Του Γιάννη Σιδέρη
Αν οι μάχες είναι το πεδίο για να παίζουν με τα στρατιωτάκια τους οι στρατηγοί, οι ανασχηματισμοί προσφέρονται για επίδειξη δύναμης των πρωθυπουργών επί του κόμματός τους, καθώς και για θεατρικές εκκινήσεις μιας νέας πορείας που ποτέ δεν εκκινεί.
Η επιτυχία μιας κυβέρνησης είναι το αποτέλεσμα της συνολικής πολιτικής κουλτούρας, του ευκρινούς προγράμματος, της ικανότητας και του ρεαλιστικού οραματισμού των στελεχών της. Εάν αυτά δεν υπάρχουν - και εν προκειμένω δεν υπάρχουν στην παρούσα κυβέρνηση – οιαδήποτε διορθωτική κίνηση μέσω ανασχηματισμού, δεν προσφέρει την παραμικρή αναζωογονητική επίδραση στην αμετακλήτως φθίνουσα πορεία. Αυτό έχει δείξει η συμπυκνωμένη πείρα της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Σε εσωκομματικό επίπεδο, η μετακίνηση Σκουρλέτη, η οποία δυσαρέστησε τους φίλα προσκείμενους στον κ. Τσίπρα (τους «προεδρικούς») ενώ ευχαρίστησε την αριστερή πτέρυγα (τους 53+), επιτρέπει στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να αρθεί υπεράνω κομματικών ομάδων, σχηματοποιήσεων και συσπειρώσεων.
Αποφεύγει να ταχθεί υπέρ μιας πλευράς, να γίνει μέρος των εσωκομματικών αντιθέσεων της μετακυβερνητικής εποχής, ενώ τον βοηθά - ελπίζει ότι τον βοηθά - να παίξει το ρόλο του ηγέτη υπό την σκέπη του οποίου του λειτουργούν, διαμάχονται και πολιτεύονται οι υπόλοιποι εκ των συντρόφων.
Ωστόσο τα ανωτέρω αφορούν τις συνθήκες που θα απασχολήσουν τον κομματικό ΣΥΡΙΖΑ της μετακυβερνητικής εποχής. Προς το παρόν σε κυβερνητικό επίπεδο η μετακίνηση Σκουρλέτη αποτελεί το εναρκτήριο λάκτισμα για το πολυαναμενόμενο ανασχηματισμό, ο οποίος θα αποτελέσει και τη Λυδία λίθο, που θα αποδείξει εάν ο κ. Τσίπρας είναι όντως ένας ισχυρός έμπνευστος πρωθυπουργός, ή αντιθέτως ανίσχυρος και άθυρμα των αλλοπρόσαλλων δυνάμεων στις οποίες στηρίχτηκε προκειμένου να σαλτάρει την εξουσία.
Για παράδειγμα, το εναπομείναν κόμμα είναι αρκούντως δυσαρεστημένο με τον δεξιό κ. Καμμένο, επειδή πιστεύει ότι του αμαυρώνει το αριστερό προφίλ του! Θυμήθηκαν εκ των υστέρων την …άσπιλη αριστεροσύνη τους, η οποία δεν συνάδει στην συγκυβέρνηση με τον δεξιό υπουργό Άμυνας (Βέβαια όταν ο Καμμένος τους στήριξε για να σχηματίσουν κυβέρνηση, ήταν αποδεκτός μετά βαΐων και κλάδων.
Επίσης χαρίεντες ήταν και όταν τους αποκαλούσε «συντρόφους» στο συνέδριο. Τώρα, επειδή χρειάζονται αριστερό φερετζέ, θυμήθηκαν τις δεξιές του απόψεις). Φυσικό! Μετά τα προβλήματα που επέφερε η ατυχής κυβερνητική διαχείριση, κάπου πρέπει να επιρρίψουν την αποτυχία τους!
Παρόμοια συμβαίνουν και με τον κ. Κοτζιά. Εδώ δεν υπάρχει αντίθεση στην πολιτική του υπουργού, καθώς η συμφωνία των Πρεσπών ικανοποίησε τα πιο γλυκά όνειρα του διεθνιστικού (εθνομηδενιστικού ) ΣΥΡΙΖΑ. Όμως το γεγονός ότι αυτός, ένα πολιτικός έπηλυς, συνδιαμορφώνει τις επιλογές του αρχηγού, αποτελεί κάρφο εν οφθαλμώ. Έντονη μουρμούρα δυσαρέσκειας ξεσήκωσε η φήμη ότι ο υπουργός Εξωτερικών προτείνει είσοδο στην κυβέρνηση του καθηγητή Χάρη Παμπούκη, ενός εκ των βασικών συγγραφέων της συμφωνίας των Πρεσπών.
Ο λόγος είναι ότι ο κ. Παμπούκης αποτέλεσε εξέχον μέλος της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου. Σε συνδυασμό με τις φήμες περί ενδεχόμενης υπουργοποίησης της πρώην υπουργού και Γραμματέως του ΠΑΣΟΚ Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου, του Γιάννη Ραγκούση ή της Λούκας Κατσέλη, η αριστερή πτέρυγα φοβάται πως το κόμμα παραδίδεται …στον ΓΑΠ. Όχι, φυσικά στο πρόσωπο αλλά στην πολιτική άποψη που εκπροσωπεί (πάντως από τα μέγαρο Μαξίμου τονίζουν ότι δεν υφίσταται θέμα Παμπούκη).
Ο πρωθυπουργός, έχοντας επιδοθεί σε έναν αγώνα επικυριαρχίας επί της Κεντροαριστεράς και Κεντροδεξιάς, δεν εμφορείται από παρόμοιους ενδοιασμούς. Χθες θέτοντας το κόμμα σε προεκλογική ετοιμότητα, είπε μεταξύ άλλων, ότι «τη μάχη αυτή θα τη δώσουμε με ανοιχτά λαϊκά ψηφοδέλτια… με στόχο να αναδείξουμε προσωπικότητες και συλλογικότητες που θα μοιράζονται την αγωνία μας για την συγκρότηση μιας μεγάλης κοινωνικής και πολιτική πλειοψηφίας» (και ως γνωστόν η συγκρότηση μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας, υπόκειται σε ανίερους συμβιβασμούς που θα απενοχοποιείτο να φτάσει έως την υπουργοποίηση της κας Παπακώστα ).
Η πρόθεση Τσίπρα για διεύρυνση της κυβέρνησης, δεν πηγάζει μόνο από τον εξουσιαστικό καιροσκοπισμό του, αλλά και από υπαρξιακή αναγκαιότητα, καθώς είναι παγκοίνως γνωστή η έλλειψη «πάγκου» στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα μικρό κόμμα που από το 4% φτεροκόπησε ιλιγγιωδώς προς την εξουσία - ενώ παράλληλα υπέστη και μια τραυματική διάσπαση – είναι φυσικό να στερείται του κατάλληλου προσωπικού που θα στελέχωνε κυβερνητικές θέσεις.
Έτσι, το άνοιγμα προς πρόσωπα της Κεντροαριστεράς ή τη κεντροδεξιάς είναι προϋπόθεση επιβίωσης. Αναρωτιέται βέβαια κανείς: Πρόσωπα τα οποία ανέδειξε η αφελής νεοτερικότητα του ΓΑΠ σε κυβερνητικές θέσεις, ή πρόσωπα που έφερε στο πολιτικό προσκήνιο η λαϊκή μετριοπαθής δεξιά του παλιού Καραμανλή, ποια κοινά σημεία θα μπορούσαν να έχουν με τον ανεπεξέργαστο, εμφυλιοπολεμικό και λαϊκιστικό ριζοπαστισμό του ΣΥΡΙΖΑ;
Όπως αναρωτιέται επίσης ποιο κοινό σημείο θα μπορούσε να έχει η αβροδίαιτη σοσιαλδημοκρατική τους κουλτούρα των ΓΑΠικών με την μπρουτάλ συμπεριφορά και τον κραυγαλέο εθνικολαϊκισμό του κ. Καμμένου, ή τον κληρονομημένο δογματισμό του κ. Κοτζιά, ώστε να παραγράψουν τις διαφορές τους και να καθίσουν ομού στο ίδιο κυβερνητικό τραπέζι.
Με την ανακοίνωση του ανασχηματισμού θα ξέρουμε αν ο κ. Τσίπρας είναι «όμηρος» των εσωκομματικών συσχετισμών. Αν π.χ. ο Ευκλείδης Τσακαλώτος κατορθώσει να ακυρώσει την μεταπήδηση του Νίκου Παππά στο υπουργείο Οικονομίας (πληροφορίες φέρουν ότι το κατόρθωσε ), αν δεν μπορέσει να μετακινήσει τον κ. Καμμένο σε υποδεέστερο υπουργείο, ή αν αποδεχθεί τις εισηγήσεις του κ. Κοτζιά για την στελέχωση της κυβέρνησης, όπως και αν δεν μπορέσει να απαλλάξει καθηκόντων τον κ. Κουρουμπλή ( για τον οποίο επίσης το κόμμα πνέει μένεα). Εάν δεν τα κάνει θα είναι ένας αδύναμος πρωθυπουργός.
Ο ανασχηματισμός θα δώσει για λίγες ημέρες την ψευδαίσθηση της επανεκκίνησης. Στην συνέχεια με τρικ περί αλλαγής Συντάγματος θα επιχειρήσει να δώσει την εντύπωση της ριζοσπαστικής τομής στο πολιτικό σύστημα. Όμως όλα αυτά θα αποβούν έπεα πτερόεντα. Τα προβλήματα είναι εδώ, δεν τα αντιμετώπισε και θα εκδικηθούν.
Ο κ. Τσίπρας έχει καλούς λογογράφους (κυρίως τον Τζανακόπουλο για τα σοβαρά), με αποτέλεσμα οι ομιλίες του βρίθουν ηρωικών αφηγημάτων κατά της επάρατης Δεξιάς που τώρα την ονομάζει «ακροδεξιά» επειδή έτσι του αρέσει, και γιατί πρέπει να βρει το άλλοθι και τον εγερτήριο μύθο που θα κινητοποιήσει τους οπαδούς του ενόψει των εκλογών του Μαΐου. Ωστόσο αυτά δεν επαρκούν, μόνο που δεν το έχει κατανοήσει. Η φιλολογία περί ακροδεξιάς και μαύρου μετώπου όταν συγχρωτίζεσαι κυβερνητικά με τον Καμμένο, αποβαίνει καταγέλαστη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανασχηματιστεί, θα υποδυθεί τον ρόλο του αναμορφωτή, και θα αποχωρήσει εν ευθέτω χρόνω από την κυβερνητική εξουσία. Τότε μόνο θα γίνει - αν μπορέσει να γίνει- κόμμα αρχών που θα προσφέρει στη χώρα. Ως τότε θα παραμένει ένα αντιδεοντολογικό (και αν-ιδεολογικό) συμπίλημα που θα συμβάλει στην αναξιοπιστία της πολιτικής ζωής και τη φθορά των ιδεών της αριστεράς.
Φωτογραφία intime news
