Οι έντεκα βουλευτές της ΝΔ εξυπηρέτησαν… το ΠΑΣΟΚ. Δεν τους έπιασε ο πόνος για τα κόκκινα δάνεια, αλλά η διάθεση να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους στον Μητσοτάκη για τη συμπερίληψη του κεντρώου χώρου – και όχι μετατόπιση σε αυτόν.
Αυτό το δώρο αξιοποιούν επικοινωνιακά, όχι τόσο οι Πασόκοι αλλά όσοι προσβλέπουν να προσκολληθούν στο ΠΑΣΟΚ και να το σύρουν σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, για να αντιμετωπισθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Κάποιοι φέρνουν ως παράδειγμα το μέτωπο της Γαλλίας, για την αντιμετώπιση της Λεπέν!
Μερικοί εξ αυτών είναι καλοπροαίρετοι. Εξακολουθούν να έχουν καλή γνώμη για τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή έχουν ιδεατή γνώμη για την Αριστερά, και δεν αντέχουν την προσωπική τους αυτοδιάψευση. Άλλοι επειδή είναι παραδοσιακά αντιδεξιοί ή έχουν αταβιστική αντιμητσοτακική πόλωση.
Και κάποιοι επειδή βλέπουν ότι κατακρημνίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ελπίδα ανάταξης, και διαψεύδεται η ελπίδα τους να απολαύσουν ξανά τα οφίτσια που απόλαυσαν κατά τη θητεία του, έχοντας προδώσει τον χώρο τους, το ΠΑΣΟΚ.
Αυτοσκοπός δηλαδή είναι να φύγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όχι να δημιουργηθεί ένα σχήμα με κυβερνητική προοπτική που θα ανατάξει με γρηγορότερο ρυθμό τη χώρα.
Γιατί τέτοιο σχήμα δεν υπάρχει στο πλαίσιο σύμπτυξης της κεντροαριστεράς, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς. Τα δύο τελευταία κόμματα ήταν ένα ομοούσιο έως την εκλογή Κασσελάκη. Οπότε σωστό είναι αν εκλαμβάνονται ως ενιαίος πολιτικός οργανικισμός με ενιαία άποψη.
Πώς θα συμπτυχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια υποτιθέμενη προοδευτική παράταξη; Τι προοδευτικό έκανε κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του για να δικαιολογεί τον τίτλο του προοδευτικού, και να νοσταλγεί ο λαός την επαναφορά του, έστω και με τη μορφή ευρύτερου σχήματος; Την προσπάθεια μήπως καθυπόταξης της ενημέρωσης από τον κύριο 13-0; Το συνταξιοδοτικό του Κατρούγκαλου; Τις αγκαλιές με τον Καμμένο, και τόσα άλλα;
Ακόμη και θεσμικές λύσεις που δεν προσέκρουαν στις μνημονιακές επιταγές, δεν τις τόλμησε. Όπως ας πούμε τον πολυαναμενόμενο διαχωρισμό κράτους -εκκλησίας, που ήταν το εμβληματικό απαιτούμενο από τον κόσμο της Αριστεράς. Κορόιδευε το πόπολο αντικαθιστώντας τον διαχωρισμό με το ρητορικό «διακριτές σχέσεις». Τόσο διακριτές που ο Τσίπρας απέλυσε τον Φίλη από τη θέση του υπουργού Παιδείας επειδή το απαίτησε Αρχιεπίσκοπος!
Ναι έδινε pass. Αυτό δεν είναι τεκμήριο αριστεροσύνης γιατί pass, και μάλιστα περισσότερα, έδωσε και ο Μητσοτάκης. Το μόνο διαφορετικό που έκανε, και το οποίο όντως βρήκε ευνοϊκή αποδοχή τόσο στην Κεντροαριστερά όσο και σε κάποιους φιλελεύθερους ψηφοφόρους του Μητσοτάκη, ήταν η - απαράδεκτη - συμφωνία των Πρεσπών.
Μήπως όμως ο ΣΥΡΙΖΑ επιδόθηκε σε κάποια αυτοκριτική και αναμορφώθηκε πολιτικά και ηθικά; Το βλέπουμε σε τρέχοντα χρόνο με τις ύβρεις, τις δολοπλοκίες, τις αλληλοκατηγορίες, ή την αντιδημοκρατική και αντικαταστατική συμπεριφορά στον Κασσελάκη (γιατί άσχετα ποιος είναι ο Κασσελάκης, τις θέσεις του οποίου έχουμε επικρίνει, ήταν ο εκλεγμένος πρόεδρος από το συνέδριο).
Ο Κώστας Ζαχαριάδης, ένα στέλεχος που διακρίνεται για το ήθος του, χαρακτήρισε την κατάσταση ως ντροπιαστική και παρακμιακή, υποστηρίζοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν έτσι πάντα, αλλά κατάντησε έτσι (δεν καταντάς σύντροφε Κώστα, αν δεν φέρεις εντός σου τις προϋποθέσεις να καταντήσεις).
Επεσήμανε δε ότι είναι άλλο να έχεις μια αντιπαράθεση, μια διαφωνία, μια σύγκρουση -ακόμη και σε έντονους τόνους- με πολιτικά επιχειρήματα. Και είναι άλλο πράγμα, αυτό το οποίο ζούμε αυτή την περίοδο. Δεν έχει ανοίξει το καπάκι της χύτρας, έχει ανοίξει το καπάκι της αποχέτευσης»!!
Με αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ «της αποχέτευσης» καλούν κάποιοι να συνεργαστεί το ΠΑΣΟΚ, κατεβάζοντας μάλιστα και... ενιαίο ψηφοδέλτιο; Με αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να συνεργαστούν και κάποιοι εκ των υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ; Για να τον εισαγάγουν στην εξουσία από την πίσω πόρτα;
Υπάρχει η πραγματιστική διαπίστωση ότι το ΠΑΣΟΚ ανεβαίνει στάγδην και είναι δύσκολο να νικήσει τον Μητσοτάκη στο ορατό χρονικό διάστημα των επόμενων εκλογών. Αυτό είναι όντως πρόβλημα. Αλλά δεν λύνεται με την από κοινού συμπαράταξη ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ.
Απλώς θα χάσει το ΠΑΣΟΚ, που (άσχετα αν συμφωνεί κανείς ιδεολογικά ή όχι μαζί του), αποδεικνύει τη θεσμική του σοβαρότητα με τον ανεπίληπτο τρόπο που διεξάγει την εσωκομματική εκλογή του, εν αντιθέσει με το σύστριγγλο που γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ουσιαστικά καλείται να δώσει φιλί της ζωής στον παρακμιακό ημιθανή ΣΥΡΙΖΑ.
