Του Γεωργίου Κ. Μπήτρου
Στη χώρα μας, στη μεγάλη πλειονότητά τους οι δείκτες με τους οποίους παρακολουθούμε την πορεία των εξελίξεων στην οικονομία -και όχι μόνο- υποχωρούν. Για παράδειγμα, ο δείκτης της παραγωγικότητας της εργασίας, ο οποίος βρίσκεται στον πυρήνα των παραγόντων που προσδιορίζουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, της απασχόλησης, των εισοδημάτων των εργαζομένων, της γενικής κοινωνικής ευημερίας κ.λπ. συνεχίζει να κινείται πτωτικά.
Από μόνος του θα έπρεπε να έχει κινητοποιήσει τα κόμματα εξουσίας να αναλογιστούν την ευθύνη που έχουν για τις επιλογές οικονομικής πολιτικής που έκαναν στο παρελθόν και συνεχίζουν ανοικτά ή κεκαλυμμένα να υποστηρίζουν. Εντούτοις, ενώ έχουν την πολυτέλεια να εναλλάσσονται στην εξουσία, έχουν εγκλωβιστεί σε ανορθολογικές επιλογές, με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της χώρας. Πάσχουν από κομματική τύφλωση η οποία δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να ροκανίζει τα θεμέλια της δημοκρατίας.
Για άμεση τεκμηρίωση αυτού του ισχυρισμού, έστω τα ακόλουθα από την τρέχουσα επικαιρότητα. Ο υπουργός Οικονομικών σε ομιλία του την περασμένη εβδομάδα δήλωσε ότι η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει είναι «κυβέρνηση με ταξική μεροληψία». Αυτή η τοποθέτηση αποκαλύπτει την κομματική τύφλωση του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, ενώ από τη μια μεριά διατείνονται ότι μεροληπτούν σε όφελος των χαμηλοσυνταξιούχων και των πολιτών χαμηλού εισοδήματος, από την άλλη τους αποκρύπτουν το μαύρο μέλλον για τους ίδιους και τα παιδιά τους, από το αρνητικό σήμα που στέλνουν στους δυναμικούς Ελληνες και τους δυνητικούς επενδυτές. Το κάνουν καιροσκοπικά για να παραμείνουν στην εξουσία, χωρίς να τους νοιάζει τι θα γίνει με τη χώρα που μένει συνεχώς πίσω στις παγκόσμιες εξελίξεις.
Από την ίδια τύφλωση, αλλά σε μικρότερο βαθμό, πάσχει και η αξιωματική αντιπολίτευση. Η Νέα Δημοκρατία θα αναμενόταν να βγει μπροστά και να πάρει επάνω της π.χ. την ευθύνη για το άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων, την κατάργηση των πρόωρων συντάξεων που κοστίζουν στο κράτος 500 εκατ. ευρώ τον μήνα, τη γραμμική φορολογία με ένα μοναδικό συντελεστή, και πληθώρα άλλων ρηξικέλευθων μέτρων με τα οποία θα μπορούσε η χώρα να βγει σε σύντομο χρόνο από το τρέχον αδιέξοδο. Ομως δεν το κάνουν γιατί βλέπουν να επανέρχονται στην εξουσία εκ παραδρομής (by default), οπότε παραμένουν καθηλωμένοι στην πεπατημένη - και η χώρα ας σέρνεται.
Οι εχθροί για την Ελλάδα αυτή τη φορά είναι ύπουλοι γιατί δεν φαίνονται. Είναι κυρίως οι επαναστατικές μεταβολές που συμβαίνουν στην ψηφιακή τεχνολογία που μας αφήνουν πίσω. Η αβελτηρία των κομμάτων εξουσίας πρέπει να τελειώσει, πριν τελειώσει ό,τι έχει απομείνει από τη δημοκρατία.
* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» στις 26.11.2018.
