Η πολιτικό - δημοσιογραφική συζήτηση για τον εκλογικό νόμο και εάν αυτός πρέπει να αλλάξει για να υπηρετηθεί η σταθερότητα, ή να μείνει ίδιος για να μην τρωθεί η αξιοπιστία του πρωθυπουργού, ακούγεται στα αυτιά του μέσου Έλληνα ως μεταμεσονύκτια συζήτηση μεταξύ ισοβιτών στο κελί τους, που σχεδιάζουν το πως θα γυρίσουν τον κόσμο με ιστιοπλοϊκό, όταν αποφυλακιστούν.
Η ίδια συζήτηση, με διαφορετικούς όρους, γινόταν στα δημοσιογραφικά και πολιτικά γραφεία στο τέλος του 2019, αρχές του 2020 όταν διάφοροι εμφάνιζαν τον Μητσοτάκη αποφασισμένο να πάει σε εκλογές τον Απρίλιο, προκειμένου να «κάψει» νωρίς την απλή αναλογική. Η πραγματική ζωή όμως, έκαψε όλα τα σενάρια, αν υποθέσουμε πως υπήρξαν ποτέ.
Από την υβριδική επίθεση στον Έβρο, την πανδημία, την κλιματική κρίση με τις φωτιές, τη διαρκή όξυνση της έντασης που συντηρεί η Τουρκία, την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τον εκβιασμό Πούτιν να συνθλίψει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες ώστε να συνθηκολογησουν οι πολιτικές ηγεσίες με την ηγεμονία του, έχει εμπεδωθεί στον ψηφοφόρο ένα μείγμα φόβου και προσδοκίας.
Φόβου για τη ραγδαία ανατροπή των βεβαιοτήτων και προσδοκίας ότι κάπως και με κάποιο τρόπο, θα διασφαλιστεί το μίνιμουμ της σταθερότητας. Η πολιτική αβεβαιότητα που θα προκύψει από τις κάλπες της απλής αναλογικής μετά από μερικούς μήνες, δεν συγκαταλέγεται στους κινδύνους του τώρα. Η επένδυση, όποια ασφάλεια μπορεί να εξασφαλίσει είναι βραχυπρόθεσμη.
Να βγει ο χειμώνας και βλέπουμε. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που σε πολλούς φαίνεται και είναι πολιτικά αναγκαίο, είναι παντελώς αδιάφορο στην κοινωνία. Ο πρωθυπουργός, διατηρώντας τώρα ακλόνητες τις βεβαιότητες που ελέγχει - ο εκλογικός νόμος είναι μια απ΄ αυτές - μόνο όφελος έχει. Οι ψηφοφόροι έχουν ένα περίεργο φίλτρο που διυλίζει τις πολιτικές πραγματικότητες που έχουν μπροστά τους.
Αντιλαμβάνονται ότι η πολιτική αστάθεια δεν είναι αυτοφυής. Προκλήθηκε τη στιγμή που ο πρωθυπουργός «σταθεροποιούσε» το πολιτικό σκηνικό, κλείνοντας με αδιαμφισβήτητο τρόπο το ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στις κάλπες και αλλαγής του εκλογικού νόμου. Έχουν επίγνωση ότι αυτή θα γιγαντωθεί ενώ θα πλησιάζουν οι κάλπες, βλέπουν τους υπαίτιους αλλά ξέρουν ότι διαθέτουν τον τρόπο να επιβάλουν τη βούλησή τους.
Την άνοιξη στις κάλπες θα γίνει ταμείο και για εκείνους που φύτεψαν έναν νόμο νάρκη και υπόσχονται προοδευτική κυβέρνηση με Βαρουφάκη και Κουτσούμπα, αλλά και για εκείνους που απαιτούν να επιλέξει κάποιος άλλος και όχι η κάλπη τον πρωθυπουργό. Στη δημοκρατία πράγματι δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Οι λαοί είναι ελεύθεροι να επιλέγουν τα αδιέξοδα τους αλλά δεν λησμονούν σχεδόν ποτέ, και τιμωρούν όσους τους οδηγούν σε αυτά!
