Του Γιάννη Σιδέρη
Καλοδιάθετοι «προξενητάδες», έχουν επιδοθεί σε μία ακατάβλητη προσπάθεια να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στο Κίνημα Αλλαγής και τον ΣΥΡΙΖΑ, να οικοδομήσουν γέφυρες συναίνεσης, στην προοπτική μιας αυριανής συνεργασίας εξουσίας, καθότι υποτίθεται τα δύο κόμματα είναι φίλιοι χώροι.
Εις εξ αυτών προσπαθεί σε χθεσινό του άρθρο να εξομοιώσει τις απαρχές εκκίνησης του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ εντοπίζει πλείστες όσες ομοιότητες στη διαδρομή τους. Υπενθυμίζει, ας πούμε, ότι ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησαν ιδεολογικά από την ριζοσπαστική Αριστερά. Το ΠΑΣΟΚ όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε δεσμούς με ακροαριστερές οργανώσεις και καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής, της κομμουνιστικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής.
Τυπικά είναι έτσι, όμως θεωρούμε την ταύτιση επιδερμική. Η αναφορά στους δεσμούς με ακροαριστερές οργανώσεις, καθεστώτα Λατινικής Αμερικής κ.λπ., αφαιρεί από το κάδρο το ιστορικό πλαίσιο που συνέβησαν, και αποβαίνει απαλλακτική για την ιδεολογική εμμονική αφέλεια του ΣΥΡΙΖΑ
Από πλευράς ΠΑΣΟΚ ας πούμε, οι δεσμοί αυτοί αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια της χούντας, σε ένα άλλο διεθνές στερέωμα. Υπήρχε - τηλεγραφικώς ειπείν - η πρόσφατη τότε συρρίκνωση της αποικιοκρατίας, η ηρωική λάμψη των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων του Τρίτου Κόσμου, η τραγικότητα της μοίρας του Αλιέντε, το άστρο του Νάσερ, η εποποιία του Κάστρο (που δεν είχε φανεί ακόμη ότι μεταβάλλεται σε κόκκινη δικτατορία), ο απελπισμένος αγώνας της κοσμικής PLO του Αραφάτ (που δεν είχε τίποτα από τον τζιχαντισμό και τη θεοκρατική εμμονή επιγόνων οργανώσεων), η πολύ φρέσκια Τζαμαχιρία του Καντάφι, η γενναιότητα των ξυπόλυτων Βιετκόνγκ κατά των πάνοπλων Αμερικανών, το «φράουλες και αίμα» των αμερικανικών πανεπιστημίων, και η λάθος όπως αποδείχτηκε - για χώρα της Ευρώπης - θεωρία του Αντρέα περί Καπιταλιστικής Μητρόπολης και Περιφέρειας που θα αντιμετωπίζετο με εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.
Ποια σχέση έχει η ανωτέρω τοιχογραφία με την μετέπειτα προσήλωση του ΣΥΡΙΖΑ σε καρικατούρες λαϊκών ηγετών και εν τη πράξει δικτάτορες όπως π.χ. ο Μαδούρο, ή η άτσαλη προσπάθεια προσέγγισης του αυταρχικού Πούτιν; (ο οποίος στην ιστορία της χώρας του ίσως καταγραφεί ως μεγάλος ηγέτης, αλλά αυτό δεν αφορά εμάς), το άκριτο αντιευρωπαϊκό μένος και η ιδεολογική ανοχή στον ισλαμοφασισμό; Για παράδειγμα, ο βουλευτής του κόμματος, Γιώργος Κυρίτσης, έγραψε στο twitter: «Ο δυτικός πολιτισμός έστειλε εκατομμύρια παιδιά στους θαλάμους αερίων και οι δυτικές κοινωνίες ψηφίζουν τους πολιτικούς απογόνους αυτών που το έκαναν. Για τους ισλαμιστές δεν υπάρχει κάτι ανάλογο καταγεγραμμένο»! (όπερ για τον… ευρυμαθή βουλευτή, δυτικός πολιτισμός είναι ο Χίτλερ!).
Άλλη λάθος ατραπός του αναλυτή - κατά την ταπεινή μας άποψη πάντα - είναι η σύγκριση του ΠΑΣΟΚ του 1980-85 με τον ΣΥΡΙΖΑ 2014-18. Η σύγκριση αφορά στην μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ από «ριζοσπαστικό αντιιμπεριαλιστικό κόμμα σε κυβερνητικό εθνικολαϊκιστικό και στη συνέχεια σε σοσιαλδημοκρατικό, όχι από επιθυμία αλλά από ανάγκη επιβίωσης και προσαρμογής στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και το σύγχρονο περιβάλλον», όπως λέει. Αρα το ίδιο θα συμβεί και με τον ΣΥΡΙΖΑ (υποθέτει).
Υπάρχουν βέβαια κάποιες διαφορές. Όταν ανέτειλε το ΠΑΣΟΚ, μπορεί να προσήλκυσε κάποιους αριστερούς, κυρίως από τη γενιά τη Αντίστασης, που δεν είχαν την ιώβειο υπομονή να περιμένουν να «ωριμάσουν οι συνθήκες», αλλά η μεγάλη μάζα ήταν του κεντρώου χώρου που είχε αγωνισθεί για δημοκρατικές, συνταγματικές ελευθερίες - τις οποίες βέβαια κατοχύρωσε η ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή
Στον κεντρώο χώρο υπήρχε συλλογική μνήμη και ιστορική αντίθεση ενός αιώνος με τη Δεξιά. Το ΠΑΣΟΚ πολιτεύτηκε άγρια, δομικά, ανελέητα κατά της ΝΔ, αλλά με πολιτικούς όρους. Ουδέποτε αμφισβήτησε τον πατριωτισμό των πολιτικών του αντιπάλων, τους είδε ως αντιπάλους και όχι ως εχθρούς. Και βέβαια συνδιαλέγετο. Όπως έγινε γνωστό εκ των υστέρων ακόμη και το «βυθίσατε το χώρα» έγινε σε συνεννόηση και προς υποβοήθησιν της κυβέρνησης Καραμανλή, ενώ δεν χρησιμοποίησε τα εθνικά θέματα για να παγιδεύσει αντιπάλους, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ με το Σκοπιανό.
Τα κοινωνικά τμήματα που ακολούθησαν τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελούντο κυρίως από πρώην ΠΑΣΟΚους οι οποίοι στο διάβα του χρόνου είχαν μεταλλαχθεί. Στην επιλογή τους πρυτάνευσε ο ΦΠΑ, τα λεφτόδεντρα που θα τους έδιναν πίσω τις συντάξεις, ο ΕΝΦΙΑ που θα γλίτωναν. Καθ' εαυτού υλικά αιτήματα και μόνο, που δεν εντοπίζονταν στους πολιτικοποιημένους ΠΑΣΟΚους των 70s.
Αυτοί συνυπήρξαν στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ με τμήματα της αποκληθείσας ως «παλαβή Αριστερά», με αριστερίστικες ομάδες που έλκουν την καταγωγή τους σε ιδεολογικές αφετηρίες των αρχών του προηγούμενου αιώνα και του μεσοπολέμου, μπαχαλάκηδες, με εραστές της μηδενιστικής βίας κλπ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εμβολίασε στην κοινωνία το κοινωνικό μίσος. Όταν π.χ. ο Αντρέας έλεγε «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», αναφερόταν στην ηγετική ελίτ και την ιστορική διαδρομή της παράταξης. Δεν ποινικοποιούσε τον απλό δεξιό οπαδό. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιθέτως έχει προβεί σε ένα βίαιο διαχωρισμό της κοινωνίας. Εχει επιβάλει το «πας μη μεθ' ημών καθ' υμών». Το ΠΑΣΟΚ το χειρότερο που έκανε – κάκιστα – είναι ότι χαρακτήρισε, σε εσωτερικό πολιτικό επίπεδο όμως, τον Κων. Μητσοτάκη ως «Εφιάλτη». Δεν έφερε τον βόρβορο στην πολιτική, δεν μίλησε ποτέ για Προδότες, Γερμανοτσολιάδες, Κουίσλινγκ, Προσκυνημένους, Νενέκους.
Το μόνο κοινό που έχουν τα δύο κόμματα, το τότε κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, είναι η περιφρόνηση προς τους θεσμούς (τα «θεσμικά εμπόδια», που είπε ο κ. Τσίπρας), και η εργαλειοποίησή τους, που παραδέχτηκε και ο καθηγητής. Αυτό τα κρατά μακράν σε απόσταση από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Ο σεβασμός στους θεσμούς είναι προϊόν μακρόχρονης κουλτούρας, και αυτή δεν υφίσταται. Ως εκ τούτου οι θεσμοί στη χώρα μας θα συνεχίσουν να δεινοπαθούν.
Και τελικώς παραμένει μετέωρη η απάντηση στο ερώτημα: Για ποιο λόγο και τι νέο θα φέρουν στη χώρα τα δύο κόμματα αν συνεργαστούν;
ΥΓ: Το κείμενο θα είχε πολλά να καταμαρτυρήσει στο ΠΑΣΟΚ. Όμως αναγκαστικά επικεντρώθηκε με κριτική ματιά σε αυτά τα σημεία που οι «προξενητάδες» θεωρούν ως «εγγενή» στοιχεία συγγένειας των δύο κομμάτων.
