Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος έχει κακοποιηθεί βάναυσα από την Αριστερά εδώ και πολλές δεκαετίες. Μάλιστα κατά περιόδους το αφήγημα της για «αντιφασιστικό» πόλεμο κατέστη κυρίαρχο. Ενώ οι ίδιοι οι Σοβιετικοί αποκαλούσαν τον πόλεμο εναντίον των Γερμανών «μεγάλο πατριωτικό πόλεμο», οι καθ' ημάς αριστεροί επειδή έτρεφαν και τρέφουν αλλεργία για τη λέξη «πατριωτικός», βάφτισαν τον πόλεμο εναντίον των Ιταλών «αντιφασιστικό».
Λες και οι χιλιάδες που βγήκαν στους δρόμους για να διατρανώσουν την αποφασιστικότητα τους εναντίον του εισβολέα στις 28 Οκτωβρίου διαδήλωναν εναντίον του φασισμού. Την πατρίδα τους ήθελαν να υπερασπιστούν.
Μάλιστα τον Οκτώβριο του 1940 η μεγάλη πατρίδα των απανταχού της γης κομμουνιστών, η Σοβιετική Ένωση, ήταν σύμμαχος της ναζιστικής Γερμανίας και τα κομμουνιστικά κόμματα τηρούσαν στάση ουδετερότητας. Καλό και θετικό είναι το πρώτο γράμμα του Ζαχαριάδη, αλλά επακολούθησαν και άλλα δύο, για τα οποία η Ελληνική Αριστερά τηρεί σιγή ιχθύος.
Τα τελευταία χρόνια, το κάθε ανιστόρητο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, δίνει τη δική του ερμηνεία για το χαρακτήρα του Ελληνοϊταλικού πολέμου, σε ένα διαγωνισμό ποιος θα πει τη μεγαλύτερη γελοιότητα.
Αυτό που έγινε προχθές όμως με τη δήλωση του κ. Ν. Φίλη, τον θέτει επαξίως εκτός συναγωνισμού για πολλά χρόνια. Είπε: «Το μήνυμα της επετείου του ΟΧΙ είναι επίκαιρο. Είναι ο αγώνας κατά του φασισμού, του ναζισμού, του ρατσισμού, του φυλετισμού και του σεξισμού…».
Η κοινή λογική υποστηρίζει πως όταν ερμηνεύουμε το χαρακτήρα ενός ιστορικού γεγονότος, ερμηνεύουμε τις διαθέσεις των τότε πρωταγωνιστών και το γενικότερο κλίμα που επικρατούσε στην κοινωνία. Όταν επιχειρούμε να μεταθέσουμε στο τότε τις σημερινές μας προτεραιότητες -που είναι αποτέλεσμα της ιδεολογικής και πολιτικής μας τοποθέτησης- απλώς καπηλευόμαστε αυτό το ιστορικό γεγονός. Και όσο πιο χοντροκομμένη είναι η καπηλεία, τόσο μεγαλύτερη είναι η γελοιότητα μας.
Συνεπώς, κατά τον κ. Ν. Φίλη, οι κάτοικοι του Καλπακίου πολεμούσαν κατά του φυλετισμού, ενώ οι φαντάροι μας στο Τεπελένι μαχόταν εναντίον του ρατσισμού. Και φυσικά οι ηρωικές γυναίκες της Πίνδου κουβαλούσαν μέσα στο χιόνι τα πολεμοφόδια για να νικήσουν το σεξισμό. Του χρόνου θα μας πουν και για το κίνημα #metoo που είχε εμφανιστεί στις τάξεις των εθελοντριών νοσοκόμων.
Είναι πράγματι ανεξήγητη αυτή η τάση στελεχών της Αριστεράς σε όλες τις εκδοχές της να μας εξηγούν γιατί πολέμησαν οι Έλληνες το 1940. Οι παππούδες και οι πατεράδες μας που έζησαν στην πρώτη γραμμή τα γεγονότα μάς μετέφεραν το κλίμα εκείνης της εποχής χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς του σήμερα. Ευτυχώς, μας μετέδωσαν μέσα από τα βιώματα τους τι έγινε τότε, γιατί πολεμήσανε και, το κυριότερο, ποια ήταν τότε η κυρίαρχη συνείδηση, που χαρακτήριζε και τον πόλεμο του 40.
Λοιπόν, πολεμήσανε τον εισβολέα και όχι ένα κοινωνικό ή πολιτικό καθεστώς, πολεμήσανε για την πατρίδα τους και την Ιστορία τους και η μόνη συνείδηση που υπήρχε στην κοινωνία του 1940 ήταν η εθνική συνείδηση.
Κανένας Φίλης δεν θα παραχαράξει αυτά με τα οποία μεγάλωσαν τέσσερις γενιές Ελλήνων.
