Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι δημιούργησε σχολή. Ένας μεγάλος επιχειρηματίας και εκδότης ανέλαβε τις τύχες της Ιταλίας. Θα μπορούσε να υπάρξει αντίστοιχα στην Ελλάδα ένα κόμμα Forza Hellas κατά το Forza Italia του Σίλβιο; Φιλόδοξους και ζάμπλουτους εκδότες έχουμε. Κενό στο πολιτικό σύστημα έχουμε, καθώς πέραν του Μητσοτάκη υπάρχει το απολύτως τίποτα. Ρητορική είναι η απάντηση. Στην Ελληνική Δημοκρατία μπορεί ο καθένας να κάνει ένα κόμμα και να κατέβει στις εκλογές. Η διαφορά είναι ότι στην Ιταλία υπάρχουν – ακόμη κι εκεί – θεσμοί. Δικλίδες ασφαλείας. Εδώ, δεν…
Με το τεράστιο κενό που δημιουργεί η ουσιαστική έλλειψη αντιπολίτευσης, φυσικό είναι να δημιουργούνται προσδοκίες σε πολλούς μνηστήρες. Τι πιο λογικό να σπεύδουν πρώτοι εκείνοι που μέσω της εμπλοκής τους με τα μέσα ενημέρωσης έχουν καθημερινή ώσμωση της εξουσίας. Αφήστε δε, που δεν μιλάμε για τους παλιούς παραδοσιακούς εκδότες. Οι σημερινές συνθήκες στον Τύπο απαιτούν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για να συντηρήσει κανείς έναν εκδοτικό όμιλο. Αν λοιπόν υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες από τη μία, η φιλοδοξία, τα χρήματα και τα εργαλεία από την άλλη, τότε αυξάνονται οι πιθανότητες να δούμε σύντομα έναν Έλληνα Μπερλουσκόνι.
Είναι καλή ή κακή μια τέτοια εξέλιξη; Σε αυτό θα πρέπει να απαντήσει η Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ που είχαν εκφράσει πολλές φορές στο παρελθόν τις αντιρρήσεις τους. Η αλήθεια είναι ότι τις αντιρρήσεις τις εξέφρασαν παλιότερα, όταν δεν υπήρχε Ομάδα Αλήθειας για να καταγράψει τα γεγονότα. Φανταζόμαστε ότι σήμερα ούτε η Αριστερά, ούτε το ΠΑΣΟΚ θα είχαν αντίρρηση σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αν είχαν, θα είχαμε ακούσει κάτι σχετικό. Έστω για τη συγκέντρωση πολλών μέσων ενημέρωσης σε λίγα χέρια. Θα πείτε ότι αυτή είναι βασικά ευθύνη της εκάστοτε κυβέρνησης. Δίκιο έχετε! Αλλά και η αντιπολίτευση γι' αυτό υπάρχει! Για να θυμίζει στην κυβέρνηση το καθήκον της. Λέμε τώρα!
Εμείς οι ακροκεντρώοι, όπως μας αποκαλούν τα ορφανά του Στάλιν και οι πρώην συντηρητικοί – νεοκαραμανλικοί που είδαν το φως το αληθινό στην αριστερά, δεν κρυβόμαστε! Δεν είμαστε ανακόλουθοι. Λέμε τα ίδια που λέγαμε στο παρελθόν και ελπίζουμε στην κάθοδο επιχειρηματιών στην πολιτική. Λόγω της εμπειρίας και των παραστάσεων που έχουν. Όχι ότι είναι εύκολο!
Εδώ ο Στέφανος Μάνος που είχε και εκτόπισμα, προσφορά και έργο και στο τέλος δεν εκτιμήθηκε από τον ελληνικό λαό. Ο Στέφανος ο Μάνος είναι από τους μεγάλους αδικημένους της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας. Γενικά, πάντως, θα λέγαμε ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να κατέβει κανείς στην πολιτική, όσα χρήματα και εργαλεία διαθέτει. Διότι, στο τέλος, αποφασίζουν οι πολίτες και πολλές φορές τα κριτήριά των ψηφοφόρων είναι τελείως διαφορετικά από εκείνα των φίλων και συνεργατών των επιχειρηματιών που τον παρακινούν στο εγχείρημα. Διότι οι «φίλοι» δεν έχουν κάτι να χάσουν. Αντιθέτως, ελπίζουν σε μεγάλα κέρδη αν τους «κάτσει» και βρεθούν πάνω στο όχημα την ώρα που θα πέφτουν τα τείχη για λογαριασμό του μέντορά τους ή αφεντικού τους…
Θανάσης Μαυρίδης
