«Δακρυρροών» ο Αλέξης Τσίπρας έγραψε στα social media για τις πυρκαγιές στην Αχαΐα: «Η σκέψη μου είναι στην Αχαΐα και στους ανθρώπους που δοκιμάζονται. Δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών. Τουλάχιστον όμως όσοι έχουν ευθύνη ας μην προκαλούν, είτε με δηλώσεις αυτοθαυμασμού, είτε με σέλφι στις παραλίες».
Και σε αυτό το σημείο αν είχαν ζωή, θα ξεσπούσαν σε σαρκαστικά γέλια κάποιες φωτογραφίες, με τον Αλέξη και τα πούρα του στο χλιδάτο κότερο Παναγοπούλου, λίγες ημέρες μετά το ολοκαύτωμα του Ματιού.
Πάντως, εξακολουθούσε να είναι αριστερός ακόμη και στο πλωτό κάστρο της πλουτοκρατίας. Αφημένο στο τραπέζι του ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο ενός Γάλλου αριστεριστή, με το πανόραμα της δεκαετίας του ‘70, τα οδοφράγματα, τις οργανώσεις της Αριστεράς, την σύγκρουση με την ακροδεξιά, τη γερμανική τρομοκρατία της RAF, την «επανάσταση των γαρυφάλλων» (σ.σ. την τιμή μας στη μνήμη του Οτέλιο Καρβάλιο που έφυγε πριν οχτώ ημέρες).
Οχι, δεν υπερασπιζόμαστε την παρούσα κυβέρνηση. Η στήλη ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ κατηγόρησε για το ανεξέλεγκτο της φωτιάς στο Μάτι. Ακόμη και το διοικητικό αλαλούμ που καταγράφηκε και αναδύθηκε τραγελαφικά μέσα από τις ηχογραφημένες συνομιλίες, θα μπορούσε να αποδοθεί στην γνωστή ανεπάρκεια, την έλλειψη επαγγελματισμού, το αλαλούμ του ελληνικού κρατικού μηχανισμού, όταν υπάρχουν έκτακτες καταστάσεις.
Οι νουνεχείς πολίτες δεν τα απέδωσαν αυτά στην κυβέρνησή του. Σοκαρίστηκαν όμως με κάτι άλλο, ανυπέρβλητο σε ευτέλεια και κυνισμό. Στο ανήθικο θέατρο που έπαιξε εκείνο το φρικιαστικό βράδυ, κάνοντας τον ανήξερο για την ύπαρξη νεκρών, και ρωτώντας με «ενδιαφέρον» τι ώρα θα πετάξουν το πρωί τα Καναντέρ για να σβήσουν τη φωτιά.
Ωστόσο και ακόμη και αυτό θα μπορούσε να δικαιολογηθεί. Από το ξάφνιασμα της στιγμής, από την έλλειψη κυβερνητικής πείρας, από την αδυναμία να σηκώσει στους ώμους του το βάρος των δεκάδων νεκρών. Άνθρωποι είμαστε, συμβαίνουν, ακόμη και σε πρωθυπουργούς.
Όμως ένα χρόνο μετά στην ιστοσελίδα «Popaganda» χαρακτήρισε «ατυχή στιγμή» το παρανάλωμα των 102 πολιτών, και φυσική καταστροφή το Μάτι. Στα χνάρια της Ρένας Δούρου που της έκατσε η «στραβή» στη βάρδιά της, και του Πολάκη κατά τον οποίο νεκροί «θόλωσαν την εικόνα».
Αυτά εντοπίζουμε. Τη δομική αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να υψώσει αξιόπιστη αντιπολιτευτική φωνή. Είναι δυνατόν με τις μνήμες του λαού να είναι πρόσφατες, και εξ ου τραυματικές από την πύρινη εκατόμβη, να γράφει «δεν είναι ώρα για καταλογισμό ευθυνών» Ποιος; Ο πρωθυπουργός των 102 νεκρών;
Οι τωρινοί άνετα μπορούν να του απαντήσουν, κάηκαν δέντρα και σπίτια αλλά μεριμνήσαμε και γλυτώσαμε ανθρώπινες ζωές. Δεν κάηκαν 102 άνθρωποι.
Επίσης, πιστεύει ότι αντιπαραβάλλεται και εξομοιώνεται η συμπεριφορά του εκείνο το βράδυ, με το μπάνιο του Μητσοτάκη στη θάλασσα, και πολύ περισσότερο ότι δικαιώνεται;
Άλλωστε ούτε ο ίδιος, ούτε ο Μητσοτάκης έχουν καταταγεί… στις δυνάμεις της Πυροσβεστικής, ώστε να απαιτείται η παρουσία τους στο μέτωπο. Δεν χρειάζονται εκεί, μπέρδεμα θα έφερναν. Οι πρωθυπουργοί μπορούν να πάνε εκ των υστέρων για να ενημερωθούν, να εκτιμήσουν με τη βοήθεια ειδικών, και να υποσχεθούν προγραμματισμένα μέτρα στήριξης. Για την ώρα της μάχης, υπάρχουν επιτελικοί εντολείς και εκπαιδευμένοι εντελλόμενοι.
Και σίγουρα δεν μπορούν να πηγαίνουν σαν τον συνεταίρο του Τσίπρα, τον Καμμένο, χωρίς κανένα ίχνος ανθρωπιάς. Να απαντάνε χυδαία σε πονεμένους ανθρώπους, σε ανθρώπους που είδαν τη φρίκη με τα μάτια τους, που έχασαν ανθρώπους τους, που έγιναν αποκαΐδια τα σπίτια τους, «μιλάς σαν τον Πορτοσάλτε», στα παράπονα που του έκαναν. Και αυτή την συμπεριφορά η κυβέρνησή του την χρεώνεται.
Πολύ πιο πειστικός θα ήταν αντιπολιτευτικά, αν εξέφραζε όπως έκανε, την συμπαράστασή του στους κατοίκους. Ακόμη και αν ειρωνευόταν το «επιτελικό κράτος». Ως εκεί όμως. Ως το σημείο να μην προκαλεί. Και προκάλεσε, θύμωσε πολύ κόσμο, μιλώντας αυτός για καταλογισμό ευθυνών σε θέματα πυρκαγιών. Θύμωσε κόσμο όχι με το θυμό που προσπαθεί να εμπνεύσει.
