Του Γιάννη Παντελάκη
Όταν η κυβέρνηση ψήφιζε τα μνημόνια και ο κόσμος κατέβαινε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, μας έκανε εντύπωση που ο ΣΥΡΙΖΑ χαιρέτιζε τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Δεν θα έπρεπε. Όπως δεν πρέπει και τώρα να νοιώθουμε έκπληξη επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ επιτίθεται στη δικαιοσύνη για αποφάσεις της με τις οποίες διαφωνεί όταν ο ίδιος επιχείρησε και πέτυχε να αναπτύξει εξαιρετικές σχέσεις με ιεραρχικά κορυφαίους εκπροσώπους της, όπως η κυρία Θάνου.
Όλες αυτές οι αντιφάσεις έχουν αιτίες. Και βρίσκονται στην απώλεια της ιδεολογικής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποια στιγμή, το κόμμα αυτό θα πάψει να βρίσκεται στην εξουσία. Όταν αυτό συμβεί θα υπάρχει η απόλυτη ιδεολογική γύμνια και δεν θα υπάρχει και η συνεκτική ουσία που τον κρατά σήμερα ενωμένο, η εξουσία. Ποιες θα είναι οι αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ τότε; Δεν υπάρχει απάντηση γιατί δεν μπορεί να υπάρξει. Το αριστερό πρόσημο, έχει χαθεί εδώ και καιρό και δεν αφορά μόνο στην πιστή εφαρμογή των μνημονίων. Με εξαίρεση κάποιους που για ιδιοτελείς ή ανόητους λόγους στηρίζουν ακόμα τον ΣΥΡΙΖΑ, όλο εκείνο το κύμα που τον ανέβασε στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015 έχει χαθεί.
Την επόμενη ημέρα των εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι θα πρέπει να πει, ένα αφήγημα το οποίο θα τον κάνει διακριτό από τα άλλα κόμματα. Δεν υπάρχει τέτοιο. Έχει ακυρώσει όλα τα πλεονεκτήματα που είχε. Είναι πια ένα απόλυτα συστημικό κόμμα, έχει ψηφίσει τις πιο ακραίες μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόστηκαν στη χώρα, ανέπτυξε εξαιρετικές σχέσεις με εξωθεσμικούς παράγοντες, δεν έκανε ούτε ένα βήμα για το στοιχειώδη κοινωνικό εκσυχρονισμό χώρας και κοινωνίας, διεύρυνε την φτώχεια, ακολούθησε φαινόμενα νεποτισμού και κομματισμού, αποτελεί το αγαπημένο κόμμα δανειστών και Αμερικάνων. Σε δυόμισι χρόνια, αυτοακυρώθηκε στο σύνολό του.
Πριν λίγους μήνες στελέχη της κυβέρνησης κατηγορούσαν τον Μητσοτάκη ότι θέλει να δώσει τον τομέα της ενέργειας σε ιδιώτες. Αυτό συνέβαινε την ίδια περίοδο που η σημερινή κυβέρνηση ιδιωτικοποιούσε την ενέργεια! Αυτό και άλλα πολλά είδαμε και θα δούμε περισσότερα τον χρόνο που απομένει ως τις εκλογές. Ο Σπρίτζης θα ξανακλάψει, οι 53 θα δηλώσουν «αριστερές» ανησυχίες για κάτι δεύτερο αλλά καμία για τα νομοσχέδια που περνάνε από την Βουλή και ο Τσίπρας ίσως ξαναπάει ως την Καισαριανή για να καταθέσει ένα ακόμα στεφάνι. Ίσως επισκεφτεί και το μνημείο του Βελουχιώτη κάποια στιγμή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να υψώσει ένα φανταστικό τείχος και να αυτοτοποθετηθεί στη μια πλευρά του ώστε να έχει απέναντι κάποιον να αντιμάχεται ως αντιπολίτευση. Πρόκειται για μια ανάγκη που αφορά στην ίδια του την πολιτική επιβίωση. Αυτοί και εμείς. Οι νεοφιλελέ, όπως προσπαθεί καθιερώσει στην πολιτική του ορολογία και εμείς. Μόνο που οι ίδιοι είναι αυτοί που έχουν κάνει το μεγαλύτερο κύμα ιδιωτικοποιήσεων που συνέβη ποτέ στη χώρα και ίσως σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λίγο πριν κερδίσει την εξουσία είχε μετατραπεί σ'' ένα πολιτικό συνονθύλευμα στο οποίο συναντούσες από «Μπανιάδες» (αν και οι πιο σοβαροί από αυτούς τον εγκατέλειψαν), μέχρι στελέχη του βαθέως ΠΑΣΟΚ, ενός είδους Καραμανλικούς που αγάπησαν πολιτικά τον Τσίπρα και κάθε άλλου είδους πολιτικές εκφράσεις. Όλοι αυτοί, είχαν στοιχηθεί πίσω από το αντιμνημονιακό αφήγημα και παράλληλα την ανάγκη ανανέωσης του πολιτικού συστήματος η οποία υπήρχε (και) τότε. Το αφήγημα ακυρώθηκε, το ίδιο και η ανανέωση. Δυο πολύ πρόσφατες δημοσκοπήσεις (MRB-Pro-Rata), δείχνουν τα ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά εμπιστοσύνης των πολιτών για όλους τους θεσμούς και ιδιαίτερα στα κόμματα.
Συμπερασματικά, αν στο επόμενο διάστημα δούμε τον Τσίπρα ν'' ανεβάζει μερικά πορτραίτα του Τσε Γκεβάρα στο γραφείο του και τον Κατρούγκαλο να επικαλείται τσιτάτα του Μαρξ, ας μην αναρωτηθούμε γιατί συμβαίνουν αυτά. Προκειμένου να δείξουν ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που δείχνει η καθημερινά ασκούμενη πολιτική τους, είναι ικανοί για όλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την ταυτότητά του και ψάχνει να την βρει…
