Του Γιάννη Παντελάκη
Την προηγούμενη φορά, πέρυσι περίπου τέτοια εποχή, ήταν οι αυταπάτες. Τώρα είναι η απειρία. Πάντα κάτι φταίει, κάποιος τρίτος ή μια κατάσταση που θεωρεί ότι μπορεί να λειτουργεί απαλλακτικά για όσα λάθη συμβαίνουν. Όταν μαλώνεις ένα παιδί για κάτι που έκανε, η σχεδόν αυθόρμητη αντίδραση του ξεκινάει με τις λέξεις «δεν ήξερα». Τώρα, έχουμε μια παρόμοια παιδική αντίδραση από τον πρωθυπουργό.
Ο Τσίπρας, αναζητεί υπεύθυνους για την πορεία της χώρας. Οι συνήθεις εχθροί (διαπλοκή, δικαστές κ.α. με τους οποίους μάλιστα έχει συμπορευτεί αρκετές φορές), εξάντλησαν προς το παρόν τουλάχιστον, τα όρια ως στοχοποιημένες αιτίες του κακού. Ακολουθεί ενός είδους απαλλακτική αυτοκριτική με την επιδίωξη να είναι και συμπαθής. Επικαλέστηκε απειρία. «Όταν ανέλαβα, δεν είχα αίσθηση τι θα αντιμετώπιζα». Προσωπικά το πιστεύω. Ούτε τότε είχε αίσθηση, ούτε τα χρόνια που προηγήθηκαν του 2015, ως αντιπολίτευση. Δεν είχε καμία γνώση της πραγματικότητας και το χειρότερο δεν είχε διάθεση να αποκτήσει τέτοια γνώση.
Ο Τσίπρας θα κέρδιζε τις εκλογές ο,τι και αν γινόταν. Ήταν τέτοια η δυναμική των πραγμάτων, το παλιό σύστημα είχε χρεοκοπήσει πολιτικά, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ως η φυσιολογική διάδοχη κατάσταση. Οποιοσδήποτε και αν βρισκόταν στη θέση του Τσίπρα θα κέρδιζε τις εκλογές. Αυτό μπορεί να αποδυναμώνει τον παράγοντα «ικανότητες του Τσίπρα», αλλά δεν παύει να είναι αληθινό. Το πρόβλημα του Τσίπρα-που μετατράπηκε και σε πρόβλημα της χώρας- είναι πως αυτός, ο σίγουρος αυριανός πρωθυπουργός έκανε δυο θεμελιώδη λάθη: α) δεν φρόντισε να αποκτήσει γνώσεις που θα ήταν χρήσιμες όταν θα αναλάμβανε την εξουσία και β) προκειμένου να έρθει στην κυβέρνηση όσο το δυνατόν νωρίτερα-απίστευτη η εξουσιολαγνεία του- πολιτεύτηκε με συνθήματα και όχι σχέδιο. Συνθήματα μάλιστα που όχι απλά ήταν άτοπα, αλλά απευθυνόντουσαν στο συναίσθημα, τον φόβο και την ανάγκη απελπισμένων ανθρώπων που αναζητούσαν διέξοδα. Αυτά τα εκμεταλλεύτηκε ο Τσίπρας.
Η αλήθεια είναι πως ο Τσίπρας τα κατάφερε με εξαιρετικό τρόπο. Και τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο του 2015. Κέρδισε δυο εκλογές και ενδιάμεσα ένα δημοψήφισμα. Η παραδοξότητα έχει να κάνει με το ότι είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός που κερδίζει σε τόσο μικρό χρόνο τρεις αναμετρήσεις και παράλληλα ο μοναδικός πρωθυπουργός που ανέτρεψε την βούληση των ψηφοφόρων του στον ίδιο μικρό χρόνο. Αυτό, μπορεί να δείχνει ικανότητες για να ξεγελάς τον άλλο, δεν δείχνει και ικανότητες για να κυβερνάς μια χώρα. Πρόκειται για δυο διαφορετικά πράγματα.
Ο Τσίπρας επικαλείται την προσωπική άγνοια, μιλάει για λάθη που έκανε στις επιλογές προσώπων και πιστεύει ότι αυτές οι δόσεις παραδοχής είναι αρκετές. Όμως, δεν είναι. Όταν στήριζε μια στρατηγική μίσους και στοχοποίησης εναντίον όλων εκείνων οι οποίοι δεν ήταν μαζί του (δεξιών και αριστερών) με συνθήματα για γερμανοτσολιάδες, νενέκους και Μερκελιστές, ο Τσίπρας δεν είχε καμία άγνοια, διαφορετικά το λένε αυτό. Όταν οι προηγούμενοι κυβερνώντες δεν ήταν πολιτικοί ή ιδεολογικοί αντίπαλοι, αλλά ήταν ανθέλληνες και πουλημένοι στους δανειστές, δεν είχε καμία άγνοια, διαφορετικά το λένε και αυτό.
Υπάρχουν δεκάδες ακόμα παραδείγματα για να αποδειχτεί του λόγου το αληθές, ο,τι δηλαδή η άγνοια αφορούσε στην πραγματικότητα, αλλά και ότι παράλληλα δεν υπήρχε καμία άγνοια στις λογικές εξαπάτησης. Οι υποσχέσεις για τα μνημόνια που θα έσκιζε, τις αγορές που θα χόρευαν και τα προγράμματα Θεσσαλονίκης που θα έδιναν ανάσες στον κόσμο, αποτελούσαν συνειδητά ψέμματα. Όπως και τόσα άλλα.
Το πρόβλημα της κοινωνίας πια-και όχι του Τσίπρα-είναι πως μαζί με τις υποσχέσεις που μοίραζε απλόχερα, μοίρασε και ισχυρές δόσεις μίσους με το οποίο διαποτίστηκε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Ένα κομμάτι που άκουγε τις υποσχέσεις Τσίπρα με δέος και είδε την αθέτηση των υποσχέσεων με απόλυτη απογοήτευση. Αυτό το κομμάτι, δεν είχε κάνει απαραίτητα μια λογική επεξεργασία αυτού που συνέβη με τον Τσίπρα το οποίο βασίστηκε σε εντελώς ψεύτικες παραδοχές. Θεωρεί απλά ότι ο Τσίπρας μπορούσε πολύ εύκολα να σκίσει τα μνημόνια και να τα τρίψει στην μούρη των δανειστών και δεν το έκανε. Γιατί κι αυτός ξεπουλήθηκε, κι αυτός είναι νενέκος. Αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο κακό που προκλήθηκε από τον τρόπο που πολιτεύτηκε ο Τσίπρας…
