Του Γιάννη Παντελάκη
Τα πρώτα θύματα, μετά από εκείνα που υπέκυψαν το βράδυ της Παρασκευής στο Παρίσι, τα βλέπουμε ήδη. Είναι οι πρόσφυγες που συνεχίζουν να αναζητούν μια καλύτερη τύχη στην Ευρώπη, είναι οι Ευρωπαίοι πολίτες που ήδη νοιώθουν πιο έντονα από κάθε άλλη φορά τον φόβο, είναι τ ανοιχτά σύνορα τα οποία ολοένα και γίνονται λιγότερο ανοικτά, είναι οι ελευθερίες που λόγω των συνθηκών περιορίζονται, είναι η μισαλλοδοξία που κερδίζει έδαφος, είναι η ακροδεξιά που επιχειρεί να εμφανιστεί δικαιωμένη.
Η Πολωνία, μια χώρα που έχει συμφωνήσει στην πρόσφατη απόφαση της Ε.Ε. για ποσόστωση της κατανομής των προσφύγων είπε πως μετά το μακελειό στο Παρίσι δεν θα εφαρμόσει την συμφωνία αυτή. Άλλες χώρες, που ήδη πριν το χτύπημα ήταν επιφυλακτικές στην είσοδο προσφύγων έχοντας επαναφέρει αυστηρούς ελέγχους (Γερμανία, Σουηδία, Σλοβενία, Ουγγαρία), τώρα θα αυστηροποιήσουν τις πολιτικές τους με ό,τι αυτό σημαίνει. Οι απειλές για νέα χτυπήματα σε Ρώμη και Λονδίνο, έχουν δημιουργήσει ένα μεγάλο σύννεφο φόβου πάνω από την άλλοτε ανέμελη Ευρώπη. Και οι φορείς ακραίων ιδεολογιών που έχουν ήδη βρει πολλά ευήκοα ωττα σε αρκετές χώρες της γηραιάς ηπείρου, τρίβουν τα χέρια τους με ικανοποίηση. H Λεπέν, είναι το πιο ενδεικτικό παράδειγμα.
Μετά το χτύπημα της 13ης Νοεμβρίου, η Ευρώπη είναι διαφορετική. Και οι φόβοι πως αυτή η αρνητική διαφορετικότητα θα παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν είναι αβάσιμοι. Αυτό που ήθελαν να πετύχουν οι τρομοκράτες του ISIS, το κατάφεραν. Μια ατμόσφαιρα πολέμου πλανάται ήδη. Και αυτή δεν αφορά μόνο σε ενδεχόμενες και ιδιαίτερα πιθανές (Η Γαλλία είναι σε πόλεμο και θα πλήξει τον εχθρό της, ήταν η αντίδραση του Γάλλου πρωθυπουργού) νέες στρατιωτικές επιχειρήσεις στις οποίες αυτή τη φορά θα υπάρχει ενός είδους "ηθική νομιμοποίηση". Ανεξάρτητα αν θα πλήξουν και ανθρώπους που δεν έχουν ευθύνες και συμμετοχή στο αιματοκύλισμα ή αν έτσι αποσυνδέεται ένα γεγονός από πολιτικές που ή ίδια η Δύση έχει ακολουθήσει στο παρελθόν και οι οποίες δεν είναι άσχετες με όσα συμβαίνουν.
Οι ίδιοι φόβοι, αφορούν σε κάτι που εδώ και πολλά χρόνια, στην Ευρώπη είχε κατακτηθεί και θεωρείτο αυτονόητο. Να λειτουργούν ανοικτές κοινωνίες, με όποιες ενστάσεις ως προς τον βαθμό ανοχής, μπορεί να έχει κάποιος. Οι στόχοι των τρομοκρατών, είχαν πολλούς συμβολισμούς για να μας το επιβεβαιώσουν αυτό. Χτύπησαν χώρους όπου σηματοδοτείται ένας ολόκληρος τρόπος ζωής. Σε ένα εστιατόριο, έναν συναυλιακό χώρο, ένα γήπεδο. Και εκτός από τους συμβολισμούς που το επιβεβαιώνουν, υπάρχει και εκείνη η παράγραφος στο φρικιαστικό μήνυμα με το οποίο ανέλαβε την ευθύνη για επιθέσεις το Ισλαμικό κράτος :" οι επιθέσεις ήταν επίσης μια απάντηση στις ύβρεις σε βάρος του Προφήτη του Ισλάμ". Έστω και αν η τζιχαντιστική οργάνωση, ερμηνεύει με αυτό τον τρόπο τον Προφήτη τους, σημασία έχει πως θα βρει πρόθυμους να την ακούσουν.
Το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου στους δίδυμους Πύργους άλλαξε πολλά. Από αυτό στο Παρίσι, θ αλλάξουν πολύ περισσότερα. Όχι μόνο γιατί η Ευρώπη γειτονεύει με χώρες που αποτελούν εστίες αυτών των φαινομένων, είναι πιο κοντά δηλαδή στη Συρία για παράδειγμα. Αλλά και επειδή η Ευρώπη, δεν έχει ούτε ενιαία φωνή (η πολυγλωσσία και απουσία κοινής αντιμετώπισης του προσφυγικού, είναι ενδεικτική), αλλά και παράλληλα υπάρχει κίνδυνος να μιμηθεί τον τρόπο αντίδρασης των ΗΠΑ. Με πολέμους χωρίς τέλος και αποτέλεσμα, με πολέμους με χιλιάδες επιπλέον θύματα.
Νομίζω, πως κανένας προφήτης ή κοινός θνητός δεν μπορεί να προβλέψει πως θα είναι η ζωή μας αύριο. Σίγουρα πάντως η διαφορετικότητά της, δεν θα έχει θετικό πρόσημο...
