Ο Ουκρανός πρόεδρος είχε την τύχη ή ατυχία, να συναντηθεί με την Ιστορία. Και έτσι στην πλάτη του βρέθηκε το ιστορικό βάρος να τραβήξει τον λαό του και να σηκώσει ανάστημα απέναντι στην επίθεση ενός εισβολέα με σαφώς υπέρτερες δυνάμεις.
Η αγωνία του από έναν πόλεμο που συνεχίζεται από τις 24 Φεβρουαρίου, που έχει διαλύσει τις υποδομές της Ουκρανίας, που μετρά χιλιάδες νεκρούς μεταξύ όχι μόνο των ένστολων αλλά και των αμάχων και κυρίως η αβεβαιότητα για το πότε και πως θα καταλήξει αυτή η σύγκρουση που ισοπεδώνει την Ουκρανία και τινάζει στον αέρα το παγκόσμιο σύστημα, είναι λογικό να τον οδηγεί σε υπερβολές, γενικεύσεις, πονηριές και υπεραπλουστεύσεις.
Η ουκρανική ηγεσία απευθυνόμενη στη Δύση δικαιολογημένα ίσως κάθε τόσο υποκύπτει στον πειρασμό να ζητά παρεμβάσεις τις οποίες γνώριζε εκ των προτέρων ότι δεν μπορεί κανείς να προσφέρει. Το αίτημα για μαχητικά, για επιβολή non fly zones, αν υλοποιούνταν θα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε μια παγκόσμια σύγκρουση μεταξύ των δυο μεγάλων πυρηνικών δυνάμεων,Ρωσίας και ΗΠΑ. Με ιδιαίτερη ευκολία στην απελπισία τους ο κ. Ζελένσκι και ο κ. Κουλέμπα ζητούν από τους Ευρωπαίους να διακόψουν τις εισαγωγές φυσικού αερίου ώστε «να μην χρηματοδοτούν» τον πόλεμο του Βλ. Πούτιν. Ένα αίτημα που απλώς εκθέτει τις ευρωπαϊκές κυβέρνησες που φυσικά δεν μπορούν να προχωρήσουν αυτόματα σε μια τέτοια απόφαση η οποία θα είχε καταστροφικές συνέπειες για τις ίδιες τις οικονομίες και τις κοινωνίες τους και τελικά ελάχιστα θα βοηθούσε την Ουκρανία.
Γιατί μπορεί η Ουκρανία και ο πρόεδρος της να κερδίζουν τη μάχη της επικοινωνίας, όμως πρέπει να κάνουν ακόμη πολλά για να κερδίσουν και την «ψυχή» όλων των Ευρωπαίων πολιτών, ακόμη και εκείνων που πιστεύουν ότι ο Βλ. Πούτιν απλώς προκλήθηκε και υποχρεώθηκε να απαντήσει…
Ο Β. Ζελένσκι σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα και στην Κύπρο δεν μπόρεσε να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία που του προσφέρθηκε, να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό ο οποίος συμμερίζεται το δράμα των Ουκρανών καθώς και την προσφυγιά έχει βιώσει ο Ελληνισμός αλλά και την ανοικτή πληγή της Κατεχόμενης Κύπρου, ενώ καθημερινά είναι αντιμέτωπος με έναν επιθετικό αναθεωρητισμό, αυτόν της Τουρκίας που δεν απέχει πολύ από τον «Δόγμα Πούτιν».
Γνωρίζαμε τις στενές σχέσεις που είχε αναπτύξει ο Β. Ζελένσκι με την Τουρκία και τον Τ. Ερντογάν, τον οποίο εξάλλου έχει εγκρίνει ως μεσολαβητή και επίσης έχει ζητήσει να είναι η Τουρκία εγγυήτρια της όποιας Συμφωνίας.
Ο Β. Ζελένσκι ζητά από χώρες όπως η Ελλάδα και η Κύπρος που προσφέρουν με κάθε τρόπο που μπορούν, που πληρώνουν υψηλότατο κόστος συμμετέχοντας στις κυρώσεις, να πάρουν ακόμη περισσότερα μέτρα. Την ίδια ώρα δεν υπάρχει ούτε μια δήλωση του για την Τουρκία η οποία όχι μόνο δεν έχει επιβάλλει κανέναν περιοριστικό μέτρο στη Ρωσία αλλά αντιθέτως φιλοδοξεί και εργάζεται σε αυτή την κατεύθυνση για να προσελκύσει τα ρωσικά κεφάλαια που «φυγαδεύονται» από την ΕΕ και φορολογικούς παραδείσους, που κάθε άλλο παρά έχει αναστείλει τις εμπορικές σχέσεις της με τη Ρωσία και η οποία με διστακτικό τρόπο και με καθυστέρηση καταδικάζει τις σφαγές αμάχων.
Ο πρόεδρος της Ουκρανίας «παρέλειψε» να ζητήσει να κλείσουν τα λιμάνια της Τουρκίας στα ρωσικά πλοία ή να σταματήσει η εγκατάσταση Ρώσων ολιγαρχιών στο τουρκικό έδαφος, όταν με την ίδια ευκολία ζητά από την Κύπρο να πάρει πίσω όλες τις χρυσές βίζες που έχει δώσει σε Ρώσους πολίτες.
Στο ελληνικό Κοινοβούλιο η προβολή του βίντεο με τον ομογενή που μάχεται στη Μαριούπολη με το Τάγμα Αζόφ, είτε έγινε από αστοχία του Ουκρανού πρέσβη στην Αθήνα είτε εσκεμμένα προκλήθηκε από την ουκρανική πλευρά για να ταυτίσει το Τάγμα Αζοφ με την ομογένεια, εκθέτει την ουκρανική πλευρά καθώς όφειλε να γνωρίζει ότι μια τέτοια κίνηση θα πυροδοτούσε τις αντιδράσεις των δυνάμεων που θέλουν να κρυφτούν αλλά η «αδυναμία» για τον Βλ. Πούτιν δεν τους αφήνει.
Πιθανόν για τον Ουκρανό πρόεδρο έχει μικρή σημασία εάν το Τάγμα Αζοφ κατηγορείται ως νεοναζιστικό, εφόσον είναι αυτό που έχει αναλάβει την υποστήριξη της μαρτυρικής Μαριούπολης. Αλλά όφειλε να γνωρίζει τις ευαισθησίες της ελληνικής και ευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Και ότι έτσι προσφέρεται το έδαφος για τις δυνάμεις εκείνες που κάνουν τα στραβά (αν όχι τα γλυκά) μάτια, στη ρωσική εισβολή.
Και αυτό δεν αφορά μόνο την Αριστερά που βρήκε το πρόσχημα του μαχητή του Τάγματος του Αζάφ για να επιστρέψει χωρίς ενοχές στην «ουδέτερη» στάση, αλλά και ένα τμήμα της ψεκασμένης ακροδεξιάς που συμπορεύεται με τη Μόσχα και τον πρόεδρο Πούτιν εναντίον της «κακής Δύσης».
Σε ό,τι αφορά την Κύπρο το ολίσθημα ήταν ακόμη πιο προφανές. Ο Β. Ζελένσκι δεν έκανε την οποιαδήποτε αναφορά στο μοναδικό ιστορικό προηγούμενο τηρουμένων των αναλογιών με τα όσα υφίσταται σήμερα η Ουκρανία, με την τουρκική εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή της βόρειας Κύπρου. Ο λόγος ήταν προφανής. Να μην ενοχληθεί η Τουρκία και ο Τ. Ερντογάν…
Η αλληλεγγύη προς τον ουκρανικό λαό είναι δεδομένη, η στήριξη με κάθε τρόπο του αγώνα της Ουκρανίας για την ανεξαρτησία και εδαφική κυριαρχία είναι δεδομένη, η καταδίκη ενός επιθετικού αδίστακτου αναθεωρητισμού είναι επίσης δεδομένη. Το ίδιο δεδομένη, όμως, περιμέναμε να είναι η αναγνώριση από την Ουκρανία και τον πρόεδρο Ζελένσκι ότι στη διεθνή πολιτική πρέπει να υπάρχουν Αρχές. Οι οποίες ισχύουν για όλους και για όλες τις περιπτώσεις…
