Το πολιτικό σύστημα, σε συνθήκες δημοκρατικού πολιτεύματος, χρειάζεται εναλλακτικό πόλο. Προκειμένου να έχει διέξοδο η λαϊκή οργή, ακόμη και ο λαϊκός κορεσμός, ώστε η εξέγερση να μην αποτελεί τον τρόπο αμφισβήτησης των κρατούντων.
Κάποια στιγμή στη χώρα μας φάνηκε πως τον ρόλο του εναλλακτικού πόλου θα τον έπαιζε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο αυτό δεν ήταν μακροπρόθεσμα δυνατόν. Προϊόν, σε συνθήκες κρίσης, της οργής μιας κακομαθημένης κοινωνίας, το κόμμα αυτό ανέδειξε οτιδήποτε αντίθετο στην εμπειρία, στους διεθνείς συσχετισμούς ισχύος, τον οικονομικό ορθολογισμό, τη λογική γενικότερα. Γέννησε, όμως, μια παραταξιακή συνείδηση και ταυτότητα, στην οποία προσέκρουσε η μετά από κάποιο σημείο προσπάθεια των δύο αρχηγών του για προσαρμογή στην πραγματικότητα. Κάτι που μάλλον οδηγεί πλέον τον ταλαντούχο αλλά νάρκισσο Κασσελάκη στη δημιουργία ενός προσωποπαγούς κόμματος, περιορισμένης εμβέλειας, του «δικού του ΣΥΡΙΖΑ».
Αλλά στην προσπάθειά του να αναδειχθεί ως εναλλακτικός πόλος, στην παρούσα συγκυρία το ΠΑΣΟΚ επωφελείται και από τη φθορά της ΝΔ. Αυτή οφείλεται βέβαια στα πολλά, θεσμικής φύσεως κυρίως, λάθη της παρούσης ηγεσίας της παράταξης (έστω και αν η οικονομία απασχολεί πρωτίστως την κοινωνία, αφού ουδείς πείθει ότι εν προκειμένω θα τα κατάφερνε καλύτερα από τον σημερινό πρωθυπουργό): Λίστα Πέτσα... Παρακολουθήσεις (όχι τόσο του Αρχηγού των Ε.Δ. ή του μελλοντικού «τσάρου» της Οικονομίας όσο ηγετικού στελέχους της αντιπολίτευσης...). Εξαγορά με δημόσιο χρήμα επικοινωνιακής επιρροής… Υπερπληθωρικό και κοστοβόρο κυβερνητικό σχήμα… Λάθος αλλαγές στο Σύνταγμα με κορυφαία τη θεσμοθέτηση της δυνατότητας ανάδειξης μονοκομματικής επιλογής ΠτΔ (η αποσύνδεση από την πρόωρη διάλυση του κοινοβουλίου θα μπορούσε να γίνει αλλιώς…) Το ανεκδιήγητο ευρωψηφοδέλτιο, προσβλητικό της φύσης του κόμματος ως ευρωπαιόφιλου κ.ο.κ.
Η νεοδημοκρατική φθορά, όμως, οφείλεται και στη μετωπική αντιμητσοτακική επίθεση της λεγόμενης λαϊκής, λαϊκότροπης ή λαϊκιστικής δεξιάς, η οποία κυρίως εκ μέρους του Σαμαρά εκδηλώνεται με στοιχεία προσωπικού μίσους και λύσσας.
Τούτων δοθέντων -παρά δε τα στοιχεία τοξικότητας, που κυρίως ανέδειξε αυτός που απέτυχε ως δήμαρχος πλήρους απασχόλησης αλλά υπόσχεται να πετύχει τους υπερβατικούς στόχους του ως δήμαρχος μερικής απασχόλησης- η τηλεμαχία των υποψήφιων ηγετών του ΠΑΣΟΚ υπήρξε όαση πολιτικής σοβαρότητας. Χαρακτηριστική ενός ώριμου κόμματος το οποίο μπορεί στην πρώτη ανδρεϊκή φάση του να έβλαψε οικονομία και παιδεία, αλλά και πολλά θετικά εισκόμισε. Ενώ δε συμπεριέλαβε στους κόλπους του ανθρώπους που λόγω λαϊκισμού, διαφθοράς ή ύφους εξέφρασαν τη σκοτεινή πλευρά της Μεταπολίτευσης (Μένιο, Άκη, Βαγγέλα, Εύα κ.λπ.), ευεργέτησε όμως το πολιτικό σύστημα της χώρας με τον υγιή μεταρρυθμισμό ανθρώπων όπως ο Πεπονής, ο Αυγερινός, ο Φραγκλίνος Παπαδέλης ή τη δημοσιονομική υπευθυνότητα του Αλέκου Παπαδόπουλου.
Υπό τις συνθήκες αυτές ίσως το άλλοτε «Κίνημα» να έχει μια, σε παγκόσμια κλίμακα σπάνια, ευκαιρία για αναζωογόνηση. Προϋπόθεση είναι να μην εκλέξει απλώς αρχηγό, αλλά υποψήφιο πρωθυπουργό. Όπως και άλλες φορές έχω γράψει, οι πιο κρίσιμες εκλογικές μάχες της Μεταπολίτευσης υπήρξαν οι εσωκομματικές: Αυτή που ανάδειξε τον Σημίτη αντί του Τσοχατζόπουλου, τον Κυριάκο Μητσοτάκη αντί του Μεϊμαράκη και του Τζιτζικώστα. Και ίσως αυτή της 6ης και της 13ης Οκτωβρίου… Στις οποίες θα ήταν σκόπιμο να ψηφίσουν όλοι όσοι ενδιαφέρονται για τη λειτουργικότητα του πολιτικού συστήματος της χώρα μας…
