Ανθρώπινες σχέσεις, το παρελθόν και η αντιμετώπισή του μεταξύ των ταινιών που προβάλλονται από την Πέμπτη 31 Αυγούστου σε θερινούς κινηματογράφους και κλειστές αίθουσες. Πρόκειται για τέσσερις νέες ταινίες και τέσσερις επανεκδόσεις στις οποίες συναντάμε τη σκηνοθετική υπογραφή των Κούνδουρου, Χίτσκοκ, Γκοντάρ και Αγγελόπουλου.
Εκτός από την «Ανατομία μιας πτώσης» και το «The Equalizer 3: Το τελευταίο κεφάλαιο» –αμφότερα με στοιχεία θρίλερ αλλά για διαφορετικούς λόγους– στις νέες ταινίες συναντάμε και δυο κινουμένων σχεδίων: τα «Χελωνονιντζάκια: Μεταλλαγμένος Χαμός» και «Λέιντι Μπαγκ & Κατ Νουάρ: Το Ξεκίνημα».
Όσο για τις επανεκδόσεις, με νέα κόπια προβάλλεται «Ο Δράκος» (1956) του Νίκου Κούνδουρου, μία από τις καλύτερες ταινίες του ελληνικού σινεμά με κεντρικό πρόσωπο έναν τραπεζικό υπάλληλο που σχεδιάζει να απολαύσει τις διακοπές της Πρωτοχρονιάς όταν συνειδητοποιεί ότι μοιάζει με έναν κακοποιό που οι εφημερίδες αποκαλούν «Ο Δράκος».
Μία ακόμη ελληνική ταινία σε επανέκδοση, «Το βλέμμα του Οδυσσέα» (1995) του Θόδωρου Αγγελόπουλου, ταινία τιμημένη με το Μεγάλο Ειδικό Βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών, αφηγείται, ως άλλος Οδυσσέας, ένα ταξίδι επιστροφής μέσα απ’ τη μνήμη και τα ξέφτια της πρόσφατης ιστορίας.
Άλφρεντ Χίτσκοκ και Ζαν-Λυκ Γκοντάρ στις ξένες ταινίες που προβάλλονται σε επανέκδοση. «Στη σκιά της αμφιβολίας» (1943) του Χίτσκοκ, που προβάλλεται 80 χρόνια μετά τη δημιουργία της, βλέπουμε την επίσκεψη του θείου Τσάρλι στη Σάντα Ρόζα, στα ανίψια του, τα οποία υποψιάζονται ότι ο θείος τους είναι καταζητούμενος δολοφόνος.
Στο «Week-end» (1967) ο Γάλλος σκηνοθέτης, Γκοντάρ, ξετυλίγει το εφιαλτικό Σαββατοκύριακο που περνά ένα ζευγάρι πλήρως αλλοτριωμένων αστών, κατά το ταξίδι του από το Παρίσι στους αιματοβαμμένους δρόμους της γαλλικής επαρχίας.
Ανατομία μιας πτώσης
Ποια είναι πραγματικά η σχέση ανάμεσα σε ένα ανδρόγυνο, τι έχουν να «πουν» για την πορεία της οι συνεχείς λογομαχίες και πώς, λόγω αυτών, ένας θάνατος μπορεί να θεωρηθεί αυτοκτονία ή δολοφονία; Οι μάρτυρες – που όμως δεν είναι αυτόπτεις του τετελεσμένου γεγονότος – μπορούν να συμβάλλουν στη διαλεύκανση των συνθηκών του θανάτου;
Ερωτήματα σαν αυτά τίθενται στην βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών ταινία, «Ανατομία μιας πτώσης» της Ζιστίν Τριέ. Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε δύο χρόνους και χώρους: σε ένα απομακρυσμένο μέρος στις γαλλικές Άλπεις όπου μία πετυχημένη συγγραφέας και ο σύζυγός της διαμένουν στο σπίτι τους με τον 11χρονο γιο τους, και στο δικαστήριο που τελείται για να διαλευκανθεί εάν ο θάνατος του συζύγου ήταν αυτοκτονία ή δολοφονία.
Αυτό το ερώτημα θέτει τόσο ο 11χρονος γιος που βρήκε το πτώμα του πατέρα του στο χιόνι, όπως και ο ίδιος ο Νόμος. Μόνο που ο γιος έχει μειωμένη ακοή, συνεπώς, θα ληφθεί υπ όψιν η κατάθεσή του;
«Δεν άκουγα καθαρά τις λέξεις [...] Τα μπερδεύω» απαντά σε σχετική ερώτηση όπως και ότι δεν ήταν παρών στις λογομαχίες των γονιών του, διότι «όταν αρχίζουν να φωνάζουν προτιμώ να φεύγω». Και ενώ η σύζυγος δηλώνει αθώα, σκεφτόμαστε τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται το παιδί τόσο όταν έπαιρνε μια «γεύση» από τις λογομαχίες των γονιών του όσο και όταν τον βασανίζει ο τρόπος θανάτου του πατέρα του: η αυτοχειρία ή η δολοφονία.
The Equalizer 3: Το τελευταίο κεφάλαιο
Μπορεί ένας δολοφόνος να συμφιλιωθεί με το παρελθόν του και στην προσπάθειά του να άρει τα εγκλήματα που έχει διαπράξει, να αποδώσει στη συνέχεια δικαιοσύνη στο όνομα των αδύναμων που βρίσκονται σε ανάγκη;
Μία τέτοια προσπάθεια παρατηρείται στην ταινία «The Equalizer 3: Το τελευταίο κεφάλαιο» του Αντουάν Φουκουά με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ ΜακΚολ (Ντένζελ Γουάσινγκτον), έναν κυβερνητικό πληρωμένο δολοφόνο που αποσύρεται από την ενεργό δράση και πηγαίνει να ζήσει στη Νότια Ιταλία. Κατά τη διαμονή του εκεί αντιλαμβάνεται ότι οι κοντινοί του φίλοι έχουν πέσει στα χέρια αδίστακτων εγκληματιών, οπότε, προκειμένου να σώσει τους φίλους του, πρέπει να τα βάλει με την ίδια τη μαφία.
Παρατηρούμε ότι το παρελθόν κρούει την πόρτα της ζωής του στο παρόν, τόσο με τους εγκληματίες που ταλανίζουν τους οικείους του όσο και με ερωτήσεις που του κάνουν για την πρότερη ζωή του. Οι σκηνές βίας της ταινίας εναλλάσσονται με την ήρεμη ζωή του στη Νότια Ιταλία, σαν ο σκηνοθέτης να υπαινίσσεται ότι η νηνεμία δεν είναι εφικτή για μεγάλο ή παντοτινό διάστημα.
Αν και κύριος παράγοντας υπεράσπισης των οικείων του είναι η αγάπη του γι' αυτούς, ένας επιπλέον λόγος που έρχεται αντιμέτωπος με τη μαφία είναι διότι θέλει να ζήσει στο μέρος όπου έχει μετακομίσει· «μ' αρέσει αυτό το μέρος, δεν θα μου το στερήσεις».
Κεντρική φωτ.: Από την ταινία «Ανατομία μιας πτώσης». Πηγή φωτ.: Twitter/ Ghost Burger
