Με αναφορές στις ανακοινώσεις μόνο των χωρών που στηρίζουν τη Χαμάς και των οργανώσεων που δρουν συμπληρωματικά στο τρομοκρατικό της έργο, υποδέχθηκε η εγχώρια Αριστερά, την είδηση του θανάτου του αρχηγού της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγια.
Την ίδια στιγμή, που οι διπλωματικές αποστολές του Ισραήλ σε όλα τα κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ, έχουν ξεκινήσει επαφές με τις δυτικές κυβερνήσεις, με σκοπό να τις ενημερώσουν για τις σχέσεις της Τουρκίας και προσωπικά του προέδρου Ταγίπ Ερντογάν με τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ, τους Χούθι και με τους άλλους εχθρούς του Ισραήλ και γενικότερα της Δύσης, η εγχώρια αριστερά δακρύζει για το θάνατο του αρχηγού της Χαμάς.
Την ίδια στιγμή, που η Τουρκία, κατηγορείται για τη φιλοξενία που προσφέρει στο αρχηγείο της Χαμάς που είναι υπεύθυνο για τις τρομοκρατικές επιθέσεις κατά του Ισραήλ, μαζί με τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο και τους Χούθι στην Υεμένη, η εγχώρια αριστερά καταδικάζει την «πολιτική δολοφονία» του φίλου του Ταγίπ Ερντογάν.
Και την ίδια στιγμή που ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς, δεν αποδέχεται καν την πρόσκληση Ερντογάν για να επισκεφθεί την Άγκυρα για συζητήσεις, η εγχώρια αριστερά, ακολουθεί το μοτίβο της υπεράσπισης της τρομοκρατικής οργάνωσης που προστατεύει η Τουρκία.
Θρηνεί η «προοδευτική» Αριστερά για την απώλεια του Χανίγια «που είχε δεσμευτεί να εργαστεί για την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους «στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ». Θρηνεί για την απώλεια του Χανίγια που είχε αναγκαστεί «να ζει αυτοεξόριστος στο Κατάρ και στην Τουρκία». Θρηνεί για την απώλεια του «μετριοπαθούς» ηγέτη της Χαμάς που «επιθυμούσε να απελευθερωθούν οι ισραηλινοί όμηροι», με την υποσημείωση ότι αυτό θα συνέβαινε μόνο αφού είχε επιτευχθεί οριστική κατάπαυση του πυρός στη Λωρίδα της Γάζας.
Και ο θρήνος δίνει τη σειρά του στην οργή. Έτσι διαβάζουμε όλες τις δηλώσεις των υποστηρικτών της Χαμάς. Δεν πάει χαμένο το αίμα του ηγέτη της Χαμάς, λέει το Ιράν. Για απαράδεκτη πολιτική δολοφονία, μιλάει η Ρωσία. Σε «ειδεχθή δολοφονία του κοντινού σύμμαχου και αδελφού», αναφέρεται η Τουρκία, η οποία συμπληρώνει ότι αποκαλύφθηκε για ακόμη μια φορά ότι η κυβέρνηση του ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου δεν έχει καμιά πρόθεση, να επιτρέψει να υπάρξει ειρήνη και ότι σκοπός της επίθεσης ήταν να εξαπλωθεί ο πόλεμος στη Λωρίδα της Γάζας και να αποκτήσει περιφερειακή διάσταση.
Λησμονεί η εγχώρια Αριστερά ότι το 2020 η ηγεσία της Χαμάς θριαμβολογούσε για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Υποστηρίζοντας μάλιστα ότι η απόφαση αυτή του Ταγίπ Ερντογάν έκανε υπερήφανους τους Μουσουλμάνους σε όλο τον κόσμο. Κατηγορώντας ταυτόχρονα όσους είχαν διατυπώσει ενστάσεις, ότι δεν τους είχαν «δει να κλαίνε» για το ιερό τζαμί Άκσα, επί του Όρους του Ναού στα Ιεροσόλυμα.
Λησμονεί η εγχώρια Αριστερά ότι το 2021, η Χαμάς υπό την αρχηγία του Ισμαήλ Χανίγια μαζί με την Τουρκική κυβέρνηση προωθούσαν συμφωνία μεταξύ τους, στα πρότυπα της συμφωνίας της Τουρκίας με τη Λιβύη. Ο στόχος για την Τουρκία ήταν να αγνοήσει τις θέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου για τις ΑΟΖ και να μπλοκάρει υποθαλάσσιες έρευνες για αέριο και πετρέλαιο, να δημιουργήσει τη λεγόμενη τουρκική «γαλάζια πατρίδα» με σκοπό να υφαρπάξει όλη τη θαλάσσια περιοχή γύρω από την Κύπρο, τα ελληνικά νησιά και τα ύδατα κοντά στο Ισραήλ. Επιτυγχάνοντας παράλληλα, τη συμμετοχή της Παλαιστίνης στο Φόρουμ Αερίου της Ανατολικής Μεσογείου.
Λησμονεί η εγχώρια Αριστερά ότι μόλις τον περασμένο Ιούνιο η αδελφή οργάνωση της Χαμάς, η Χεζμπολάχ, απειλούσε την Κυπριακή Δημοκρατία, ένα κράτος - μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και την προειδοποιούσε ότι θα αποτελούσε στόχο σε περίπτωση που ξεσπούσε ένας ολοκληρωτικός πόλεμος με το Ισραήλ.
Το καταλαβαίνουμε, ότι από κάπου πρέπει να κρατήσει το αγωνιστικό της φρόνημα και τον αντισυστημικό της χαρακτήρα, η «προοδευτική» Αριστερά. Ότι κάπως πρέπει να εκφράσει τον υποβόσκοντα αντιαμερικανισμό της. Ότι με κάποιο τρόπο πρέπει να ενστερνιστεί τον σύγχρονο «προοδευτικό» αντισημιτισμό για να μη χάσει μέρος του ακροατηρίου της. Ωστόσο, είναι ακραίο σήμερα να εξακολουθεί να ταυτίζεται όχι μόνο με μια κορυφαία τρομοκρατική οντότητα, αλλά και με το σύμπλεγμα συμφερόντων που την υποστηρίζει, όπως είναι για παράδειγμα η Τουρκία και η Ρωσία.
