Καλά θα κάνουμε όλοι μας, πριν αρχίσουμε να κάνουμε τους παλικαράδες στο fb και στην καφετέρια, να ανοίξουμε ένα βιβλίο της ελληνικής ιστορίας και να ρίξουμε μια ματιά σε δυο σημαδιακές χρονιές. Στο 1897 και στο 1912. Το 1897, στην περιβόητο ατυχή πόλεμο, οι Οθωμανοί μας πήραν σβάρνα και κόντεψαν να φθάσουν στην Αθήνα, το 1912 εμείς τους πήραμε φαλάγγι διπλασιάζοντας την έκταση της χώρας. Έχουμε να διδαχτούμε κάτι από αυτά τα εκ διαμέτρου ιστορικά παραδείγματα;
Το 1897 μπήκαμε στον πόλεμο σπρωγμένοι από κάτι καραγκιόζηδες πολιτικούς της εποχής σαν τον Δημήτριο Ράλλη που ως αρχηγός της αντιπολίτευσης κατηγορούσε από το βήμα της Βουλής τον πρωθυπουργό Δηλιγιάννη ότι θα ήταν προδότης αν δεν κήρυττε αμέσως τον πόλεμο κατά της Τουρκίας λόγω του Κρητικού ζητήματος. Παραλλήλως, είχαν αποκτήσει τεράστια επιρροή κάτι αγανακτισμένοι εθνοπατριώτες της εποχής με την οργάνωση «Εθνική Εταιρεία», που διέλυαν κάθε μέρα το κέντρο της Αθήνας με ογκώδεις διαδηλώσεις ζητώντας «πόλεμο εδώ και τώρα».
Αυτά συνέβαιναν ενώ η χώρα δεν είχε το παραμικρό κύρος στο εξωτερικό, δεν υπήρχε η παραμικρή διεθνής συμμαχία της χώρας -ίσα-ίσα που το κλίμα ήταν αρνητικό γι αυτήν, η οικονομική μας κατάσταση ήταν για κλάματα και ο ολίγιστος στρατός μας ήταν τόσο απαράσκευος που το σύνολο των στρατιωτών και των αξιωματικών του δεν είχαν ρίξει ούτε μία σφαίρα ή οβίδα σε άσκηση. Κι όμως, μέσα σ’ αυτό το απερίγραπτο χάλι, ο όχλος και η πολιτική ηγεσία ούρλιαζαν «πόλεμο - πόλεμο».
Κάναμε πόλεμο και σε λίγες μέρες πέσαμε στα πόδια των Μεγάλων Δυνάμεων να σταματήσουν τους Τούρκους, οι οποίοι είχαν σαρώσει τον ελληνικό στρατό και κόντευαν να φθάσουν στην Βοιωτία. Τότε μας επιβλήθηκε και ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος που κράτησε ογδόντα χρόνια και τέλειωσε επί δεύτερης πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Καραμανλή, για φανταστείτε το…
Για δείτε τώρα τι έγινε και το 1912. Τρία μόλις χρόνια αφότου ο Βενιζέλος ανέλαβε μια διαλυμένη χώρα, πρώτα ανέβασε το ΑΕΠ της με μια έκρηξη επενδύσεων, μετά εξόπλισε και εκπαίδευσε τις ένοπλες δυνάμεις της, στην συνέχεια στέριωσε τις διεθνείς της συμμαχίες στην περιοχή και στην Ευρώπη. Αλλά κυρίως, αυτά τα έκανε δίχως φωνές λαϊκισμούς και κομπασμούς, σε σημείο που όταν μπήκαμε στον πρώτο βαλκανικό να μην έχει πάρει κανείς στα σοβαρά τις δυνατότητες μας. Ούτε οι βαλκανικοί σύμμαχοι που είχαν συμφωνήσει να κρατήσει ο καθένας όσα εδάφη καταλάμβανε, ούτε οι αντίπαλοι Τούρκοι που έβαλαν τον κύριο όγκο του στρατού τους απέναντι στους Βούλγαρους και τους Σέρβους.
Έτσι πήραμε την Θεσσαλονίκη και την Ήπειρο πριν καταλάβουν τι έγινε. Για να ακολουθήσει ο Β' Βαλκανικός εναντίον των Βουλγάρων, με τον Βενιζέλο να τους περικυκλώνει με τριπλή συμμαχία Ελλάδας - Σερβίας - Ρουμανίας, με αποτέλεσμα να πάρουμε και την Θράκη καθώς οι Βούλγαροι είχαν ήδη καταλάβει Καβάλα και Αλεξανδρούπολη. Έτσι γίνονται οι δουλειές, κύριοι. Με πολύ κόπο στα παρασκήνια και στο επίπεδο της προετοιμασίας, όχι με κραυγές και παλικαριές απ’ τα καφενεία. Διότι, για να ξαναπάω στην αρχή, οι ίδιοι που το 1897 διαδήλωναν φωνάζοντας προδότες όσους δεν πρόκριναν τον πόλεμο, την επομένη της ήττας ξαναδιαδήλωναν ξαναφωνάζοντας προδότες αυτούς που τον έχασαν κι ας τον είχαν προκαλέσει οι ίδιοι.
Αυτά είναι ιστορικά μαθήματα που πρέπει να ξαναθυμόμαστε αυτές τις κρίσιμες ώρες. Αν μη τι άλλο, για να έχουμε άποψη αν με τις σημερινές δυνατότητες και την σημερινή ηγεσία, είμαστε πιο κοντά στο 1987 ή στο 1912. Και ας αφήσουμε κατά μέρος τις ανέξοδες παλικαριές. Και ο Μιλόσεβιτς ατρόμητο παλικάρι ήταν, αλλά αρνούμενος να διαβάσει την διεθνή κατάσταση που ήταν εναντίον του, πήρε μια μεγάλη ενιαία Γιουγκοσλαβία και παλικαρίσια την παρέδωσε έξι κομμάτια. Και του τα ‘λεγε ο γέρο Μητσοτάκης… Να την βράσω τέτοια παλικαριά.
