Εκπρόσωπος της τάσης του ιμπρεσιονιστικού υπαιθρισμού και με επιρροές από θαλασσογραφίες Ρώσων ζωγράφων, ο ζωγράφος Μανώλης Δραγώγιας «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών, αφήνοντας πίσω του πλούσια παρακαταθήκη που κοσμεί αίθουσες, πινακοθήκες, μουσεία, γραφεία και οικίες, μεταξύ άλλων το Δημαρχείο και το Λαογραφικό Μουσείο της Κοζάνης, όπως και άλλες δημόσιες ή ιδιωτικές συλλογές.
Ο αποθανών κηδεύεται στις 15 Αυγούστου, στις 11:30 στον ιερό ναό Αγίου Γεωργίου στο Κάτω Σχολάρι Θεσσαλονίκης, όπου βρισκόταν και η κατοικία του.
Με καταγωγή από τη Λευκοπηγή Κοζάνης όπου και γεννήθηκε (1933), ο Μανώλης Δραγώγιας παρουσίασε την τελευταία του έκθεση στην πατρίδα του, την Κοζάνη, τον Απρίλιο του 2019, στο Λαογραφικό Μουσείο Κοζάνης, ενώ το 2010 ο τιμήθηκε από το Δήμο Κοζάνης με το αργυρό μετάλλιο της πόλης, με τη συμπλήρωση 55 χρόνων εικαστικής δημιουργίας.
Ο Μανώλης Δραγώγιας
Ζωγραφική στο εργαστήριο του Αλ. Γκεόργκ, στο Αμβούργο της Γερμανίας, σπούδασε για περίπου δύο χρόνια (1962-64), ο Μανώλης Δραγώγιας. Στη Γερμανία ειδικεύτηκε στην τεχνική της σπάτουλας και δέχθηκε τις επιδράσεις του ιμπρεσιονισμού. Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος αργότερα, συγκινήθηκε και εμπνεύστηκε από τα διδάγματα της Σχολής του Μονάχου και το 1964 που επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, δίδαξε στην ιδιωτική σχολή «Κοραής».
Η θεματογραφία των έργων του επικεντρώνεται στα τοπία με ποτάμια, λίμνες, θάλασσες και ακτές, καρνάγια και αρσανάδες και ψαρόβαρκες, αλλά και στην καθημερινότητα των ανθρώπων του χωριού και τα λαογραφικά συμβάντα. Μέσα από εκθέσεις που πραγματοποίησε σε όλη τη Μακεδονία, μέσα από τοπία της Κοζάνης, της Βέροιας, της Καστοριάς και της Χαλκιδικής ή τις προσωπογραφίες των ανθρώπων του χωριού και της θάλασσας, εκφράζει έντονα τα συναισθήματά του για το σκληρό αγώνα της ζωής στην ύπαιθρο. Στην απόδοση των ανθρώπινων μορφών χρησιμοποιεί ανθρωποκεντρικές φόρμες.
Μεταξύ των πινάκων του περιλαμβάνονται οι «11 Οκτωβρίου 1912» (που αναπαριστά την απελευθέρωση της Κοζάνης), «Ψαρόβαρκες αγκυροβολημένες», «Βάρκες στην αμμουδιά», «Σύνθεση με ψαρόβαρκα, βότσαλα και θάλασσα», «Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους».
