Ο Σπύρος Σίμος ήταν στενός, επιστήθιος φίλος του Ελευθέριου Βενιζέλου, εκδότης της εφημερίδας «Πατρίς» που λειτουργούσε ως ημιεπίσημο δημοσιογραφικό όργανο του Κόμματος των Φιλελευθέρων, διετέλεσε δε επανειλημμένα μέλος των κυβερνήσεων του μεγάλου Κρητικού, τόσο στο Κράτος της Θεσσαλονίκης όσο και μεταγενέστερα στην Αθήνα.
Το άρθρο του, στο οποίο θα αναφερθώ στη συνέχεια, δεν γράφτηκε μέσα στην περίοδο του Εθνικού Διχασμού και στα πάθη που αυτός δημιούργησε. Δεν γράφτηκε καν μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, που δημιούργησαν έναν ανταγωνισμό, μια αντιζηλία μεταξύ των «δύο Β» (Βασιλιά και Βενιζέλου), για τον επιμερισμό της δόξας και των δαφνών. Γράφτηκε πολύ νωρίτερα: στις 5 Μαρτίου του 1912. Και ήταν απλώς προεκλογικό. Έξι μέρες αργότερα οι πολίτες θα προσέρχονταν στις κάλπες.
Εκεί, αφού ανέβαζε στον έβδομο ουρανό το ίνδαλμά του («Ο Βενιζέλος… φακός συγκεντρώνων τας ακτίνας του ηλίου», «αγωγός του εθνικού ηλεκτρισμού» κ.λπ.), στη συνέχεια περνούσε κυριολεκτικά γενιές 14 τους παλαιοκομματικούς αντιπάλους αυτού του «σκεύους της εθνικής προνοίας». Τους χαρακτήριζε «αγελάρχας», «ίδιους με το Αλή πασάν», «δημίους του Λαού», «μικρόβιον του εθνικού μαρασμού», «παράσιτον του εθνικού οργανισμού», «επιδημίαν», «πανώλην», «χολέραν», ενώ θεωρούσε πως η ψήφος ήταν γι’ αυτούς «ό,τι δια τους υπονόμους το φονικόν οξύ, ό,τι το πετρέλαιον δια τους αρουραίους, ό,τι η πυρκαϊά δια τας ακρίδας, ό,τι ο ασβέστης δια τους χολεριασμένους, ό,τι ο Σταυρός εις τα όμματα του Διαβόλου…».
Εκ πρώτης όψεως αυτό το κλίμα –που προετοίμασε τον Διχασμό του 15 και τις εθνικοπολιτικές συμφορές του 22- τρομοκρατεί. Ωστόσο, αν το καλοσκεφθούμε, είναι συγκριτικά ηπιότερο από το σημερινό! Ο αρθρογράφος εκεί περιοριζόταν σε χαρακτηρισμούς. Ακραίους ασφαλώς, αλλά μόνο χαρακτηρισμούς.
Όταν σήμερα ο Παύλος Πολάκης γράφει «ο παιδοβιαστής Λιγνάδης τούς κρατάει, γι’ αυτό αποφυλακίστηκε με απόφαση της Γιούπη…» ουσιαστικά κάνει πολύ περισσότερα: Υπαινίσσεται ύπαρξη -και εκ μέρους του διασταυρωμένη γνώση- συγκεκριμένων γεγονότων… Ουσιαστικά καταγγέλλει συλλήβδην τους πολιτικούς αντιπάλους του για εμπλοκή σε υποθέσεις παιδοβιασμών. Επίσης, θεωρεί ή μάλλον πορεξοφλεί –άραγε εξ εμπειρίας μιλάει; Έχει ενημέρωση από τον κ. Παπαγγελλόπουλο;- ότι υπάρχουν δικαστές, που λειτουργούν ως εντολοδόχοι και διεκπεραιωτές κυβερνητικών αξιώσεων…
Και όλα αυτά χωρίς να συνεκτιμά την πάγια, σχεδόν γενικευμένη και εύλογη δικαστηριακή πρακτική να χορηγείται ανασταλτικός χαρακτήρας της ποινής στην ασκούμενη έφεση, όταν ακόμη και στις περιπτώσεις για τις οποίες το πρωτοβάθμιο δικαστήριο έκρινε ένοχο τον κατηγορούμενο υπάρχει ισχυρότατη αθωωτική μειοψηφία. (Τούτων δοθέντων βέβαια, η προσβολή του νομικού πολιτισμού και η κατάλυση του τεκμηρίου της αθωότητας -σε εν εξελίξει υπόθεση- αποτελεί απλό πταίσμα).
Κύριε Τσίπρα,
Επιτρέψτε μου να απευθυνθώ προσωπικά σε σας. Ως άνθρωπος που - λόγω προχωρημένης ηλικίας, αλλά και λόγω ειδικής ενασχόλησης με περιόδους εθνικών τραγωδιών οι οποίες προκλήθηκαν από πλειοδοσίες φανατισμού- απεχθάνεται τις πολιτικές εντάσεις και τις ρητορικές εξάρσεις που οδηγούν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Είχατε τη δύναμη το καλοκαίρι του 2015 να μην μεθύσετε από τη λαϊκή αποδοχή και να αποτρέψετε μια εθνική καταστροφή, συγκρουόμενος μετωπικά με τους τότε ακραίους του κόμματός σας.
Είχατε το θάρρος αργότερα να δώσετε λύση στο μακεδονικό, συγκρουόμενος με το διαπαραταξιακό κόμμα των φανατικών Ελληναράδων…
Είχατε τα αντανακλαστικά και την ευθυκρισία να αδειάσετε από την πρώτη στιγμή τον ανεκδιήγητο Βερναρδάκη, ο οποίος και στοιχεία κανιβαλισμού εισήγαγε στον δημόσιο λόγο και, επίσης, κατέλυσε το τεκμήριο της αθωότητας. (Τουλάχιστον αυτός έκανε δημόσια αυτοκριτική).
Ειλικρινά πιστεύετε πως ο δημόσιος λόγος, η δημόσια ζωή, οι πολιτικές προοπτικές του τόπου, αλλά και η εκλογική δυναμική του κόμματός σας, ευνοούνται από την παρουσία και την προβολή του φαινομένου Πολάκη;
Το αν για κάθε «κομματικό θυροφίλαθλο» που ενθουσιάζεται από τον λόγο του πρώην υπουργού σας αντιστοιχούν πολλές χαμένες ψήφοι για το κόμμα σας δεν με απασχολεί. Ως δάσκαλο, ως πολιτικό επιστήμονα, ως άνθρωπο που έχει μελετήσει την τραγική κατάληξη των διχασμών και των υπερβολών, ασφαλώς όμως και με απασχολεί. Γι’ αυτό και παίρνω το θάρρος να σας εκλιπαρήσω να ασχοληθείτε με το θέμα. Η εκρίζωση του αγκαθιού του πολακισμού δεν είναι, άλλωστε, δυσκολότερη από όσο ήταν η εκρίζωση του αγκαθιού του μακεδονικού.
*Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του βιβλίου «Ο Εθνικός Διχασμός και η κορύφωσή του. Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ 'ΕΞΙ'. Εξιλασμός ή δικαστικός φόνος;», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη
