Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Διάβασα πως στο πλαίσιο της 83ης Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης ειπώθηκε το εξής, μεταξύ άλλων, άκρως σημαντικό:
«Το μέλλον ανήκει στους έντιμους και αξιοπρεπείς πολίτες αυτής της χώρας. Στους ανθρώπους του μόχθου και της δημιουργίας, που σήμερα δικαιούνται ξανά να αισιοδοξούν και να ελπίζουν».
Στη φράση αυτή συμπυκνώνεται πράγματι το όραμά μας —το όραμα όλων ημών των Ελλήνων που πονάμε τη χώρα, φτωχαίνουμε μέρα με την ημέρα και ασφυκτιούμε υπό το σημερινό καθεστώς— για την Ελλάδα τού αύριο. Για μια Ελλάδα σοβαρή, ώριμη, έτοιμη να αντεπεξέλθει στις προκλήσεις του αιώνα παρά τις πληγές της, μακριά από λαϊκισμούς, ψέματα και παχιά λόγια — και, κυρίως, μακριά από παράνοια: μακριά, ξαναλέω, από παράνοια.
Για μια Ελλάδα που δεν θα προχωρά έχοντας το σβέρκο μπροστά και το πρόσωπο στραμμένο προς τα πίσω, προς τον διχασμό και τη διχόνοια, αλλά που αντιθέτως θα μισεί κάθε προσπάθεια για σπορά εμφυλιοπολεμικού κλίματος, και που δεν θα ανέχεται και θα εξοστρακίζει απομονώνοντάς τον όποιον πουλάει στη λαϊκή κουβέντες σαν και δαύτες: «Ο μη ων μετ' εμού, κατ' εμού εστί», «Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», «Ή εμείς ή αυτοί». Για μια Ελλάδα, εν πάση περιπτώσει, χωρίς απολύτως κανέναν ρυθμιστικό ρόλο στον ΣΥΡΙΖΑ και στους συνεργάτες του.
Δεν χρειάζεται ασφαλώς να υπενθυμίσουμε πόσο κρίσιμη (και διόλου ενδιαφέρουσα) είναι η εποχή μας, και ειδικά η επόμενη διετία, τόσο για την Ελλάδα —που δεν είναι πια πρωταγωνίστρια όπως το 2010 αλλά ένα απλό περιφερειακό φιγκιράν, ένας προβληματικός κομπάρσος—, όσο και για την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο.
Μπροστά στο διακύβευμα του ευρωπαϊκού μέλλοντος, που χαράσσεται σήμερα…
Μπροστά στη νέα, κυοφορούμενη παγκόσμια οικονομική κρίση που ίσως μάς χτυπήσει πριν καν συνέλθουμε από την αντίστοιχη λαίλαπα τού 2008…
Μπροστά στα μεγάλα προβλήματα του αρχομένου κύματος των μεταναστών (γιατί στην αρχή του βρισκόμαστε, μην το ξεχνάτε: η νέα Εποχή των Μεταναστεύσεων του ανθρώπου μόλις άρχισε) προς τα μόνα μέρη του πλανήτη όπου μπορεί να ζει αξιοπρεπώς κάποιος (δηλαδή τα δικά μας μέρη: τη Δύση — καθετί άλλο είναι μια Κόλαση) και στην παράλληλη ασύγγνωστη αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να τα επιλύσει συνολικά λόγω της φρικώδους ανόδου των αντιευρωπαϊκών κομμάτων και των άγριων, γεμάτων σάλια φωνών μέσα στα σύνορά της…
Μπροστά στο Γεγονός της κλιματικής αλλαγής για το οποίο ούτε καν αποφασισμένοι να συζητήσουμε είμαστε — δεν μιλώ, εδώ, για την Ελλάδα, όπου δεν μας απασχολούν κάτι τέτοια και όπου δεν ψεκάζουμε καν για τα… κουνούπια, καθώς βέβαια δέκα, είκοσι, τριάντα νεκροί από τσιμπήματα δεν είναι σοβαρό στατιστικό μέγεθος…
Μπροστά λοιπόν στο αφρισμένο, ψηλό και άγριο κύμα που θα μας χτυπήσει με βεβαιότητα μετρονόμου, δεν είμαστε για παραπάνω πειράματα με πρώην μαθητευόμενους μάγους και νυν χαραμοφάηδες «αποϊδεολογικοποιημένους» πολιτικούς της πλάκας και του καφενέ, που τρώνε με γαργαντουική όρεξη όσο προκάνουν, παίζοντας ταυτόχρονα επικοινωνιακά παιχνίδια βρεφικού επιπέδου και κοροϊδεύοντας όποιον θέλει να ξαναπέσει θύμα τους μπροστά στα μούτρα του (και καλά τού κάνουν, ορισμένως).
Όχι. Τελειώσαν αυτά. Η χώρα χρειάζεται το ακριβώς αντίθετο: ανθρώπους που θα την κυβερνήσουν με ένα μίνιμουμ αδιαπραγμάτευτης ευσυνειδησίας, με ένα μίνιμουμ ουσιαστικής γνώσης των πραγματικών προβλημάτων και με ένα μίνιμουμ αταλάντευτης βούλησης να τα αντιμετωπίσουν επιβάλλοντας τομές και (τη θυμάστε τη λέξη;) μεταρρυθμίσεις — όλα αυτά δηλαδή που σπρώχναμε ολοένα με το πασούμι της ιδεολογικής αυθάδειας και του πολιτικού κόστους στις ελληνικές καλένδες, κουκουλώνοντάς τα κάτω από το χαλί της αυτοκτονικής αμεριμνησίας μας.
Οτιδήποτε άλλο θα φέρει το χάος. Θα ζήσουμε μία εποχή που μπροστά της η σημερινή θα μοιάζει με πικνίκ σε ένα λειμώνα τής Εδέμ. Γιατί, και συγγνώμη για τη σιγουριά που το λέω, όσο και να προσπαθήσετε δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να βρείτε τίποτε πιο ανόητο από την ιδέα κάποιων ότι «τα χειρότερα πέρασαν». Ή ότι τώρα, μετά την… έξοδο από τα Μνημόνια αίφνης, βρισκόμαστε σε απάνεμο λιμάνι. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Οι Αγορές δεν είναι η ασφάλεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της αγκάλης τού ΔΝΤ. Γι' αυτό και τις λένε Αγορές — αλλιώς θα τις έλεγαν Αγιοβασίλη.
Εν πάση περιπτώσει πάντως, ναι. Ας σηκώσουμε το κεφάλι. Ας χαμογελάσουμε. Και ας επαναλάβουμε αυτά τα ωραία λόγια:
«Το μέλλον ανήκει στους έντιμους και αξιοπρεπείς πολίτες αυτής της χώρας. Στους ανθρώπους του μόχθου και της δημιουργίας, που σήμερα δικαιούνται ξανά να αισιοδοξούν και να ελπίζουν».
Όχι, προς Θεού: δεν έχει σημασία που τα είπε ο Τσίπρας. Ακόμη και αυτός ξέρει πως θα τον κερδίσουμε, και μάλιστα κατά κράτος. Γι' αυτό το λέει. Γιατί βλέπει τι έχει κάνει, και χαίρεται που θα φύγει. Γιατί, ακόμη και αυτός, δεν είναι τόσο βλαξ.
