Του Γιάννη Παντελάκη
Η επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα στην κοινωνία φτάνει το 18,4% και της ΝΔ στο 14,9%. Αυτό δείχνει δημοσκόπηση της Kapa Research που δημοσιεύτηκε στο "Βήμα της Κυριακής".
Προφανώς αν είχαμε εκλογές σήμερα, τα ποσοστά αυτά θα ήταν αρκετά υψηλότερα. Δεν είναι ωστόσο σίγουρο πως θα έφταναν εκείνα του περασμένου Σεπτεμβρίου (35,46% και 28,10% αντίστοιχα).
Ακόμα και αν τα έφταναν, στις εκλογές εκείνες σημειώθηκε τεράστια αποχή (44,1% ), η μεγαλύτερη σε βουλευτικές εκλογές. Παρατηρώντας τα αντίστοιχα ποσοστά από το 2000 έως σήμερα, θα διαπιστώσουμε όχι απλά ότι η αποχή έχει αυξηθεί, αλλά έχει σχεδόν διπλασιαστεί. (2000-25,13%, 2004-23,5%, 2007-25,9%, 2009-29,1%, 2012-34,9% και 37,5%, 2015-Ιανουάριος 36,4%).
Οι αριθμοί και τα ποσοστά δείχνουν πως στις ημέρες των μνημονίων η αποχή έχει εκτοξευθεί. Σήμερα κάτι λιγότερο από τους μισούς ψηφοφόρους επιλέγουν να μην πηγαίνουν στις κάλπες. Το σύνολο των πολιτικών κομμάτων (που δεν είναι λίγα), δεν είναι ελκυστικά σαν επιλογή. Τα κόμματα εξουσίας (που άλλοτε έπαιρναν ποσοστά της τάξεως του 45% και 47%, σήμερα συγκεντρώνουν το 35% και θεωρούνται θριαμβευτές των εκλογών. Τα μικρότερα κόμματα καταφέρνουν να μπουν στην Βουλή με ποσοστά από 3% έως 6% ή κάτι παραπάνω.
Η προαναφερόμενη δημοσκόπηση δείχνει πως τα κόμματα που βρίσκονται στην Βουλή σήμερα παίρνουν ποσοστά από 2,1% έως 5,6%. Κανένα από αυτά δηλαδή δεν έχει βελτιώσει τις εκλογικές του επιδόσεις, το αντίθετο.
Όλα αυτά δείχνουν ότι στην χώρα, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα πολιτικής εκπροσώπησης. Το οποίο γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, αν σκεφτούμε πως πολλοί πολίτες που επιλέγουν ένα από τα υπάρχοντα κόμματα, το κάνουν όχι με θετική ψήφο, αλλά ως "το μικρότερο κακό".
Οι παλιοί σχηματισμοί είτε έχουν συντριβεί, είτε έχουν μειώσει δραματικά την επιρροή τους, οι καινούργιοι δεν καταφέρνουν να γίνουν ελκυστικοί. Για το πρόβλημα της εκπροσώπησης, δεν μιλάμε πολύ. Και ποιοι να το κάνουν άραγε; Τα ίδια τα κόμματα, δεν φημίζονται για την παράδοσή τους στην αυτοκριτική, τα ΜΜΕ που θα είχαν την δυνατότητα να το αναδείξουν ουσιαστικά, σε μεγάλο μέρος λειτουργούν ως παρακολουθήματα κομμάτων και πάσης φύσεως εξουσιών. Και τα δυο μαζί, δεν θα πουν δυσάρεστα πράγματα στους πολίτες αφού τους βλέπουν ως πελάτες.
Στην χώρα, δεν υπάρχει καμία παραγωγή πολιτικής, δεν διακινούνται ιδέες εξόδου από το συνολικό τέλμα, το μόνο που συμβαίνει είναι μια ανακύκλωση της πολύμορφης μιζέριας μας. Είναι ενδεικτικό, πως στα χρόνια του μνημονίου (που είναι πια πολλά), δεν έχει γίνει καμία σοβαρή και ουσιαστική συζήτηση για τις αιτίες που προκάλεσαν την κρίση. Σπασμωδικά μόνο αναφέρονται κάποιες αιτίες, αλλά και αυτό ξεχνιέται από τα γεγονότα της καθημερινότητας που είναι πιεστικά.
Επίσης ενδεικτικό είναι, πως δεν έχει παρουσιαστεί κανένα συνολικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Η παρουσίαση ενός νέου παραγωγικού μοντέλου για την χώρα, όταν μάλιστα είναι αποδεκτό απ' όλους ότι το προηγούμενο χρεοκόπησε.
Το μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού ανακυκλώνει ιδέες και πρακτικές του παρελθόντος, το μεγάλο μέρος της κοινωνίας προσπαθεί να επιβιώσει χωρίς να διαθέτει δυνάμεις και χρόνο για να ωθήσει τα πράγματα σε μια νέα κατεύθυνση, ενώ γίνεται φανερή η γύμνια μας ακόμα και σ'' εκείνο που αποκαλούσαμε πνευματικός κόσμος.
Όταν αυτό συμβαίνει στη χώρα, δεν θα πρέπει να μας προκαλεί τίποτα εντύπωση. Ούτε ο τρόπος που ένας πολιτικός λέει συνειδητά και εμφανώς ψέματα και αυτό θεωρείται σαν κάτι που συμβαίνει, ούτε ο ανορθολογικός τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει ένα μέρος της κοινωνίας την κρίση και τα αίτια της.
Η χώρα έχει ένα συνολικό πρόβλημα, το οποίο δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά προτιμάει να μην μιλάει γι αυτό. Σαν να προσπαθούμε να το κρύψουμε κάτω από το χαλί...
