιστή και σωστή εφαρμογή του μοντέλου, οι απαντήσεις ξεφεύγουν από την πραγματικότητα και απογειώνονται στον χώρο της φαντασιόπληκτης ιδεοληψίας. Έτσι και οι υποψήφιοι των δυο κομμάτων προσπαθούν να μας πείσουν ότι έφτασε η στιγμή να εφαρμοστούν όλα σωστά.
Δυστυχώς, όλα όσα διαβάζουμε και ακούμε από τις προεκλογικές ομιλίες των υποψηφίων αρχηγών του ΠΑΣΟΚ και του Σύριζα, όσον αφορά την οικονομία, μας ταξιδεύουν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Μπορεί οι οικονομικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ να ήταν ρομαντικές το 1981 και οι αντίστοιχες του Σύριζα ελπιδοφόρες το 2015. Ωστόσο, εκ του αποτελέσματος ήταν και οι δυο καταστροφικές.
Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Πόσο μάλλον το τρις εξαμαρτείν!
