Δεν ξέρω τι κάνει ο Θεός. Μπορεί να συγχωρεί, μπορεί και να ρίχνει φωτιά να κάψει. Επ' αυτού, οι γραφές είναι δεκτικές πολλαπλών ερμηνειών. Στο τέλος - τέλος, Θεός είναι, ό,τι θέλει κάνει. Το τραγουδούσε και ο Νικόλας Άσημος, «ρε μπαγάσα, περνάς καλά κει πάνω». Ο άνθρωπος όμως; Συγχωρεί καμιά φορά; Ή κοιτάζει στον καθρέφτη και βλέπει τον Γουίλιαμ Γουάλας στο Bravehart, που εισβάλλει καβαλάρης νυχτιάτικα στους πύργους όσων θεωρεί προδότες και τους σπάει τα κρανία με τον κεφαλοθραύστη;
Όχι ρε, δεν συγχωρεί. Και μάλιστα είναι μάγκας και το λέει. Δεν κρύβεται, δεν υποκρίνεται. «Ο Θεός μπορεί να συγχωρεί, εγώ ποτέ.» Καθαρές κουβέντες, αντρίκιες, ορεινές. Τις ακούει το μικρόφωνο που είναι κάτω απ’ το μουστάκι του και μαραίνεται τρομοκρατημένο, σαν κυκλάμινο που το 'πιασε η καλοκαιρινή κάψα. Οι φλώροι συγχωρούν, οι άντρες όχι. Οι μαλθακοί γλυκαίνουν με τον καιρό και τις συνθήκες, οι ατσάλινοι σκληραίνουν ακόμα περισσότερο.
Η ταξική πάλη είναι ανελέητη, αδυσώπητη. Τα πεδία των μαχών της σκεπάζονται από τις οιμωγές των καταπιεστών που δικαίως αποδεκατίζονται και από τις δίκαιες βρισιές των αδικημένων που μέσα σε ποταμούς καπιταλιστικού αίματος, καταλαμβάνουν επιτέλους τη θέση που ανέκαθεν προόριζε γι' αυτούς η ιστορία. Σ’ αυτό τον πόλεμο, τα αστικοευγενικά «διαφωνώ μαζί σας, κύριε» και «δεν είναι έτσι τα πράγματα, ω αγαπητέ», δεν έχουν θέση. Ο κοινωνικός αγωνιστής δεν είναι πνευματικός του Αγίου Όρους που παρωθείται σε συγχωρήσεις, μετάνοιες και διπλοχαστουκισμένες παρειές.
Ο ταξικός μαχητής δεν ξεχνά, δεν έχει το δικαίωμα να ξεχάσει. Η αποστολή του είναι να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, κατά που έγραφε και ο εξόριστος ποιητής. Που δεξιός ήτανε, αλλά στο συγκεκριμένοι ποίημα αριστερά τα 'γραφε. Όχι ρε, οι συνειδητοί δεν συγχωρούν, κρατάνε άσβεστη την οργή τους, την ταΐζουν διαρκώς σαν καζάνι που καίει κάρβουνο στα έγκατα βαποριού. Και την ομολογούν φόρα - παρτίδα δίχως ψευτοενδοιασμούς. Να τους ακούνε οι ταξικοί εχθροί και να τρέμει το φυλλοκάρδι τους γι' αυτό που τους περιμένει.
«Ο Θεός μπορεί να συγχωρεί, εγώ ποτέ.» Ok λοιπόν, ο κόσμος είναι ευρύχωρος, μας χωράει όλους. Απλώς εγκυκλοπαιδικώς αναρωτιέμαι, πώς είναι να έχει κανείς δίπλα του κάποιον που δεν συγχωρεί ποτέ και κομπάζει γι' αυτό. Προσωπικά θα προτιμούσα να μου βγάλουν τέσσερα δόντια χωρίς αναισθησία.
