Υπάρχουν στιγμές που αισθανόμαστε κυριολεκτικά ευγνωμοσύνη για την πολιτική σοφία που επέδειξαν προσωπικότητες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν έφτιαχναν πολιτικούς οργανισμούς που κατάφεραν να εκφράσουν μεγάλα και ετερογενή κοινά, αφήνοντας ελάχιστους Έλληνες χωρίς πολιτική εκπροσώπηση.
Ναι, το πελατειακό κράτος ήταν ο καταλύτης στη μαζική συμμετοχή στα κόμματα. Το κομματικό κράτος θα έλυνε τα καθημερινά προβλήματα που δημιουργούσε και δημιουργεί η απροθυμία του πολιτικού συστήματος να το μεταρρυθμίσει ριζικά.
Παρ’όλα αυτά όμως, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Νέα Δημοκρατία από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης κατάφεραν να δημιουργήσουν μεγάλα αφηγήματα, ιστορίες (με πολύ μυθολογία) που ταίριαξαν στους πολλούς, τους έδωσαν ταυτότητα και αίσθηση του «ανήκειν» στην κοινωνία.
Όλα τα παραπάνω τα σκεφτόμαστε κάθε φορά που βρισκόμαστε να συζητάμε με το εντυπωσιακό πολιτικό υποκείμενο που αυτοπροσδιορίζεται ως Έλληνας Τραμπικός.
Ο Ντόναλντ Τραμπ, ένα πρόσωπο που δεν είχε καμία οργανική σχέση με το κραταιό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα κατάφερε να εκλεγεί ακριβώς γιατί εξέφρασε όσους το 2016 ένιωθαν ότι δεν είχαν καμία αντιπροσώπευση, όσους ένιωσαν προδομένοι από τα παραδοσιακά κόμματα και αφημένοι στην τύχη τους.
Έχουμε πλέον κατανοήσει απολύτως γιατί κάποιος Αμερικανός εργάτης, σε κάποια Μεσοδυτική Πολιτεία επέλεξε τον Ντόναλντ Τραμπ για πρόεδρο και μπορεί να τον επιλέξει, πάλι, σήμερα.
Ποιες ταυτίσεις όμως δημιουργεί σε κάποιους Έλληνες που δημογραφικά δείχνουν να βρίσκονται στον αντίποδα του «μέσου ψηφοφόρου» του Τραμπ;
Ποια βαθιά τους επιθυμία, ποιο όνειρό τους για τη χώρα είναι αυτό που δεν βρίσκει εκπροσώπηση σε κάποια από τις τάσεις των μεγάλων κομμάτων και κυρίως της Νέας Δημοκρατίας;
Η Νέα Δημοκρατία έχει πετύχει να κρατάει «στο μαντρί», όπως θα μας έλεγε και ο αείμνηστος και πολυαγαπημένος (της υπογράφουσας) Ευάγγελος Αβέρωφ ακόμα και «φρούτα» που προσπαθούν να σφυρηλατήσουν, με πολλές παλινωδίες και συχνά με τρόπο κωμικό αλλά πάντως προσπαθούν, μια νεοσυντηρητική ταυτότητα.
Βρίσκουμε εντυπωσιακό το ότι κάποιοι φίλοι μας (με την κυριολεκτική έννοια της λέξης) ενώ ντρέπονται να δηλώσουν δημοσίως προτίμηση σε κάποια από τις νεοσυντηρητικές περσόνες της Νέας Δημοκρατίας, δεν ντρέπονται να δηλώνουν τραμπικοί.
Εικάζουμε ότι δεν είναι η αντιπροσώπευση που τους λείπει αλλά τους στεναχωρεί η απουσία κάποιας ισχυρής φιγούρας που περιφρονεί ανοιχτά της γυναίκες, τους φτωχούς, τους μετανάστες, τους προοδευτικούς. Κυρίως όμως τις γυναίκες. Με αυτές έχουν το πρόβλημα, γεγονός εξαιρετικά εντυπωσιακό δεδομένου ότι η Ελληνίδα μάνα, αντικειμενικά είναι ένα πρότυπο.
Έχει ενδιαφέρον το φαινόμενο. Σίγουρα για την ψυχοπαθολογία. Αλλά και για την πολιτική.
Από τη στήλη αυτή έχουμε επιχειρηματολογήσει πολλάκις πάνω στην θέση ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να δημιουργηθεί κάποιος πόλος στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας.
Παρ’όλα αυτά όμως, έχει ένα ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε αν και πως θα εξελιχθούν αυτές οι μικρές ομάδες, εάν ο Ντόναλντ Τραμπ δεν επανεκλεγεί ή αν τελικά δεν καταφέρει ο Έλλην Τραμπικός να τα βρει, κάποια στιγμή, με τη μητέρα του.
