Του Γιάννη Παντελάκη
Απ'' ότι διαβάζουμε έρχεται ανασχηματισμός. Το πιο πιθανό είναι πως αυτός θα συμβεί το φθινόπωρο, το πιο ενδιαφέρον είναι ότι κάποια δημοσιεύματα αναφέρονται σε «αριστερό ανασχηματισμό»! Τι μπορεί να σημαίνει αυτό όταν αφορά σε μια κυβέρνηση που ακολουθεί ακραία συντηρητικές –και όχι μόνο μνημονιακές- επιλογές, είναι ένα ερώτημα. Το δεύτερο ερώτημα είναι, με ποια πρόσωπα μπορεί να συνδεθεί ένας τέτοιου χαρακτήρα ανασχηματισμός. Με τις αστείρευτες δυνάμεις των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ;
Αυτοί -σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές πληροφορίες- που ζητάνε «αριστερό ανασχηματισμό για να πειστεί η κοινωνία» προέρχονται από την περίφημη τάση των «53», η οποία εμφανίζεται ως η αριστερή συνείδηση του κόμματος ή κάτι ανάλογο. Επικεφαλής, ωστόσο, αυτής της τάσης είναι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος που συμφώνησε, υπέγραψε και υλοποιεί το τρίτο και το τέταρτο μνημόνιο, τα οποία διευρύνουν τις οικονομικές ανισότητες στην κοινωνία και μεγεθύνουν την φτωχοποίηση. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο Τσακαλώτος υλοποιεί τις μεγαλύτερες αριθμητικά και ποσοτικά ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν ποτέ στη χώρα, συμβαδίζει αυτό με κάποιου είδους αριστερό πρόσημο;
Στο σημείο αυτό, εμφανίζεται βέβαια ο υπουργός υποδομών Χρ. Σπίρτζης ο οποίος προωθεί την κρατικοποίηση του Οργανισμού Συγκοινωνιών της Θεσσαλονίκης. Επάνω σ'' αυτή την κίνηση -ο ΟΑΣΘ ήταν ένα μοντέλο ιδιωτικού τομέα με κρατική χρηματοδότηση- ο συγκεκριμένος υπουργός και αρκετοί ακόμα δίνουν ιδεολογικό επίχρισμα. Η αριστερή κυβέρνηση που κρατικοποιεί έναν ιδιωτικό οργανισμό. Ο Σπίρτζης που συνυπογράφει την μια ιδιωτικοποίηση μετά την άλλη -έστω κλαίγοντας- και τη δημιουργία του υπερταμείου με διάρκεια ζωής 99 χρόνια, πανηγυρίζει για την κρατικοποίηση του ΟΑΣΘ. Ασχολίαστο.
Ανεξάρτητα ωστόσο από τα μικρά και μεγάλα παιχνίδια εντυπωσιασμού και επικοινωνίας που επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να βρει τη χαμένη του αριστερή ταυτότητα, το πρόβλημά του δεν διαφέρει ουσιαστικά από εκείνο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και ιδιαίτερα του ΠΑΣΟΚ. Εγκλωβισμένα στις μνημονιακές συμφωνίες τους και τα δυο κόμματα αναζητούν ιδεολογικά διέξοδα και δρόμους με τους οποίους θ'' απαντήσουν στη συντηρητική πρόταση που δεν είναι μόνο απότοκος των μνημονίων, αλλά κυριαρχεί και στην Ευρώπη. Για να συμβεί αυτό, απαιτείται περιεχόμενο και όχι προσδιορισμοί κενοί από τέτοιο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παρόμοια αμηχανία με το ΠΑΣΟΚ όπως αυτή παρατηρήθηκε στο πρόσφατο συνέδριο της ΔΗΣΥ. Αναζητώντας ταυτότητα, το ΔΗΣΥ απάντησε με συνθήματα. «Πρόοδος και συντήρηση» ήταν ο διαχωρισμός που έβαλε η Γεννηματά, για «προοδευτικό κέντρο» μίλησε ο Βενιζέλος, για «παράταξη της σύγχρονης Αριστεράς» ο Παπανδρέου. Τι σημαίνουν όλα αυτά στην Ελλάδα του 2017 μετά από επτά χρόνια μνημονίων και μετά από μιας μεγάλης διάρκειας συνεργασία με τη συντηρητική παράταξη, δεν δόθηκε απάντηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε μια ανάλογη αν όχι δυσμενέστερη θέση. Και όχι μόνο για τους προαναφερόμενους λόγους που συνδέονται με την πλήρη ταύτιση με τα μνημόνια και παράλληλα την πλήρη απουσία μιας διαφορετικής πολιτικής σε θέματα που δεν συνδέονται με τα μνημόνια και τις οικονομικές επιλογές, αλλά και με τον ακροδεξιό κυβερνητικό εταίρο. Το βασικό κυβερνητικό κόμμα έχει συνδεθεί σε απόλυτο βαθμό μαζί του, αλλά και αυτό αν δεν συνέβαινε και ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεγε μια αποστασιοποίηση, ο Καμμένος δεν δείχνει διατεθειμένος να τη δεχτεί. Μόλις πρόσφατα δήλωσε πως «με τον Τσίπρα θα είναι μαζί μέχρι το τέλος». Αυτό δεν αποτελεί απαραίτητα μια εκδήλωση ικανοποίησης για την –πράγματι- αρμονική συνεργασία. Μπορεί να εκληφθεί και ως ενός είδους απειλή. Ο Καμμένος σίγουρα γνωρίζει πράγματα που συνέβησαν αυτά τα δυόμιση χρόνια, που δεν γνωρίζουμε πολλοί.
