Του Γιάννη Σιδέρη
Η χθεσινή επίσκεψη του Πορτογάλου πρωθυπουργού Αντόνιο Κόστα και οι δηλώσεις που έκαναν ενώπιόν του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός, ήταν ενδεικτικές του ιδιαίτερου τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνεται την περιρρέουσα και την ευρωπαϊκή πραγματικότητα η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία.
Συντονισμένα, κατά πως το συνηθίζουν, οι κ. Παυλόπουλος και Τσίπρας, αναφέρθηκαν στην πΓΔΜ, για την συμπεριφορά των αστυνομικών τους, απέναντι στους πρόσφυγες, οι οποίοι - υπό την καθοδήγηση αγνών ή ύποπτων αλληλέγγυων - επέδραμαν για να διαπεράσουν τα σύνορα και να εισέλθουν στο έδαφος των Σκοπίων.
Εν αρχή ην ο Πρόεδρος, ο οποίος εμμέσως απείλησε την μικρή γειτονική χώρα, λέγοντας ότι χώρες που υιοθετούν αδιανόητες και απαράδεκτες συμπεριφορές προς τον ανθρωπισμό, όπως οι χθεσινές από πλευράς της γειτονικής χώρας προς του πρόσφυγες, δεν έχουν θέση ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε στο ΝΑΤΟ.
Ο Πρωθυπουργός από την πλευρά του χαρακτήρισε «μεγάλη ντροπή» για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και για χώρες που θέλουν να γίνουν κομμάτι του, την στάση της αστυνομίας των Σκοπίων την Κυριακή στην Ειδομένη.
Αναρωτιέται κανείς αν η σκληρή στάση των σκοπιανών αρχών απέναντι στους πρόσφυγες/μετανάστες είναι μεγαλύτερη ντροπή, και όχι η ανακοίνωση των υπουργείων Εσωτερικών και Εξωτερικών των Σκοπίων, που τονίζουν ότι ζήτησαν από τις ελληνικές αρχές να παρέμβουν, αλλά η ελληνική αστυνομία δεν έκανε τίποτα! Κάναμε τη δουλειά της Ελλάδας, είπαν!
Παράλληλα με τη δοτή (λόγω γεωγραφικής θέσης) ένταξη που έχουμε στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., απειλούμε την λιλιπούτεια χώρα γιατί υπερασπίστηκε, έστω βάρβαρα, έστω καθ΄ υποβολή της Αυστρίας και των Βίζεγκραντ, τα σύνορά της! (ναι, μπορεί να ήταν και παράνομο αυτό που έκανε. Αν όμως περνούσαν, θα ξανάρχιζαν οι μαζικές ροές προς την Ελλάδα αφού θα εκλαμβανόταν ότι με πίεση ο δρόμος των Δυτικών Βαλκανίων ξάνοιξε).
Η ελληνική ηγεσία έχει μια ιδιόμορφη αντίληψη όσον αφορά στα καθήκοντά της στην προάσπιση της τάξης, της ευνομίας, της διοικητικής διευθέτησης και της γεωγραφικής οριοθέτησης, της ελληνικής επικράτειας. Και δεν εκτελεί τα καθήκοντά της με επάρκεια, και κατηγορεί άλλους γιατί τα εκτέλεσαν με -όντως- σκληρό τρόπο!
Γνώριζε από το Φθινόπωρο ότι τα σύνορα θα κλείσουν
Η κυβέρνηση είχε υποχρέωση να προετοιμαστεί από τον περασμένο Φθινόπωρο, όταν στη σύνοδο Ε.Ε.-Δυτικών Βαλκανίων, υπήρξαν προειδοποιήσεις, επισήμως αλλά και ανεπισήμως, σύμφωνα με πληροφορίες μας, για κλείσιμο των συνόρων. Αν είχε προετοιμαστεί καταλλήλως και είχε εκπονήσει σχέδιο δράσεων και συγκεκριμένων απαιτήσεων έναντι της Ε.Ε.,σαφώς η εικόνα σαφώς θα ήταν τώρα διαφορετική.
Μετά από 15 μήνες στην εξουσία, έχει αποδειχθεί ότι δεν έχει τη δυνατότητα διαχείρισης κρίσεων. Απλώς συνέχεια βρίσκεται προ απροόπτων, επιδίδεται σε τακτικισμούς και μεγαλοστομίες, και αναδύεται ασθμαίνουσα και ηττημένη.
Η κυβερνητική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι αλλεπάλληλες συσκέψεις κυβερνητικών οργάνων, αλλά δεν υπήρξε συγκρότηση ενός οργάνου που να παίρνει αποφάσεις, οι οποίες θα είναι δεσμευτικές, προκειμένου όλα τα υπουργεία να συγκλίνουν στην υλοποίηση της συγκεκριμένης απόφασης.
Εγκυμονεί κίνδυνος μεθοριακού επεισοδίου
Η κατάσταση γίνεται «πυρέσσουσα» στην Ειδομένη, πρόσφυγες ή μετανάστες δηλώνουν μπροστά στις κάμερες αποφασιστικά και επιθετικά πως «ό,τι και να γίνει εμείς θα πάμε στην Ευρώπη». Οπερ τα γιουρούσια στα σύνορα θα συνεχιστούν, επειδή η κυβέρνηση διατηρεί παροπλισμένη την αστυνομία, την παρατάσσει να παίζει τον ρόλο του απλού παρατηρητή. Δεν εννοούμε ότι θα έπρεπε οπωσδήποτε να χρησιμοποιήσει βία. Ο αρμόδιος υπουργός επαίρεται ότι έχει «διδάξει και στρατηγική». Ελπίζει κανείς οι θεωρητικές του γνώσεις να μην αντιστοιχούν στον ανύπαρκτο σχεδιασμό και την ανύπαρκτη παρεμβατικότητα του σώματος που διοικεί.
Με την ένταση που παίρνουν οι καταστάσεις δεν αποκλείεται η ένταση να ανακυκλωθεί, να κορυφωθεί και να υπάρξει και μεθοριακό επεισόδιο μεταξύ των δύο χωρών. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. Ναι μεν κατά την κυβέρνηση η Ειδομένη «δεν είναι κρατική δομή», αλλά της διαφεύγει προφανώς ότι είναι ελληνικό έδαφος και όσοι επιχειρούν να εισέλθουν δια της βίας σε έδαφος ξένης χώρας, είναι πρωτίστως δική της ευθύνη να το αποσοβήσει.
(Η κατάσταση στον Πειραιά άρχισε να εκτονώνεται κάπως, και οι εκτιμήσεις είναι ότι σε αυτό συνέβαλαν τρία tweets που δημοσίευσε στα αραβικά η γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα, και έλεγαν το θέμα τελείωσε, η Γερμανία δεν πρόκειται να δεχθεί άλλους).
Το… παράπονο του μνημονίου
Την ίδια τακτική του παραπόνου και του αδικημένου επέδειξαν οι δύο και στο πρόβλημα των μνημονιακών υποχρεώσεων.
Ο κ. Τσίπρας γενικότερα ανέφερε ότι σε Ελλάδα και Πορτογαλία εφαρμόστηκαν προγράμματα ακραίας λιτότητας, που όχι δεν μόνο δεν πέτυχαν τον στόχο τους αλλά αποσταθεροποίησαν την κοινωνική συνοχή, αύξησαν την ανεργία και το δημόσιο χρέος. Γι''αυτό και υπέγραψαν… σύμφωνο μη λιτότητας!
Προφανώς δεν ενημερώθηκε ότι η Πορτογαλία, παρόλη την οικονομική καταστροφή, τα κοινωνικά προβλήματα, την κούραση, την στέρηση και την ανέχεια στην οποία βυθίστηκε τμήμα του λαού της, εξήλθε του μνημονίου. Κάτι που δεν έχει κατορθώσει και δεν θα κατορθώσει για χρόνια η Ελλάδα. Του διέφυγε επίσης ότι εκεί οι πολιτικές δυνάμεις ομονόησαν, συγχρονίστηκαν, συσπειρώθηκαν για αυτό που θεώρησαν ως εθνικό πρόβλημα το οποίο υπερβαίνει τις κομματικές αντιδικίες.
Ήταν την ίδια εποχή που ο νυν πρωθυπουργός δήλωνε ότι ο κίνδυνος χρεοκοπίας είναι «παραμύθι με δράκο», και έδινε σήμα στους οπαδούς του να επιδοθούν σε ρητορική του μίσους απέναντι στους «προσκυνημένους» αντιπάλους τους.
Παράλληλα εξακολούθησε να διακηρύσσει ότι η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει. Φυσικά και πρέπει αλλά αν κάποτε προχωρήσει και αλλάξει κατά πως θέλει ο πρωθυπουργός, δεν θα είναι εξαιτίας της ελληνικής μελαγχολίας.
