Μα, τι εκρήξεις λαϊκισμού είναι αυτές, πόση πια αμετροέπεια! Ξεχειλίζουν από ένταση οι αντίπαλοι του κυβερνητικού σχήματος. Τους βλέπεις στα τηλεοπτικά πάνελ. Φλόγες βγάζουν τα μάτια ορισμένων. Έτοιμοι να αρπαχτούν. Δεν είναι μόνο τα ιδεολογικά που τους κάνουν να ξεχωρίζουν. Ίσως να μην είναι και καθόλου αυτοί οι λόγοι. Αλλά κάτι πιο βαθύ, εσωτερικό. Κάτι που αγγίζει την ευαίσθητη ψυχή τους! Δύσκολο να κυριαρχήσουν στον εαυτό τους όταν έχουν νιώσει την πίκρα της απόρριψης…
Να ήξερε ο Πρωθυπουργός τι έχει προκαλέσει σε ευαίσθητες ψυχούλες. Θηρία τις έκανε. Κάποιοι υποψήφιοι κουβαλούν προβλήματα. Ζόρια μεγάλα που δεν καμουφλάρονται. Επειδή τους απέρριψε. Δεν δέχτηκε την ένταξη τους στη Νέα Δημοκρατία, δεν τους πήρε στην Κυβέρνηση.
Να ήξερε ο Πρωθυπουργός, πόση λαχτάρα είχαν αυτοί οι πολιτικοί να εργαστούν για εκείνον. Τι ποθούσαν; Ένα υπουργικό χαρτοφυλάκιο κι έναν μπλε φάκελο! Ονειρεύονταν να είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές της παράταξης. Να πέφτουν στη φωτιά για τον Αρχηγό. Όπου πάνελ και τσακωμός, πρώτοι θα ήταν στην υπεράσπιση του. Όχι σαν τους Νεοδημοκράτες που κρύβονται μην τους πάρουν τα «σκάγια»…
Με την πληγή ακόμη να τους πονά, οι «ξενιτεμένοι» φανατίστηκαν πιο πολύ. Δεν επιτίθενται, απλώς, με μεγαλύτερη σφοδρότητα στην Κυβέρνηση. Μπαίνουν στα χωράφια της, θέλουν να πάρουν εκδίκηση.
Εκφράζουν το ιδεολογικό της πακέτο κι ας βρίσκονται σε αντίπαλες παρατάξεις. Μιλούν για τις Αξίες της Πατρίδας, της Πίστης, της Οικογένειας, του Καπιταλισμού, της ιερής Νατοϊκής Συμμαχίας, της ελεύθερης οικονομίας, του ανταγωνισμού κι όλων των αντιλήψεων που περικλείονται σε μια Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ.
Φαντάσου τον άνθρωπο που ήθελε να είναι ένας υπουργός στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη. Σκέψου ότι δεν τον παίρνει μαζί του ο…άκαρδος Μητσοτάκης. Τι τραύμα, βαθιά στην ψυχή. Αρχίζει τότε αυτός, για να δελεάσει ψηφοφόρους του Πρωθυπουργού, να απαριθμεί υπηρεσίες που προσέφερε προς το Κράτος.
Πολιτεύονται σαν να μην υπάρχουν τα κόμματα τους. Μεταξύ μας, μάλλον δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο ο Μητσοτάκης και αυτόν βλέπουν απέναντι τους. Σκοπός τους, να πάρουν ένα κομμάτι από το… προκλητικό 41% της Νέας Δημοκρατίας. Η επιδίωξη ενώνει τους πάντες, από την Ακροαριστερά μέχρι την Ακροδεξιά. Η Ενωμένη Αντιπολίτευση δεν έχει θέσεις, δεν έχει τίποτε θετικό να πει για τον εαυτό της. Έχει δομήσει τον ασυνάρτητο πολιτικό της λόγο μόνο με κατηγορίες και αρνητικές αναφορές.
Κι εκεί που σκέφτεσαι να στείλεις μήνυμα στον Μητσοτάκη, λες ευκαιρία είναι τώρα με τις Ευρωεκλογές, βλέπεις το σκηνικό γύρω σου.
Εάν το συναίσθημα καθοδηγεί, δεν είναι εύκολα τα πράγματα για την τελική απόφαση. Το θυμικό είναι μια χορδή ευαίσθητη, θέλει φροντίδα και θαλπωρή, το δέχομαι.
Εάν η λογική υπερτερεί, η σύγκριση του Μητσοτάκη με τους αντιπάλους του, δεν αφήνει περιθώρια για αποστολή μηνύματος.
Και να θέλεις, τόσο πολύ, να το κάνεις δεν σε αφήνουν ο Κασσελάκης, ο Ανδρουλάκης, ο Βελόπουλος κι οι λοιποί!
Μια απλή σύγκριση…
