Του Γιάννη Σιδέρη
Τα κομματικά κείμενα δεν είναι το άκρον άωτον της ακριβολογίας και της αντικειμενικότητας, αλλά ενίοτε χαρίζουν και χαμόγελα συγκατάβασης, όπως το κείμενο της «πρότασης επιτροπής θέσεων προς την ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ», που θα συνέλθει το σαββατοκύριακο.
Το κείμενο επιδίδεται σε παραμορφωτική των πραγμάτων παρουσίαση, όπως ας πούμε ότι με το δημοψήφισμα η κυβέρνηση έφερε στο προσκήνιο το ζήτημα της δημοκρατίας και του σεβασμού της λαϊκής κυριαρχίας - της οποίας λαϊκής κυριαρχίας την απόφαση δεν σεβάστηκε!
Επιδίδεται και σε ψευδείς μεγαλοστομίες, ότι δήθεν, για πρώτη φορά ένας ευρωπαϊκός λαός διεκδίκησε το δικαίωμά του να συναποφασίσει όσα τον αφορούν! (προφανώς π.χ. για τα δημοψηφίσματα της Δανίας και της Σουηδίας για το αν θα ενταχθούν ή όχι στην ευρωζώνη, δεν άκουσε τίποτα το τμήμα εξωτερικής πολιτικής του κόμματος. Ούτε για τα δημοψηφίσματα των Ιρλανδών για τις συμφωνίες της Νίκαιας και της Λισαβόνας. Ούτε της Γαλλίας και της Ολλανδίας για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα.
115 δημοψηφίσματα έχουν οργανωθεί τα τελευταία 30 χρόνια στα ευρωπαϊκά κράτη που είναι μέλη της Ε.Ε. Το ? από αυτά ήταν αφορούσε ερωτήματα προς τους πολίτες συνυφασμένα με τη συμμετοχή της χώρας τους στην ΕΕ, ή θέματα που είχαν να κάνουν με τις Συνθήκες και την πορεία της Ένωσης.
Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται ότι τον «διαφορετικό δρόμο του δημοψηφίσματος» τον διεκδίκησε για λογαριασμό των ευρωπαϊκών λαών (τους εκπροσώπησε δηλαδή – αν δεν τους έδειξε και το δρόμο!)
Ενδεικτικώς τα ανωτέρω, δεν αφορούν άλλους, πέραν των μελών του κόμματος και της διάθεσής τους να αποδεχτούν τους «πρωτότυπους» ισχυρισμούς της ηγεσίας. Έτσι και αλλιώς ένα φλύαρο κείμενο 44 σελίδων, δεν δύναται να σχολιαστεί σε ένα επιφυλλιδογράφημα.
Να ζητήσουν συγγνώμη οι άλλοι για αυτά που κάνει και ο ίδιος
Το κείμενο επαίρεται ότι σταθερή επιδίωξη των αντιπάλων του κόμματος, μέσα στην Ελλάδα και έξω από αυτήν, είναι να προσαρμοστεί ο ΣΥΡΙΖΑ στο αστικό πλαίσιο, και να γίνει σαν τα άλλα κόμματα - μα ενάμισι χρόνο τώρα, αν εξαιρέσει κανείς το σύμφωνο συμβίωσης και την έλλειψη γραβάτας, τι άλλο έκανε εκτός αστικού πλαισίου η κυβέρνηση;
Τάσσεται επίσης υπέρ της απλής αναλογικής καθώς αυτή προϋποθέτει τη σοβαρή και έγκυρη επεξεργασία μιας πολιτικής συμμαχιών άξιας του ονόματός της και όχι της τελευταίας στιγμής - σε αυτό όντως είναι συνεπής,. το απέδειξε με την από καιρό αποφασισμένη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ.
Στο πολιτικό επίπεδο, επιδιώκει τη διαμόρφωση των προϋποθέσεων για «προγραμματικές συμφωνίες και για συμπόρευση με όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς» -αυτό φυσικά είναι μια πρόταση άνευ αντικειμένου, καθώς οι εμφανείς και συγκροτημένες δυνάμεις της Αριστεράς, όπως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχουν από καιρό «δείξει πόρτα» στον ΣΥΡΙΖΑ.
Απομένουν οι υπόλοιπες, οι λιγότερο αριστερές: Επιδιώκονται «συμμαχίες και συμπόρευση με κόμματα και Κινήσεις που αναφέρονται στη σοσιαλδημοκρατία», γράφουν οι «θέσεις», αλλά «εφόσον απαλλάσσονται (τα κόμματα) από δεσμεύσεις απέναντι στο παλιό κομματικό σύστημα και το νεοφιλελευθερισμό».
Ποιος θα καθορίσει εάν απαλλάσσονται από το παλιό σύστημα; Και τι σημαίνει απαλλαγή από αυτό; Μήπως είναι ενδεικτικό ότι «το παλαιό αστικό σύστημα υλοποίησε από την πρώτη στιγμή, σε συνεργασία με νεοφιλελεύθερα κέντρα του εξωτερικού, μια συνταγή που οδηγούσε σε μια άνευ προηγουμένου ανθρωπιστική κρίση», όπως λέει;
Το καλοπροαίρετο ερώτημα που αναδύεται είναι: τι διαφορετικό από τα νεοφιλελεύθερα μέτρα, των καταγγελόμενων κομμάτων, έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ (πέρα από τα δάκρυα και τον πόνο ψυχής του κ. Σπίρτζη); Πόσο απέφυγε την συνταγή που οδήγησε στην κρίση, ή πόσο χειροτέρεψε την θεραπεία με την άφρονα πολιτική του;
Ρέγκλινγκ: Η πρόοδος διακόπηκε το '15
Μόλις χθες ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρεγκλινγκ στο συνέδριο του Economist δήλωσε πως «η ολοκλήρωση της αξιολόγησης έγινε με μεγάλη καθυστέρηση, καθώς χρειάστηκαν εννέα μήνες αντί για τρεις (…) όπου επί πλέον διαπραγματεύσεις προκάλεσαν συσσώρευση ληξιπρόθεσμων οφειλών, οι οποίες πρόσθεσαν ακόμα ένα βάρος στην ελληνική Οικονομία».
Παράλληλα – συνέχισε ο επικεφαλής του ESM - το 2014 η ανεργία είχε αρχίσει να υποχωρεί. Η πρόοδος ωστόσο διακόπηκε από τις πολιτικές εξελίξεις κατά το πρώτο εξάμηνο του 2015. Αυτό οδήγησε την ελληνική οικονομία σε σοβαρή οπισθοδρόμηση και ένα μεγάλος μέρος των θετικών στοιχείων αναιρέθηκαν…
Τι από αυτά τα αρνητικά που επί θητείας του επέφερε, καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός παλαιού συστήματος; Γιατί θα ζητήσει με πολιτικό «τουπέ», από τα άλλα κόμματα ομολογία αμαρτίας, όταν ο ίδιος τα έκανε χειρότερα; Πότε, όπως απαιτεί από τους άλλους, θα ζητήσει συγνώμη γι΄ αυτά;
ΥΓ: Και φυσικά κάποιοι είχαν ταχθεί με κείμενά τους υπέρ της διενέργειας δημοψηφίσματος, τόσο πριν μπούμε στο μνημόνιο, όσο και κατά την εκπεφρασμένη πρόθεση Παπανδρέου το Νοέμβρη του 2011.
Τότε έπεσε όλη η αντιπολίτευση να τον φάει. Και καλά οι δεξιοί, ήταν έξω από την κουλτούρα τους. Ο κ. Τσίπρας, στο δελτίο του ALTER, το χαρακτήριζε ως «ένα τρικ το οποίο έχει σαν απώτερο στόχο να κερδίσει ο πρωθυπουργός λίγο ακόμα χρόνο στην εξουσία. Αυτή η υπεκφυγή συνοδεύεται και από μια απόπειρα ανασυγκρότησης του μετώπου, του μπλοκ του μνημονίου», έλεγε…
Μετά υπέπεσε και ο ίδιος στη γοητεία του τρικ που… δεν ήταν τρικ!
