Δε γνωρίζω τι πορεία θα έχει ο Στέφανος Κασσελάκης. Μπορεί να τα πάει μια χαρά σε βάθος χρόνου, μπορεί και να χαντακωθεί. Έχει πολλά αδιευκρίνιστα σημεία το βιογραφικό του τα οποία ούτως ή άλλως θα διερευνηθούν από εσωκομματικούς και εξωκομματικούς αντιπάλους του. Από την άλλη πλευρά το αναμφισβήτητο επικοινωνιακό του χάρισμα και τα ισχυρά στηρίγματα που φαίνεται ότι διαθέτει και τα οποία τον προωθούν, μπορούν να παρακάμψουν ή να καλύψουν τα τρωτά του σημεία. Πάντως, σήμερα, μέσα στην υπάρχουσα ατμόσφαιρα στον ΣΥΡΙΖΑ, πολύ δύσκολα θα ανατρέψει την πρωτοκαθεδρία της κυρίας Έφης Αχτσιόγλου. Συνεπώς, ότι προκύψει θα αφορά το μέλλον.
Τούτων δοθέντων δύο είναι τα πολιτικά συμπεράσματα:
Συμπέρασμα πρώτο: είναι ανοικτός ο δρόμος για μια τρίτη τετραετία Μητσοτάκη. Θα συνεχίσει να παίζει χωρίς αντίπαλο, αν βέβαια αποκλείσουμε τον κακό εαυτό της κυβέρνησης. Ο πρωθυπουργός κρατά όλα τα ατού στα χέρια του.
Συμπέρασμα δεύτερο: δίνεται μεγάλη ευκαιρία στο ΠΑΣΟΚ, λόγω της αναταραχής που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ—που είναι αναταραχή και ιδεολογική—να αποδείξει πως διεκδικεί τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το φαινόμενο Κασσελάκη δεν είναι εύπεπτο για τον αντιδεξιό ψηφοφόρο που έχει τις ρίζες του στο ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 90, για να μην πάω πιο μακριά. Δεν είναι εύπεπτο ούτε από τον κοινωνικά συντηρητικό ψηφοφόρο της Αριστεράς. Συνεπώς, ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρό για τον Νίκο Ανδρουλάκη.
Θα τα καταφέρει; Οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, καθώς πέραν όλων των ανωτέρω, έχει σχεδόν σε 40 ημέρες τις αυτοδιοικητικές εκλογές στις οποίες παραδοσιακά το ΠΑΣΟΚ έχει δυνάμεις. Ακόμα και στις πιο δύσκολες μέρες η παρουσία του ήταν αξιοπρεπής. Σήμερα, με αυξημένη τη δύναμή του κατά 40% plus, μπορεί να καταγραφεί ως η δεύτερη πολιτική δύναμη. Σε αυτό βοηθά και το γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ σε Τοπική Αυτοδιοίκηση και συνδικάτα έχει μηδαμινή παρουσία.
Υπό τις παραπάνω προϋποθέσεις η μητέρα των μαχών για τον Νίκο Ανδρουλάκη, αλλά και για την Έφη Αχτσιόγλου, είναι οι ευρωεκλογές του 2024. Θα δούμε εκεί αν το πράσινο χρώμα θα επικρατήσει του ροζ. Το σενάριο αυτό έχει μια προϋπόθεση. Πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει τη μάχη ενωμένος, κάτι όχι τόσο σίγουρο.
Δηλαδή δεν υπάρχει περίπτωση ο Στέφανος Κασσελάκης να αναζωογονήσει τον ΣΥΡΙΖΑ; Να του δώσει νέα πνοή;
Έγραφα προ ολίγων ημερών πως ο ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίζαμε, τελείωσε. Μετά τις εσωκομματικές εκλογές θα υπάρχει κάτι άλλο. Και με τον Στέφανο Κασσελάκη αυτό το άλλο θα είναι ακόμα πιο διαφορετικό από το παλιό. Το ερώτημα είναι κατά πόσον αυτές οι απότομες, βαθιές μεταλλάξεις είναι πολιτικά αφομοιώσιμες από τη βάση ενός κόμματος της Αριστεράς και κατά πόσον αυτό το κενό που μοιραία θα προκύψει κατά τη φάση μετάβασης—προσωρινό ή μόνιμο, αυτό δεν το γνωρίζω-- θα μπορέσει να το καλύψει ένα άλλο κόμμα.
Για αυτό υποστηρίζω πως το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται μπροστά σε μια πρόκληση. Θα την εκμεταλλευτεί ή θα την αφήσει να πάει χαμένη;
