Η στήλη έχει επισημάνει στο παρελθόν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλέξει, ενόψει εκλογών, να ταυτίσει τη Νέα Δημοκρατία με την ακροδεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό. Πέραν του ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι ένα σκιάχτρο που κανείς δεν θα σπεύσει να υπερασπιστεί όταν το χτυπούν οι εχθροί του και του ασυμβίβαστου μεταξύ ακροδεξιάς και οποιουδήποτε πολιτικού κινήματος φέρει, έστω και σαν συνθετικό, τον φιλελευθερισμό στο όνομά του, η ΝΔ όφειλε να απαντήσει.
Την απάντηση αυτή έδωσε πρόσφατα ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, κ. Δένδιας στη βουλή, όταν είπε «Ουδέποτε υπήρξε στην Ελλάδα νεοφιλελευθερισμός. Τελεία. Οι ελληνικές κεντροδεξιές κυβερνήσεις μπορούν αν θέλετε να κατηγορηθούν για κρατισμό, όχι για νεοφιλελευθερισμό. Δεν έχει έννοια να προσπαθήσουμε να ετεροπροσδιορίσουμε τον άλλον. Αφήστε τα “νεοφιλελεύθερα” στην Ελλάδα. Δεν έγιναν ποτέ». Η δήλωση αυτή έχει μεγάλη σημασία διότι αφενός ο κ. Δένδιας ασπάζεται τη διαχρονική κριτική των φιλελευθέρων προς το κόμμα του και αφετέρου διότι ξεκαθαρίζει με σπάνια σαφήνεια πως αν πρέπει να κατηγορήσουμε την οικονομική πολιτική της ελληνικής κεντροδεξιάς, η κατηγορία μας δεν μπορεί παρά να αφορά τον υπέρμετρο κρατισμό αντί της υπερβολικής πίστης στην αγορά. Με μικρή καθυστέρηση, λοιπόν, ευχαριστούμε τον κ. Δένδια που έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.
Αφού λοιπόν η ιστορία αποκαθίσταται από κομματικά χείλη, ας δούμε και τι έχουν να πουν τα δεδομένα για το να υπήρξε νεοφιλελευθερισμός στη χώρα μας (σημειώνω ότι η χρήση του όρου νεοφιλελευθερισμός και των παραγώγων του γίνεται προς ευκολία συνεννόησης καθώς ο όρος από μόνος του είναι κενός περιεχομένου).
Τεκμήριο 1: Η Οικονομική Ελευθερία
Το παραπάνω γράφημα δείχνει τον βαθμό οικονομικής ελευθερίας της Ελλάδας από το 1970 μέχρι και το 2018. Η χώρα μας ουδέποτε ξεπερνά το 8/10 και την τελευταία δεκαετία έχει σταθερά πτωτική πορεία με βαθμολογία κάτω από το 7 στα 10. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η Ελλάδα κατατάσσεται ανάμεσα στις λιγότερο (νεο)φιλελεύθερες οικονομίες του πλανήτη και ουδέποτε πλησίασε οικονομικές πολιτικές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως φιλικές προς την αγορά.
Τεκμήριο 2: Το μέγεθος του κράτους
Ένα άλλο γνώρισμα μίας ελεύθερης οικονομίας είναι το περιορισμένο κράτος που αφήνει επαρκή χώρο για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας. Ένας καλός δείκτης για να συμπεράνει κανείς πόσο μεγάλο είναι το κράτος, είναι οι κρατικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ, δηλαδή του συνόλου της οικονομικής δραστηριότητας. Μία πρόχειρη (και αρκετά εύκολη είναι η αλήθεια) ματιά στις επιδόσεις της χώρας μας στο συγκεκριμένο τομέα θα έπρεπε ταυτόχρονα να λήγει και κάθε επιχείρημα που θεωρεί ότι στην Ελλάδα έχουμε βιώσει έστω και μία χρονιά νεοφιλελεύθερων πολιτικών:
source: tradingeconomics.com
Από το 1995 μέχρι το 2017, το πιο μαζεμένο κράτος που είχαμε ξόδεψε 43 σεντς για κάθε ευρώ που παράχθηκε στη χώρα μας. Πώς είναι δυνατόν να μιλάει κανείς για νεοφιλελεύθερες πολιτικές - οι οποίες απαιτούν εξαιρετικά χαμηλή φορολογία για όλους - όταν το κράτος μας συνεχώς ευθύνεται για το μισό περίπου ΑΕΠ;
Τεκμήριο 3ο: Η ευκολία του επιχειρείν
Το κράτος και οι νόμοι μίας (νεο)φιλελεύθερης οικονομίας οφείλουν να κάνουν τη ζωή των πολιτών που αναλαμβάνουν ρίσκα για να δημιουργήσουν αξία (των επιχειρηματιών δηλαδή), όσο το δυνατόν πιο εύκολη. Ακόμα και εδώ, οι επιδόσεις της Ελλάδας είναι φτωχές και για μεγάλα χρονικά διαστήματα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως εχθρικές προς την επιχειρηματικότητα. Η καλύτερη επίδοση της χώρας μας στον δείκτη Doing Business της Παγκόσμιας Τράπεζας ήταν η 58η θέση το 2014 και 2015. Πριν τα μνημόνια βρισκόμασταν 100οι στον κόσμο ενώ μετά από μία τετραετία ΣΥΡΙΖΑ, η κατάταξη της οικονομίας μας έχει πέσει στην 72η θέση.
source: tradingeconomics.com
Η υπόνοια ότι ίσως τελικά να χρειάζεται η χώρα μας περισσότερο “νεοφιλελευθερισμό” από όσο έχει ή είχε, γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής στους ψηφοφόρους. Ας ελπίσουμε ότι, έστω και χωρίς ταμπέλες, η επόμενη κυβέρνηση θα έχει λάβει το μήνυμα.
