Αυτή ήταν η θέση της κυρίας Αλέκας Παπαρήγα όταν πληροφορήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 την επίθεση που δέχτηκαν οι ΗΠΑ από την Αλ Κάιντα. Συνήθως πίσω από τέτοιες θέσεις ψυχρής αντικειμενικότητας κρύβεται μια χαιρεκακία. Μάλλον χάρηκαν, αλλά το συμβάν ήταν τόσο αποτρόπαιο, που θα ήταν πρόκληση μια δημόσια εκδήλωση της χαράς τους. Και η κυρία Παπαρήγα καταλάβαινε πως κι εμείς καταλαβαίναμε τι δεν ήθελε να δείξει.
Σήμερα, οι του πάλαι ποτέ αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, έχουν ξαπλώσει αναπαυτικά στον καναπέ τους, έχουν βάλει το ποτό τους στο ποτήρι τους, έχουν δίπλα το μπολ με τα σνακ και απολαμβάνουν τα νέα επεισόδια της σειρά «Χάος στον ΣΥΡΙΖΑ» ή «FAUDA στον ΣΥΡΙΖΑ». Παρακολουθώ τα σχόλια τους μακρόθεν και διαπιστώνω πως συμμετέχουν και αυτοί, με τον τρόπο τους βέβαια, στο δράμα των παλιών τους αντιπάλων. Λέω «παλιών», διότι σήμερα δε λογίζονται ως αντίπαλοι. Ο αντίπαλος προκαλεί ενδομύχως τον φόβο γιατί είναι ισχυρός και η αντιμετώπισή του απαιτεί καθαρό μυαλό και συσπείρωση δυνάμεων.
Όταν όμως βρίσκεται στα τελειώματά του προκαλεί μέχρι και τη συμπάθεια. Πώς λέγαμε παλιότερα ο «συμπαθής Απόλλων Αθηνών, πάλεψε, αλλά υπετάγη φυσιολογικά σε έναν ανώτερο αντίπαλο», κάπως έτσι βλέπουμε σήμερα, ό,τι έχει απομείνει από την άλλοτε κραταιά και κυβερνώσα ριζοσπαστική Αριστερά. Πραγματικά, έχει το γούστο του να βλέπεις πρώην συντρόφους να βρίζονται δημοσίως, αδιαφορώντας και για τη δημόσια εικόνα του χώρου τους, αλλά και για τη δική τους δημόσια εικόνα.
Βλέπεις - πίνοντας το ουισκάκι σου και μασουλώντας μια ποικιλία ξηρών καρπών - νεοσσούς της πολιτικής και προσήλυτους στην Αριστερά να επιτίθενται, χωρίς έλεος, σε ανθρώπους που ζυμώθηκαν μέσα στην Αριστερά, οι οποίοι με τη σειρά τους-- επειδή απέκτησαν μια ιδιοκτησιακή σχέση με αυτόν τον χώρο - δεν αναγνωρίζουν ένα καθαρό εκλογικό αποτέλεσμα διότι δεν τους άρεσε. Μύλος η υπόθεση και η αλληλοσφαγή δεν έχει τέλος.
Θα μπορούσα να πω αυτό που είπε και η κυρία Αλέκα Παπαρήγα: «δε χαιρόμαστε ούτε λυπούμαστε». Είμαστε παρατηρητές των εξελίξεων - κάτι σαν τους Βρετανούς παρατηρητές πουλιών - που παρακολουθούν με ψυχραιμία τον εμφύλιο πόλεμο του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι βέβαια καταλαβαίνουν πως πίσω από αυτή την ψυχρή θέση κρύβεται μια, ανομολόγητη για πολλούς και ομολογημένη για ακόμα περισσότερους, απόλαυση. Και μόνον οι μνήμες της περιόδου 2011-2019 αρκούν για να μετατραπεί η αντικειμενικότητα και η αποστασιοποίηση σε συμμετοχή στη χαρά για την πτώση όλων αυτών που στην εποχή της παντοδυναμίας τους μας έβλεπαν ως εχθρούς.
Πράγματι, προκαλεί μια ικανοποίηση να βλέπεις τον νέο αρχηγό να αγωνιά για το μέλλον του και να εκλιπαρεί ουσιαστικά τους διαφωνούντες όποια απόφαση κι αν πάρουν, να την πάρουν σύντομα. Δεν αντέχει τη σταγόνα του μαρτυρίου και το λέει απροκάλυπτα και απροκατάληπτα. Ο πανικός του είναι τόσο μεγάλος που δείχνει ότι τον έχει υπερβεί.
Μέρες που είναι θυμήθηκα πως ισχύει και για την περίπτωση του σημερινού εκπεπτωκότα ΣΥΡΙΖΑ η θέση των Ισραηλινών: «Καλύτερα να σε κατηγορούν, παρά να σε λυπούνται».
