Στην αμηχανία τους, με τόσα όσα καταλογίζουν στην κυβέρνηση, άλλα δικαίως και άλλα παραφουσκωμένα και φαντασιακά, και καθώς ο κόσμος εξακολουθεί να απαξιώνει την αντιπολίτευση, κάποιοι ανακάλυψαν εύχαρεις την ύπαρξη «κοινωνικής αντιπολίτευσης».
Όντως δεν υπάρχει κομματική αντιπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρότι αξιωματική, καθεύδει εν ευθυμία του κοινού. Το ΠΑΣΟΚ δεμένο στην «πέτρα» Ανδρουλάκη, αδυνατεί να υπερυψωθεί στη ζώνη της κυβερνησιμότητας. Διαβλέπουν ωστόσο ότι υπάρχει ένα ρωμαλέο κίνημα κοινωνικής αντιπολίτευσης, που είναι εν δυνάμει καταστροφέας της κυβέρνησης.
Το πρόβλημα είναι ποιος θα ελκύσει και θα εισπράξει εκλογικά αυτό το «εν δυνάμει», αν υποθέσουμε ότι υπάρχει. Οι ανοργάνωτες μάζες μπορεί να αποτελούν μοχλό αποσταθεροποίησης των κυβερνήσεων, αλλά δεν μπορούν να τις υποκαταστήσουν στη διακυβέρνηση των κρατών.
Χρειάζεται ο πολιτικός φορέας που να γίνει η συνιστώσα των «εν δυνάμει». Και αυτός δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Οι υπάρχουσες δυνάμεις πάσχουν από μέγιστη αναξιοπιστία. Έλκουν μόνο τους δεδομένους, τους στρατευμένους, τους μονομερείς, τους ιδεοληπτικούς.
Τους εκ των προτέρων πεπεισμένους, που δεν χαμπαριάζουν σε κάθε αστοχία, αποτυχία, προδοσία. Πάντα έχουν στο τσεπάκι τη δικαιολογία για το κόμμα και τον αρχηγό, οποιαδήποτε αν-οίκεια, αν-ιδεολογική, αντι-πολιτική συμπεριφορά υιοθετήσει.
Όταν όμως απομακρύνεται ένα κόμμα και ένας αρχηγός από την απατηλή λάμψη της εξουσίας, επανέρχεται στα πραγματικά του μεγέθη.
Όπως π.χ. η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που σύμφωνα με έρευνα κοινής γνώμης του ινστιτούτου ΕΝΑ σε συνεργασία με την Prorata (και η οποία θα παρουσιαστεί στις 6 Μαρτίου): Η αρνητική αποτίμηση στον γενικό πληθυσμό της κυβέρνησης ΝΔ για το διάστημα 2019-2023, κινείται στο 55%, ενώ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το διάστημα 2015-2019 στο 79%! (Αυτό ας προσμετρηθεί στους σεναριογράφους της μελλοντικής επανεμφάνισης Τσίπρα, για την ηγεσία… όλης της Κεντροαριστεράς…).
Επανερχόμενοι στο θέμα μας, δεν ανιχνεύονται αδιαμφισβήτητα στοιχεία κοινωνικής αντιπολίτευσης, πέραν του χώρου των αγροτών.
Τα Τέμπη πολύ φυσικώς δημιούργησαν συναισθηματική ένταση στον λαό - και δη στις νέες γενιές που χρησιμοποιούν το μέσο. Και μόνο η σκέψη «θα μπορούσα να ήμουν και 'γω εκεί» ή «θα μπορούσε να ήταν το παιδί μου» αρκούσε για να τροφοδοτήσει αγανάκτηση.
Δεν αναφερόμαστε επί της ουσίας στο θέμα, για λόγους αρχής. Ήδη υπάρχει δικογραφία. Η δίκη θα διεξαχθεί, πολύ συντομότερα από την ανάλογη του Ματιού, και θα έρθουν όλα στο φως. Με τη δημοσιότητα που έχει πάρει η υπόθεση και τη λαϊκή συγκινησιακή φόρτιση, ουδέν θα παραμείνει κρυπτόν υπό τον ήλιον της δημοσιότητας.
Ωστόσο, είναι φανερή η προσπάθεια σχετικοποίησης. Ήταν σαφώς λάθος της κυβέρνησης να κλείσει την επιτροπή. Ακόμη και αν είχε περαιώσει τις ουσιαστικές εργασίες της, θα έπρεπε να παραμείνει ανοιχτή ακόμη και για λόγους εντυπώσεων. Και οι εντυπώσεις εν προκειμένω είναι ουσία, γιατί με το εσπευσμένο κλείσιμο, κατέστη τρωτή στην κατηγορία κουκουλώματος.
Από την άλλη είναι άηθες το πολιτικό μάρκετινγκ που επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πανό που έφτιαξαν οι γραφίστες του και κάλυπτε έξι ορόφους, με την υπενθύμιση του αριθμού των νεκρών. Ο μέσος πολίτης αναρωτιέται εάν τα στελέχη του (ο Stefanos ενδεχομένως όχι) άκουσαν ποτέ τη λαϊκή ρήση «Δεν μιλάνε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου».
Όταν έχεις πίσω του ένα Μάτι κατά τη διακυβέρνησή σου, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι δεν φταις, αρκούν τα βίντεο της φρικιαστικής βραδιάς, με τον θεατρικά «ανήξερο» για νεκρούς Τσίπρα, για να πεις «Κοίτα ποιος μιλάει».
Παράλληλα συνδικαλιστές με γηρασμένη νοοτροπία της δεκαετίας των 70ς, κήρυξαν αργία την ημέρα μνήμης ευτελίζοντας τη μνήμη των νεκρών, με συνδικαλιστικά αιτήματα, άσχετα με τη φόρτιση της ημέρας. Και αναρωτιούνται γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα, και επί των ημερών τους, παραμένει αναξιόπιστο και πνέει τα λοίσθια. Με τέτοιους αναξιόπιστους συνδικαλιστές δεν δημιουργείς κοινωνική αντιπολίτευση.
Ούτε βέβαια με το ψήφισμα των υπογραφών για την έναρξη διαδικασιών αναθεώρησης του Συντάγματος, την ενεργοποίηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, και την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας όταν προκύπτει ποινική ευθύνη πολιτικών προσώπων.
Σεβαστός ο πόνος των γονέων, δεν υπάρχει πόνος χειρότερος από τον πόνο του γονιού να θάβει το παιδί του. Αντιβαίνει στη φυσική ροή των πραγμάτων. Αλλά θα μας πουν οι συνταγματολόγοι τι προσφέρει, εφόσον μετά την τελευταία αναθεώρηση οι ευθύνες των υπουργών παραγράφονται πλέον στα 20 χρόνια.
Κατά τον Κ. Χρυσόγονο «δεν υπάρχει θέμα παραγραφής, που να επηρεάζεται μάλιστα από τις εκλογές».
Εκείνο που παραμένει ως κοινωνική αντιπολίτευση είναι τα τρακτέρ. Γιατί βασίζεται σε πραγματικές ανάγκες διαβίωσης και προβλέψεις ενός ζοφερού μέλλοντος. Αλλά αφενός δεν εξαρτάται μόνο από την ελληνική κυβέρνηση το πρόβλημα, αφετέρου δεν διαφαίνεται ευκρινώς ο πολιτικός φορέας που θα μπορούσε να τους προσελκύσει ενιαία ως παραγωγική τάξη.
Το σλόγκαν «οι αγρότες είναι η ραχοκοκαλιά του Κινήματος» ανήκει σε περίοδο της πολιτικής ιστορίας που έχει παρέλθει.
