Του Γιάννη Σιδέρη
Δεν έχουν συμπληρώσει ακόμα τρία χρόνια, αλλά ο κουτοπόνηρος καθεστωτισμός τους γίνεται περιώνυμος. Ο υπουργός Εσωτερικών Πάνος Σκουρλέτης, πολύ πειράχτηκε από την παρέμβαση του ΚΚΕ, μέσω ΠΑΜΕ και φοιτητών του, στο περιφερειακό συνέδριο στην Ελευσίνα, με αποτέλεσμα να χαρακτηρίσει «ολισθηρό» το δρόμο του ΚΚΕ. Και αυτό, όχι γιατί το κόμμα υιοθετεί τη λογική της διαμαρτυρίας, αλλά επειδή υιοθετεί τη λογική της αντισυγκέντρωσης. Λογική από την οποία έχει υποφέρει η Αριστερά, όπως είπε, αντισυγκεντρώσεις που οδήγησαν σε ματαίωση συγκεντρώσεων της Αριστεράς, ενώ χαρακτήρισε την τακτική του ΚΚΕ ως επικίνδυνο δείγμα γραφής.
Το ΚΚΕ απαντώντας σκωπτικά, διερωτήθη μήπως μετά το χτύπημα του δικαιώματος της απεργίας, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να απαγορεύσει και τις συγκεντρώσεις;
Σαφώς οι αντισυγκεντρώσεις είναι επικίνδυνες, υπονομεύουν τη δημοκρατική λειτουργία του συνέρχεσθαι, αποσκοπούν στον περιορισμό της ελευθερίας έκφρασης του αντιπάλου, ενώ μπορεί να οδηγήσουν στη δημιουργία εκρηκτικού κλίματος και επεισοδίων μεταξύ αντιμαχόμενων δύο πλευρών.
Όντως η Αριστερά φέρει τραυματική ιστορική μνήμη από τις σκληρές αντισυγκεντρώσεις της προχουντικής εποχής. Σε μια τέτοια δολοφονήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Μεταχουντικά και έως την έναρξη των μνημονίων, είχαν εξοβελιστεί από την μαζική πολιτική πρακτική, ενώ επανεμφανίστηκαν στην εποχή των «αγανακτισμένων», με πρωτοστατούντα περιφερειακά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε φυσικά δεν εξανέστη ο κ. Σκουρλέτης, όταν π.χ. οι εκεί Συριζαίοι έριχναν μπουνιές στον Λοβέρδο κατά την συγκέντρωση Πασόκων στο Ιλιον, ή όταν ήθελαν να λιντσάρουν τον Πεταλωτή σε συγκέντρωση Πασόκων στην Ηλιούπολη. Για τον νυν υπουργό και τους ομοϊδεάτες του, τότε ήταν ο αγανακτισμένος λαός που αντιδρούσε και κυνηγούσε τους προδότες (και όχι τα αυτοδιοικητικά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ εν διατεταγμένη υπηρεσία!).
Οι αντισυγκεντρώσεις στις ημέρες μας διεξάγονται κυρίως από αυτοαποκαλούμενες αντιρατσιστικές ομάδες σε συγκεντρώσεις ΧΑυγιτών, και τούμπαλιν.
Το ΚΚΕ αφυπνίσθη με το νόμο για το 50+1 για απόφαση απεργίας. Ασχέτως αν - κατά την ταπεινή μας άποψη - ο νόμος συμβολική διάσταση έχει, και απορρέει από την ιδεολογική εμμονή των δανειστών, καθώς δεν ανταποκρίνεται στην παραγωγική διάρθρωση της χώρας. Δεν υπάρχουν δηλαδή τεράστιες ιδιωτικές επιχειρήσεις που οι εργαζόμενοι να κηρύσσουν απεργίες, ενώ και γενικώς στον ιδιωτικό τομέα, οι απεργίες βρίσκονται σε νεκροφάνεια - και όχι λόγω των διαδικασιών με τις οποίες λαμβάνεται η απόφαση γι' αυτές. Όμως ο νόμος θίγει τα ιερά και όσια του αριστερού κινήματος. Θα έπρεπε φυσικά να θίγει και τα ιερά απαραβίαστα των Συριζαίων βουλευτών και να μην τον ψηφίσουν, αλλά αυτοί προ πολλού έχουν περάσει τον Ρουβίκωνα της προσωπικής ωφελιμοκρατίας και δεν τους ταράσσουν την συνείδηση τέτοια ζητήματα «νεοφιλελεύθερης» υφής, που πριν καταδίκαζαν.
ΠΑΜΕ
Ο Γραμματέας του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας είχε χαρακτηρίσει το δικαίωμα της απεργίας ως «αδιαπραγμάτευτο» και είχε προειδοποιήσει ότι όποιος τολμήσει να το αγγίξει, θα βρει μπροστά του το σύνολο των εργαζομένων.
Δεν γνωρίζουμε βέβαια κατά πόσο θα ισχύσει αυτό, αφού οι εργαζόμενοι ζουν σε διηνεκές καθεστώς αγωνίας για τον επιούσιο, και οι άνεργοι σε αγωνιώδη αναζήτηση επιούσιου, αλλά σίγουρα ισχύει για το ΠΑΜΕ.
Τον τόνο δίνουν και οι δηλώσεις του κ. Κουτσούμπα. Στη Βουλή είχε χαρακτηρίσει την υπουργό Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, ως «άπειρη κατά τα άλλα κυρία, που αποδεικνύεται αρκετά έμπειρη στην κομπίνα και τη βρώμικη δουλειά», ενώ το Σάββατο στα ΝΕΑ ανέβηκε κλιμάκιο, λέγοντας ότι «Ο Τσίπρας εξελίσσεται σε μεγάλο πολιτικό απατεώνα».
Δεν γνωρίζουμε πόσο θα κρατήσει η «αφύπνιση» του ΠΑΜΕ, τι απήχηση θα έχει, και πόσο θα επιδράσει σε αυτό που λέμε «μαζικό κίνημα». Άλλωστε έχει δίκιο ο Γραμματέας του ΚΚΕ να λέει ότι «οι μάχες συνεχίζονται στους τόπους δουλειάς, στις συνελεύσεις των εργαζομένων, ενάντια στην απληρωσιά, στις απολύσεις, στους πλειστηριασμούς, στο αίτημα για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων».
Το ΚΚΕ είναι η μόνη αντίσταση που υπάρχει στο δρόμο – και ο δρόμος ενίοτε χρειάζεται. Η ΝΔ από παράδοση δεν «το΄χει», το ΠΑΣΟΚ το έχει ξεχάσει - άλλωστε αυτοί που θα κατέβαιναν είναι ανεχέγγυοι και έχουν μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο δρόμος χρειάζεται, αλλά σαφώς η μορφή που θα πάρει η δράση σε αυτόν, υπόκειται σε κριτική! Δεν είναι ο δρόμος, αλλά συχνά ο τρόπος, αυτός που απωθεί.
