Ο Ερντογάν πίστευε στην αρχή της κρίσης ότι η Ελλάδα είχε δύο επιλογές: Ή να τα χάσει όλα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ή να συντριβεί στο πεδίο της μάχης. Τώρα διαπιστώνει ότι ο ίδιος έχει δύο επιλογές: Ή να συζητήσει με βάση το διεθνές δίκαιο ή να περιμένει στο μέλλον μία «καλύτερη ευκαιρία». Η Ελλάδα δεν έχει κάτι να φοβηθεί. Αρκεί να παραμείνει πιστή στην επιλογή της να αντιγράψει το Ισραήλ!
Στράτευση στα 18; Ναι! Στράτευση και των γυναικών; Πιθανότατα! Προσλήψεις επαγγελματιών οπλιτών στις Ένοπλες Δυνάμεις; Οπωσδήποτε! Αγορές αμυντικού υλικού; Χωρίς συζήτηση!
Για όποιον δεν το κατάλαβε η Ελλάδα πέρασε τους τελευταίους μήνες μία από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες στην ιστορία της. Ήρθε αντιμέτωπη με μία μεγάλη απειλή. Η Τουρκία του Ερντογάν σε συνεργασία με τους συμμάχους της είχαν στήσει μία μεγάλη παγίδα στην Ελλάδα. Περίμεναν ότι το 2020 θα ήταν για την Ελλάδα το έτος των μεγάλων συμβιβασμών. Το αντίθετο συνέβη!
Μιλάμε για μία νέα πραγματικότητα στον χώρο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Η Τουρκία μεταλλάσσεται σε μία νέα Ισλαμική Δημοκρατία και μάλιστα στα σύνορα της Ευρώπης. Την ίδια ώρα η τουρκική ηγεσία κάνει μία αδιανόητη επιλογή για χώρα μέλος του ΝΑΤΟ: Αγοράζει ρωσικά όπλα και θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια της συμμαχίας.
Η Ελλάδα δεν έχει λόγο να μπει για άλλη μία φορά στο πετσί του ρόλου της εμπροσθοφυλακής της Δύσης, όπως είχε κάνει το 1919 με την απόβαση του ελληνικού στρατού στην Σμύρνη. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την ιδιαίτερη θέση μας στην ιστορία. Η Τουρκία δεν είναι ο «εχθρός», αλλά ο μεγάλος ασθενής. Η δική μας δουλειά είναι να ενδυναμώσουμε την δική μας θέση και όχι να «τιμωρήσουμε» τους «κακούς». Ο δικός μας δρόμος περνάει μέσα από την οικονομική ανάπτυξη και ταυτόχρονα μέσα από μία αναθεώρηση του αμυντικού μας δόγματος. Το παράδειγμα του Ισραήλ, μιας εξίσου μικρής χώρας της περιοχής, είναι εκείνο που μας ταιριάζει!
Το συμφέρον της Ελλάδας δεν είναι μία Ισλαμική Τουρκία. Είναι μία χώρα με δημοκρατικές αξίες που θα μπορεί να γίνει ένας αξιόπιστος εμπορικός εταίρος για τους γείτονές της. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν είναι η Ελλάδα που θα κληθεί να παίξει τον ρόλο του αναχώματος. Πολύ απλά, δεν μπορούμε. Αλλά και δεν θέλουμε. Θα υπερασπιστούμε τα δίκαιά μας, θα φτάσουμε σε ένα σημείο ετοιμότητας που θα μας το επιτρέπει, αλλά δεν θα επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος. Αν η Ευρώπη θέλει κάτι διαφορετικό, ας απευθυνθεί στην Γερμανία που έχει άριστες και διαχρονικές σχέσεις με οποιοδήποτε καθεστώς στην Άγκυρα.
Οι άλλοι τον δρόμο τους και εμείς τον δικό μας. Και δεν καταλαβαίνουμε τις … Ελληνίδες μάνες που θα κάνουν σελίδα στο facebook με θέμα «όχι στράτευση από τα 18». Κι είναι απολύτως γελοίες οι αιτιάσεις ότι όλα όσα συνέβησαν στο Αιγαίο ήταν μία συνωμοσία για να αγοράσουμε γαλλικά όπλα! Να ευχηθούμε η κρίση να τελειώσει εδώ. Διότι δεν έχει τελειώσει ακόμη! Τις ανοησίες, όπως και τότε με τον Έβρο, μπορούμε να τις αντέξουμε. Ένα πραγματικό λάθος στον χειρισμό ενός επικίνδυνου αντιπάλου, όπως είναι το καθεστώς Ερντογάν, μπορεί να είναι ολέθριο. Και τότε να μην έχει πράγματι νόημα η στράτευση στα 18 και γενικώς η στράτευση. Διότι τότε ίσως να μην υπάρχει χώρα για να υπερασπιστεί κάποιος.
Θανάσης Μαυρίδης
