Του Αλέξανδρου Σκούρα
Τις μέρες αυτές συντελείται μπροστά στα μάτια μας κάτι θεσπέσιο. Ολόκληρη η επικοινωνιακή στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ τόσο στις ευρωεκλογές όσο και από ότι βλέπουμε στις εθνικές εκλογές, στήθηκε πάνω στο φάντασμα του «νεοφιλελευθερισμού», την αναλγησία των αγορών, τον εργασιακό μεσαίωνα και τους οδοστρωτήρες. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ήταν συντριπτικό. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η εικόνα θα είναι αντίστοιχη και στις εκλογές της 7ης Ιουλίου.
Σε ένα τέτοιο κλίμα είναι λογικό να έχει πιάσει πανικός το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ θεωρούσε ότι με τις παραπάνω αναφορές θα οδηγηθεί με ευκολία σε μία εκλογική νίκη ή σε μία περιορισμένης έκτασης ήττα. Αυτή η διάσταση μεταξύ πραγματικότητας και ΣΥΡΙΖΑ, που είναι αρκετά συνηθισμένη την τελευταία τετραετία, ίσως κρύβει ορισμένα βαθύτερα αίτια πίσω της.
Στα χρόνια της κρίσης το αφήγημα της αριστεράς, η ιδεολογική ηγεμονία της και το ηθικό πλεονέκτημα εξανεμίστηκαν. Οι πολίτες πλέον έχουν αντιληφθεί ότι όλα αυτά τα χρόνια που η αριστερά τους χάιδεψε τα αυτιά, στην ουσία υποσχόταν καρπούς από το μαγικό λεφτόδεντρο δεξιά κι αριστερά. Όταν οι ταλαιπωρημένοι από τα μνημόνια και την υπερφορολόγηση Έλληνες την επέλεξαν για να απολαύσουν τους καρπούς της, κατάλαβαν ότι ούτε λεφτά ούτε λεφτόδεντρα υπήρχαν.
Αντίθετα, γνώρισαν μία βαριά φοροεπιδρομή που τους ανάγκασε να ακούσουν προσεκτικότερα πολιτικές προτάσεις που έχουν ως στόχο, τί άλλο, τη μείωση της φορολογίας. Αυτή τη μεταστροφή του πολιτικού κλίματος εμείς οι φιλελεύθεροι την έχουμε βιώσει στο πετσί μας από το 2015 μέχρι και σήμερα. Από εκεί που όλοι οι πολιτικοί χώροι άκουγαν για φιλελευθερισμό και 'άλλαζαν πεζοδρόμιο' σήμερα όλα, σχεδόν, τα κόμματα σπεύδουν να χαρακτηρίσουν τις ιδεολογίες και τις προτάσεις τους με τον όρο φιλελεύθερος.
Αυτή η ραγδαία μεταστροφή, που καταγράφεται σταθερά στις έρευνες της διαΝΕΟσις και αλλού, είχε την ίδια αντιμετώπιση από πλευράς κυβέρνησης με το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν τόσο σίγουρο για το γεγονός ότι ο «Κούλης» αποκλείεται να κερδίσει τον πεφωτισμένο ηγέτη Τσίπρα όσο και για το γεγονός ότι οι μέχρι πρότινος αφελείς ψηφοφόροι (που δεν κατάλαβαν το πλάνο τους) μόλις ακούσουν για νεοφιλελευθερισμό και Μιράντα Ξαφά θα στραφούν προς το κόμμα τους για βοήθεια. Αυτή η λανθασμένη ανάγνωση σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη αξιοπιστίας που θα χαρακτηρίζει για πάντα το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα, καθιστά την επικοινωνιακή στρατηγική της Κουμουνδούρου καταστροφική.
Για δεκαετίες η αριστερά μπορούσε ελεύθερα να υπόσχεται γενικά και αόριστα αλληλεγγύη, κοινωνική δικαιοσύνη και δίκαιη ανάπτυξη. Αυτή η περίοδος κράτησε από τη δεκαετία του 90 μέχρι το 2015. Από το 2012-2013 όμως, υπάρχει μία σημαντική ανασύνταξη στον φιλελεύθερο χώρο που άλλοτε κατάφερε σημαντικές επιτυχίες, όπως η ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην αρχηγία του κόμματός του, και άλλοτε ηττήθηκε με πάταγο όπως συνέβη στο δημοψήφισμα. Αυτό που φαίνεται αδιανόητο στους αριστερούς είναι ότι στη χρεοκοπημένη από την κρατική σπατάλη Ελλάδα, δεν είναι πλέον αυτονόητο ότι οι προεκλογικές υποσχέσεις για παροχές θα φέρουν τις αναμενόμενες ψήφους.
Πλέον οι φορολογούμενοι έχουν καταλάβει αυτό που έλεγε η Θάτσερ, ότι δεν υπάρχουν κρατικά χρήματα αλλά μόνο χρήματα των φορολογουμένων. Έτσι λοιπόν, ενώ ο κ. Τσίπρας προσπάθησε να «εξαγοράσει» την ψήφο των συνταξιούχων με επιδόματα (που βαπτίστηκαν ως 13η σύνταξη), οι συνταξιούχοι και όλες οι υπόλοιπες ομάδες πολιτών (με εξαίρεση ίσως τους ανέργους) του γύρισαν την πλάτη.
