Χιλιάδες κόσμου που εργάζεται σε εστίαση και ψυχαγωγία είναι σε απόγνωση. Το νέο lockdown είναι η χαριστική βολή σε μια βιομηχανία που έπνεε ήδη τα λοίσθια από τον «ξαφνικό θάνατο» που προκάλεσε το πρώτο κύμα του COVID-19. Να μην κοροϊδεύομαστε. Οι περισσότερες από τις επιχειρήσεις που κλείνουν τώρα δεν θα ανοίξουν άλλη φορά. Μιλάμε για ολοκληρωτική καταστροφή. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει πρόταση για την επόμενη ημέρα.
Οι νέοι βρίσκουν καταφύγιο στην εστίαση επειδή εκεί εξασφαλίζουν ένα καλύτερο μεροκάματο σε σχέση με αυτό που θα έπαιρναν σε άλλες δραστηριότητες. Μπορεί ο αρχικός μισθός να είναι χαμηλός, αλλά στο τέλος η συνολική αμοιβή είναι αρκετά καλή. Ακόμη κι αν ήθελαν όμως να αλλάξουν πεδίο εργασίας, δεν υπάρχουν «καλύτερες» δουλειές. Δεν υπάρχουν ακόμη οι απαραίτητες θέσεις εργασίας για να απορροφηθεί ένα μέρος -έστω- των νέων στρατιών των ανέργων.
Το lockdown φέρνει στην επιφάνεια το μεγάλο πρόβλημα της μονοκαλλιέργειας που «επιβλήθηκε» στην ελληνική Οικονομία με τον κλάδο του τουρισμού. Τώρα φαίνονται οι αντικειμενικές αδυναμίες της Οικονομίας μας, που μέχρι χτες κρυβόντουσαν επιμελώς κάτω από το χαλάκι “rent a room”. Θα ξεπεραστεί κάποια στιγμή η κρίση και όλα θα γίνουν όπως πριν! Είναι αυτό αληθές; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Κι ας πούμε ότι είναι εφικτό να συμβεί, το θέλουμε; Θέλουμε να επιμείνουμε στην μονοκαλλιέργεια; Είναι πιο υγειές να δημιουργήσουμε νέες και καλά πληρωμένες θέσεις εργασίας. Για να το πούμε και διαφορετικά, είναι εξωφρενικό για έναν πτυχιούχο να έχει τελικά καλύτερες οικονομικές απολαβές σε ένα καφέ απ’ ότι σε μία άλλη επιχείρηση. Αυτό το «εξωφρενικό» κρύβει μέσα του όλες τις παθογένειες της Οικονομίας μας. Δεν συμβαίνει, λοιπόν, τυχαία.
Η κρίση αυτή θα μπορούσε να είναι η αφορμή για μία ουσιαστική στροφή της χώρας. Όπως και τα μνημόνια θα μπορούσαν να είναι αφορμή, όπως και τόσες και τόσες άλλες δύσκολες καταστάσεις στο παρελθόν. Οι δυσκολίες διαμορφώνουν κάθε φορά τη νέα πραγματικότητα και η προσπάθεια των ανθρώπων να βγουν απ΄ αυτές. Έτσι συμβαίνει σίγουρα σε άλλες χώρες. Όχι στην Ελλάδα. Όχι μέχρι σήμερα. Και το ερώτημα είναι αν αυτή την φορά θα συμβεί κάτι διαφορετικό απ’ ότι τις προηγούμενες.
Ο νέος που από σήμερα μένει στην πραγματικότητα χωρίς δουλειά δεν έχει πολλές άλλες διεξόδους πέραν από το να νιώθει οργισμένος. Επειδή δεν έχει ελπίδα. Εκεί ακριβώς βρίσκεται το θέμα! Οι άνθρωποι κατανοούν τις δυσκολίες. Εκείνο που δεν αντέχουν είναι η έλλειψη ελπίδας. Οι άνθρωποι μπορούν να περιμένουν. Και να στηρίξουν ακόμη μία μεγάλη πολιτική αλλαγή, αν και εφόσον υπάρχει μία πραγματική προοπτική να βελτιώσουν την ζωή τους. Αν όχι, τότε δημιουργούνται νέες στρατιές απελπισμένων και αγανακτισμένων. Και είδαμε όλοι που ακριβώς οδήγησε το 2012 πρώτο κύμα των απελπισμένων. Ο κορονοϊός μπορεί να πυροδοτήσει ένα δεύτερο κύμα. Η οικονομική κρίση γεννά συνήθως τέρατα. Οι καλές κυβερνήσεις προσπαθούν να τα πολεμήσουν πριν αυτά μεγαλώσουν και μας καταπιούν όλους μας.
Θανάσης Μαυρίδης
