Θυμάμαι πιτσιρικάς την Αθήνα να βρίσκεται εν βρασμώ περιμένοντας τον Βαλερί. Τρέχαμε να βρούμε γαλλικές σημαίες για να φωνάξουμε «Ελλάς – Γαλλία συμμαχία». Κι ύστερα αγαπήσαμε τον Μουαμάρ με τις αμαζόνες του κι έπειτα τον Αραφάτ. Εσχάτως τον Βλαδίμηρο! Μας φταίει που νομίζουμε ότι είμαστε ο εξυπνότερος λαός της Οικουμένης. Αυτή την φορά, όμως, τα ψέματα τελείωσαν. Είμαστε αντιμέτωποι με την αλήθεια!
Ίσως να φταίει και αυτό το ανάδελφος που είχε πει ο Πρόεδρος Χρήστος. Ένα δίκιο το είχε ο κύριος εισαγγελέας. Το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν μας φταίνε οι ανάδρομοι. Δικές μας ήταν όλες οι επιλογές, διαλεγμένες από το κατάστημα των ψευδαισθήσεων. Επειδή ακριβώς μας έλειπε μια εθνική στρατηγική. Μια στρατηγική με αρχή μέση και τέλος που να την ακολουθούν όλες οι κυβερνήσεις.
Ήταν εντελώς ηλίθια η επένδυση στους Άραβες. Οι διεθνείς σχέσεις δεν στηρίζονται σε φαντασιώσεις. Ούτε σε προφητείες μοναχών για το τέλος του κόσμου και για τη σωτηρία του Έθνους από το «ξανθό γένος». Να ήταν τουλάχιστον ξανθός ο Βλαδίμηρος, θα τους δίναμε ένα δίκιο…
Για πρώτη φορά και υπό την απειλή της εξαφάνισης από το χάρτη η χώρα αυτή αποκτά μια στρατηγική τα τελευταία χρόνια. Αναζητά πραγματικούς συμμάχους και κτίζει με υλικά αγορασμένα από το κατάστημα του ρεαλισμού. Κι είναι σημαντικό το γεγονός ότι η πολιτική αυτή δεν ανατράπηκε από το ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζεται από τον κ. Μητσοτάκη από εκεί που την άφησε ο κ. Τσίπρας. Ο οποίος την είχε συνεχίσει νωρίτερα από εκεί που την είχε αφήσει ο κ. Σαμαράς.
Αλλά αυτή είναι και η τελευταία μας φορά. Άλλωστε δεν υπάρχουν άλλες επιλογές φυλαγμένες στο ντουλάπι. Τις έχουμε εξαντλήσει όλες! Από εδώ και πέρα κάθε λάθος θα κοστίζει πολλαπλά!
Το Ισραήλ είναι ένας βασικός άξονας της νέας μας πολιτικής. Ένα μικρό αλλά ισχυρό κράτος. Και έχουμε να πάρουμε πολλά από τους Ισραηλινούς. Εμείς έχουμε απέναντί μας την απειλή της Τουρκίας, αυτοί όλον τον κόσμο του Ισλάμ. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε μόνοι μας και αυτάρκεις, όπως έμαθαν οι Ισραηλινοί. Την ίδια ώρα όμως πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε άλλα λάθη σε αυτή την σχέση. Να μην ξεχνάμε ότι έχουμε ήδη κάνει πολλά!
Οι φίλοι μας στην ΕΕ είναι ο άλλος άξονας. Κι όταν λέμε οι φίλοι μας δεν αναφερόμαστε σε όλους τους εταίρους μας. Μέχρι η ΕΕ να αποκτήσει κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα η Ελλάδα μπορεί να έχει σβήσει από το χάρτη. Είμαστε, λοιπόν, υποχρεωμένοι να «ακουμπήσουμε» εκεί που υπάρχουν κοινά συμφέροντα και να πιέζουμε εσωτερικά την Ένωση με βάση αυτά. Γαλλία και Ιταλία φαίνεται να είναι οι δύο σύμμαχοί μας σε αυτή την φάση, λόγω των κοινών συμφερόντων μας στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Η ΕΕ όμως δεν είναι εξ ορισμού ο φύλακας άγγελος μας, όπως πιστεύαμε πριν από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια.
Είμαστε με τους Ρώσους; Και με τους Κινέζους και με τους Εσκιμώους. Με όποιον τέλος πάντων έχει κάτι να προσφέρει. Το σίγουρο είναι ότι δεν αποκλείουμε κάποιον από το παζάρι. Αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε από μια υπερδύναμη να προσαρμόσει την πολιτική της στα συμφέροντα μιας μικρής χώρας, όπως είναι η Ελλάδα. Οι συμμαχίες μας θα πρέπει να αναζητηθούν στην κατηγορία χωρών που βρίσκονται πάνω – κάτω στο δικό μας μέγεθος. Ελλάς-Γαλλία-Ιταλία-Ισραήλ; Μια χαρά είναι! Όσο υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα που λειτουργούν ως συγκολλητική ουσία, αυτή θα είναι μία ισχυρή συμμαχία, η οποία θα μπορεί να προσελκύσει και νέα μέλη. Επειδή πρόκειται για μία πραγματική συμμαχία που βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά. Από αυτό είχαμε τελικά ανάγκη. Από μια επανάσταση του ρεαλισμού! Όσο βρισκόμαστε στο τραίνο του ρεαλισμού, τόσα λιγότερα λάθη θα κάνουμε. Ίσως γι αυτό έχουμε αποκτήσει για πρώτη φορά στοιχεία μιας εθνικής στρατηγικής. Επειδή η κρίση μας ανάγκασε να αλλάξουμε… δρομολόγιο!
Θανάσης Μαυρίδης
