Το πράγμα είναι απλό. Δεν κουράστηκε μόνο ο κόσμος να μπαινοβγαίνει σε καραντίνες ή να φορά μάσκες. Δεν κουράστηκαν μόνο οι μαγαζάτορες να ανοιγοκλείνουν τα μαγαζιά τους κάθε τρίμηνο. Δεν κουράστηκαν μόνο οι λογιστές να κάνουν δηλώσεις στο κράτος για βοήθεια στους πελάτες τους. Δεν κουράστηκε μόνο η κυβέρνηση να εφευρίσκει τρόπους επιβίωσης των εργαζομένων και των επιχειρήσεων. Κουράστηκε και ο Σύριζα να βλέπει τον κόσμο να παραμένει δίπλα στον Κυριάκο.
Κι όπως αυτός που κουράζεται να φορά μάσκα την κατεβάζει κάτω απ’ το πηγούνι κι ας ξέρει ότι κινδυνεύει, όπως ο απαυδισμένος μαγαζάτορας ανοίγει την πλαϊνή πόρτα και πουλάει στη ζούλα αλκοόλ κι ας ξέρει πως κινδυνεύει με θηριώδες πρόστιμο, έτσι ακριβώς και ο σαλταρισμένος Σύριζα ξεχνά στοχεύσεις ή επικοινωνιακές στρατηγικές, σπάει τα λουριά και αρχίζει τις συλλήβδην επιθέσεις δίχως την παραμικρή λογική. Έτσι, για να βγάλει το άχτι του, για να κάνει επιτέλους κάτι, για να μην πάθει κανένα εγκεφαλικό από το κακό του βρε αδερφέ.
Αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό με τον Αλέξη και την παρέα του, μόνο ως αυθόρμητη εξωτερίκευση θυμού μπορεί να ερμηνευτεί. Καταχαίρονται που ανεβαίνουν τα κρούσματα στην χώρα, παραποιούν τους θανάτους από κορονοϊό, επιτίθενται με σκαιό τρόπο στον Τσιόδρα και στην ομάδα των επιστημόνων που διαχειρίζονται την πανδημία, φέρνουν ολόκληρες νταλίκες με λεφτόδεντρα και τις ξεφορτώνουν στις αυλές των ανθρώπων, αρνούνται πασιφανή αριθμητικά δεδομένα όπως η πρόσληψη γιατρών και η αύξηση των κλινών ΜΕΘ, επιδίδονται σε όργια από fake news επί του συνόλου της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας.
Αυτή φθινοπωρινή επίθεση (που θα ξανασπάσει τα μούτρα της στις επόμενες δημοσκοπήσεις) είναι πασιφανές ότι δεν έχει πίσω της κάποια μελέτη δεδομένων ή κάποια αξιοπρόσεκτη πολιτική στόχευση. Είναι απλώς γιούρια, έτσι για το «γαμώτο». Εντάξει, ενδέχεται να είναι μια καλή ψυχοθεραπευτική μέθοδος για τα μέλη του σκληρού Συριζαϊκού πυρήνα που δεν αντέχουν να βλέπουν τους μήνες να περνούν δίχως το παραμικρό κέρδος, αλλά στρατηγική μεγάλου κόμματος που θέλει να μπει σε τροχιά εξουσίας δεν το λες.
Η πορεία προς την εξουσία είναι πολύ σοβαρό πράγμα, δεν γίνεται με ερασιτεχνισμούς και παιδικές υστερίες. Ο σοβαρός διεκδικητής πρέπει να ξέρει που επιτίθεται και που κάνει κράτει, ποιον αντίπαλο βάζει στο στόχαστρο και ποιον αφήνει στην ησυχία του, ποιο θέμα επιλέγει ως αιχμή αντιπολίτευσης και ποιο δεν το ακουμπάει καθόλου. Πρέπει να ξέρει σε ποια κοινωνικά στρώματα απευθύνεται κάθε αντιπολιτευτική της πρωτοβουλία και ποιες κοινωνικές τάξεις πρέπει να πείθει η εξειδικευμένη κριτική της κάθε φορά. Διακρίνει κανείς στοιχεία τέτοιου σχεδιασμού στις φωνές του Σύριζα το τελευταίο διάστημα;
Κάνει σαν μανιασμένο παιδάκι που έχει ξαπλώσει κάτω και χτυπιέται για όλα. Η χώρα έχει υποστεί την τέλεια, την απόλυτη καταστροφή, το σύνολο των κυβερνητικών δράσεων είναι 100% αρνητικά, αν ήταν ο Αλέξης στην θέση του Κυριάκου θα ζούσαμε σε παραδεισένια κατάσταση. Εντάξει, όλο αυτό μπορεί να τους ικανοποιεί εσωτερικά, αλλά στρατηγική σοβαρού κόμματος δεν είναι. Ούτε το κέντρο στοχεύουν, ούτε τα παραγωγικά στρώματα, ούτε τους ζορισμένους εργαζόμενους, ούτε τους επιφυλακτικούς συνταξιούχους. Κατεβάζουν κάτω το κεφάλι και ορμούν αλαλάζοντας. Αυτή ξέρετε, είναι η χαρά του αμυνόμενου που ξέρει την δουλειά του. Και ο Κυριάκος την ξέρει πολύ καλά.
