Του Γιάννη Σιδέρη
«Βρισκόμαστε στη μέση μιας σκληρής προσπάθειας, η διαπραγμάτευση συνεχίζεται, και η διαδρομή είναι μακρά για την ανόρθωση της Οικονομίας, και του βιοτικού επιπέδου του λαού, που σίγουρα θα έρθει», ήταν η ανεπίσημη αντιμετώπιση στελέχους του Μαξίμου, προς το Liberal, για τις δημοσκοπικές ενδείξεις της Public Issue, οι οποίες δείχνουν όχι μόνο την ιλιγγιώδη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά –το χειρότερο γι'' αυτόν– τον θρυμματισμό του πρωθυπουργικού προφίλ του κ. Τσίπρα (οι ενδείξεις δεν είναι προφανώς άσχετες, με την απόφαση της Αυγής να διακόψει τη συνεργασία της με την εταιρεία).
Η φανφαρόνικη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ έγινε μπούμερανγκ
Η στήλη επαίρεται –επειδή scripta manent– να υπενθυμίζει ότι ήταν από τις ελάχιστες που διετύπωνε και πριν 8 - 10 μήνες τις επιφυλάξεις της για το ότι παγιώθηκε στη χώρα ένας νέος δικομματισμός, με έναν από τους πόλους του τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ούτως ή άλλως, η καρικατούρα ριζοσπαστισμού που είχε υιοθετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα χρόνια δεν είχε ιστορική και κοινωνική αντιστοιχία.
Το κυρίαρχο ιστορικό ρεύμα της Αριστεράς το εκπροσωπούσε το ΚΚΕ, ενώ το υπόλοιπο τμήμα της ευρίσκετο διασκορπισμένο σε ένα γαλαξία ομάδων και οργανώσεων, μεταξύ των οποίων και ο ΣΥΡΙΖΑ του 4%. Αντιθέτως το ΠΑΣΟΚ, με την εμφάνισή του, εκπροσώπησε ένα υπάρχον ιστορικό ρεύμα, την Κεντροαριστερά, γι'' αυτό και βρήκε αντιστοιχία και αποδοχή στην κοινωνία της εποχής.
Συγκυριακή ήταν η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, με προωθητική δύναμη τον θυμό, το δυσάρεστο ξάφνιασμα της ανατροπής του βιοτικού επιπέδου, τις απύλωτες υποσχέσεις με λεφτά που δεν υπήρχαν. Η πορεία του υπήρξε η ολοκληρωτική άρνηση: Σε πολιτικό επίπεδο το «Όχι σε όλα» και σε επίπεδο κοινωνίας η παραίνεση της παρανομίας, κυρίως του «δεν πληρώνω» –όλοι μαζί, είτε είχαν να πληρώσουν, είτε όχι.
Με τέτοιες «παρακαταθήκες», με φανφαρόνικη ενσωμάτωση μιας ιστορίας που του ανήκει μόνο μερικώς (αν όχι ελαχίστως), με προπετείς συμπεριφορές, τις οποίες εν τέλει πλήρωνε ο απλός λαός, ήταν θέμα χρόνου να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση της αποδόμησης και της κατάρρευσης.
(Παρένθεση: Φυσικά αυτό δεν σημαίνει αυτόματα εισροή των απογοητευμένων προς τη Νέα Δημοκρατία και εκλογική της γιγάντωση. Δεν διεκδικούμε το αλάνθαστο, αλλά υπάρχει ιστορική συνέχεια στην ελληνική κοινωνία. Η αντιδεξιά θέση τμημάτων του λαού τούς αποτρέπει να ψηφίσουν Ν.Δ. Εξ αυτού «θέλει δουλειά πολλή» η αξιωματική αντιπολίτευση για να πείσει τα τμήματα αυτά).
Τα περιθώρια έχουν στενέψει, οι δυνατότητες χειρισμών είναι ελάχιστες. Απομένει η ελπίδα για το χρέος, καθώς και η ελπίδα ότι το υπερπιεσμένο ελατήριο της Οικονομίας κάποια στιγμή θα αντιδράσει και οι δείκτες θα αρχίσουν να δείχνουν τα διστακτικά βήματα μιας αναιμικής ανάπτυξης, ώστε να το εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά και να πείσει ότι έρχεται η «ανόρθωση της Οικονομίας, και του βιοτικού επιπέδου του λαού».
Φυσικά συνεχίζει για λόγους εντυπώσεων να κάνει επίθεση φιλίας προς το ΠΑΣΟΚ (τελευταίο επεισόδιο η έκκληση του κ. Μπαλάφα) και να το καταγγέλλει ότι έχει γίνει υποβοήθημα της Ν.Δ., με σκοπό να εγείρει τα αντιδεξιά ανακλαστικά παραδοσιακών ΠΑΣΟΚικών ψηφοφόρων, που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και τώρα βρίσκονται ανάεροι.
Ο ανασχηματισμός έχει ήδη επιτελέσει τον ρόλο του!
Ο ανασχηματισμός είναι προ των πυλών, καθώς και η αναδιάρθρωση των υπουργείων – πολυτέλεια για το επείγον των καιρών. Η Οικονομία έχει αποκτήσει τη δική της επιταχυνόμενη κατιούσα και ο ανασχηματισμός ό,τι είχε να δώσει… το έδωσε!
Εννοούμε ότι από το τα τέλη τη Άνοιξης έως τον Σεπτέμβρη, στην καθημερινή ατζέντα της επικαιρότητας βρισκόταν ο ανασχηματισμός, όχι σπάνια ως κύρια είδηση. Αυτή η ειδησεογραφική εμμονή λειτούργησε αποπροσανατολιστικά και απέτρεψε ως ένα σημαντικό βαθμό την επικέντρωση της ειδησεογραφίας στα προβλήματα της Οικονομίας που συν τω χρόνω γίνονταν ολοένα πιο εκρηκτικά.
Το ίδιο αποπροσανατολιστικά προς τα πραγματικά προβλήματα θα είχε λειτουργήσει και το σήριαλ με τα κανάλια, αλλά το διέκοψε απότομα το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση, αντί μιας επικοινωνιακής νίκης, εισέπραξε μια συντριπτική πολιτική ήττα.
Θα συνεχίσουμε με παραλλαγές ποσοστών, να βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις την καταβαράθρωση του ΣΥΡΙΖΑ –αλλά και της κοινωνίας. Την ίδια στιγμή θα βλέπουμε και τον ίδιο να παραμένει γαντζωμένος στην εξουσία, αφού, όπως μας είπε υπουργός με δείγματα εσωτερικής πολιτικής παραίτησης, «ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται».
Όταν του επισημάναμε ότι με δεδομένη τη μεθεπόμενη εκλογική αναμέτρηση της απλής αναλογικής (εάν η Ν.Δ. δεν κατακτούσε την αυτοδυναμία), ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε τη δυνατότητα να ξαναείναι νομεύς της εξουσίας, η απάντησή του ήταν θυμοσοφική: «μέχρι τότε ποιος ζει, ποιος πεθαίνει»! Και όμως, ήταν αυτό το κυρίαρχο σκεπτικό θέσπισης της απλής αναλογικής. Προφανώς άλλαξαν οι καιροί και μειώθηκαν οι προσμονές…
