Και ο λαλίστατος, σε κάθε περίπτωση και με την παραμικρή αφορμή για αντιπολιτευτική κριτική, ΣΥΡΙΖΑ σίγησε! Δεν βρήκε, μέσα στην ακατάπαυστη πολιτική φλυαρία του, να πει έστω μια κουβέντα παρηγοριάς. Ακόμη και σήμερα έξι χρόνια μετά, η τραγωδία στο Μάτι δεν τον αγγίζει. Παγερή αδιαφορία, καθόλου ενσυναίσθηση. Κι ο Κασσελάκης στη «γραμμή» Τσίπρα. Για εκείνη τη «συγγνώμη» που δεν διατυπώθηκε ποτέ…
Οι συμπολίτες στο Μάτι ένιωσαν ξανά τη φρίκη της εγκατάλειψης για τη δικαστική δικαίωση που δεν ήρθε. Έμειναν μόνοι κι αβοήθητοι θρηνώντας την απώλεια των λατρεμένων τους προσώπων. Πληγωμένοι βαθιά από την Πολιτεία, προδομένοι από την Δικαστική εξουσία, μετά από 19 μήνες ακροαματικής διαδικασίας.
Ο λαϊκισμός σιώπησε, ο ορθολογισμός έμεινε με την απορία. Οι σοβαροί άνθρωποι δεν θα καταλογίσουν «συγκάλυψη», όμως δεν αποφεύγουν να διατυπώσουν τη δυσάρεστη έκπληξη τους από την δικαστική απόφαση για την φονική πυρκαγιά. Μετά από έναν χειμώνα, κυρίαρχης προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ και της λοιπής Αντιπολίτευσης να εκμεταλλευτούν πολιτικά και να εργαλειοποιήσουν την τραγωδία στα Τέμπη, η αναντιστοιχία προκαλεί αρνητικούς συνειρμούς.
Η Κυβέρνηση αιφνιδιάστηκε. Έχει απέναντι της, πάλι, μια κοινή γνώμη μετέωρη. Όπως είναι καταδικαστέα κάθε παρέμβαση στη Δικαιοσύνη, άλλο τόσο δεν είναι επιθυμητή η ευμενής μεταχείριση κατηγορουμένων στα μεγάλα γεγονότα. Και το Μάτι είναι μια βαθιά πληγή στο κοινωνικό σώμα, όπως και το σιδηροδρομικό δυστύχημα.
Δυσκολεύεται να φανταστεί κανείς ότι οι δικαστές είχαν περιορισμένες δυνατότητες στη διάθεση τους. Δεν ξέρω εάν επαρκούν οι εξηγήσεις σχετικά με την αλλαγή του Ποινικού Κώδικα από τον ΣΥΡΙΖΑ, στο παρά πέντε των εκλογών του 2019, και την ελάφρυνση των ποινών. Οι τυχοδιώκτες του αριστερού ριζοσπαστισμού χρησιμοποίησαν κάθε δυνατότητα για να οργανώσουν την άμυνα τους και να πέσουν στα μαλακά εάν η επερχόμενη τότε Κυβέρνηση Μητσοτάκη προέβαινε σε αναζητήσεις. Δεν συνέβη το παραμικρό. Ο Πρωθυπουργός είχε διαφορετικές επιλογές. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πέρασαν στην Ιστορία, με άνεση…
Είναι γεγονός πως η Κυβέρνηση Μητσοτάκη σε αντίθεση με τον Α. Τσίπρα δεν επεδίωξε να ελέγξει τους «αρμούς» της εξουσίας. Κι ας κατηγορείται η Διακυβέρνηση της ΝΔ, ότι είναι διώκτης του Κράτους Δικαίου. Οφείλεται περισσότερο στην αδυναμία της συμπολίτευσης να απαντήσει στη συστηματική διαστρέβλωση της πραγματικότητας και στην προπαγάνδα κατά της Ελλάδας από δικαιωματιστές και ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι πολίτες δεν συμμερίζονται την ίδια αντίληψη. Αντιθέτως, κυρίαρχη είναι η αίσθηση κι η αντίληψη τους περί της κυβερνητικής αδυναμίας να αντιλαμβάνεται τις εξελίξεις γύρω της. Η πρωτόδικη απόφαση για τον όλεθρο στο Μάτι, δίνει, επίσης, αφορμή για συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις σε σχέση με την αναμενόμενη δίκη του πολύνεκρου δυστυχήματος στα Τέμπη. Προφανώς, καμία σχέση δεν υπάρχει μεταξύ των δύο υποθέσεων, όμως δύσκολα πείθονται οι άνθρωποι από λογικές εξηγήσεις.
Το κοινό περί του Δικαίου αίσθημα, πολλές φορές, δεν ταυτίζεται με την κρίση των τακτικών δικαστών.
Πράγματι, η κοινή γνώμη δεν ακούει όσα φαντάζεται ότι θα ειπωθούν στην απόφαση του Δικαστηρίου.
Χάσματα μένουν ανοικτά κι εντείνουν περαιτέρω τη δυσπιστία των πολιτών έναντι του πολιτεύματος.
Καλείται κι εδώ η Κυβέρνηση να μιλήσει με την κοινωνία, να διορθώσει τα σχετικά με τις ευθύνες των αξιωματούχων στη διαχείριση του Κράτους και των Υπηρεσιών και ενδεχομένως να αναθεωρήσει όσα κρίνει.
