Του Θανάση Χειμωνά
Το ετήσιο φεστιβάλ του Κόμματος των Εργατικών αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά γεγονότα στον κόσμο. Κάθε χρόνο συγκεντρώνει σύσσωμο το «ανφάν γκατέ» των Labour καθώς και εξέχουσες προσωπικότητες της πολιτικής αλλά και του πολιτισμού από όλες τις γωνιές του πλανήτη. Το φεστιβάλ αυτό διεξάγεται από το 1900 και εκεί χαράσσεται σε μεγάλο βαθμό η κεντρική πολιτική του κόμματος. Το έχουν τιμήσει στο παρελθόν ως ομιλητές ηγέτες όπως ο Νέλσον Μαντέλα, ο Μπιλ Κλίντον και πρόεδρος της πρώτης δημοκρατίας του Αφγανιστάν Χαμίντ Καρζάι.
Φέτος είναι η πρώτη φορά που τελεί ουσιαστικά υπό την αιγίδα του Τζέρεμι Κόρμπιν καθώς στο περσινό είχε μόλις εκλεγεί. Και ποιον διάλεξε (μεταξύ άλλων) ως ομιλητή και διάδοχο των Μαντέλα-Κλίντον- Καρζάι ο νυν πρόεδρος των Εργατικών; Μα την δικιά μας, Ζωή Κωνσταντοπούλου!
Ναι φίλοι μου. Το βράδυ της Τρίτης που μας πέρασε η τέως ΠτΒ της Ελλαδάρας μας απευθύνθηκε σε 5000 κεντροαριστερούς σύνεδρους στο Brighton Centre της ομώνυμης πόλης. Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν γνωρίζω τι ακριβώς τους είπε. Αν τους μίλησε για το «απεχθές, επαχθές και επονείδιστο» ελληνικό χρέος ή αν τους ρώτησε παιχνιδιάρικά «Τι είπατε;» όταν εκείνοι φώναζαν ρυθμικά το όνομά της. Στην τελική το θέμα μου δεν είναι καν η ίδια η Ζωή την οποία –ασχέτως με τις όποιες θέσεις της- την θεωρώ τουλάχιστον έντιμη καθώς, αντίθετα με τον Αλέξη Τσίπρα, έμεινε πιστή ως το τέλος στις ιδέες της. Το πρόβλημα είναι πως ένα εμβληματικό κόμμα της Σοσιαλδημοκρατίας-πιθανότατα το ιστορικότερο σε αυτόν τον ιδεολογικό χώρο- δίνει λόγο σε ένα άτομο που ακόμα και στην Ελλάδα του «αντιμνημονίου» και της άγονης διαμαρτυρίας θεωρείται ξεπερασμένο. Ένα άτομο που δεν έχει καμία σχέση με την Κεντροαριστερά και τις αξίες που διαχρονικά πρεσβεύουν οι Εργατικοί. Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς πως ομιλήτρια στο φεστιβάλ είναι και η Ναόμι Κλάιν, συγγραφέας του θρυλικού «Δόγματος του σοκ», φτάνουμε στο συμπέρασμα πως ο Κόρμπιν είναι ο Τσίπρας πριν επτά χρόνια! Ένας Κόρμπιν που, βεβαίως βεβαίως, έχει ήδη προσλάβει ως σύμβουλό του τον τεράστιο Γιάνη Βαρουφάκη…
Φυσικά δεν μας πέφτει λόγος για τα όσα κάνει ένα κόμμα σε μια ξένη χώρα. Με λύπη όμως διαπιστώνουμε πως ένας ιστορικός ιδεολογικός χώρος άγεται και φέρεται από πολιτικούς νάνους που έχουν ως πρότυπα τους εκπροσώπους ενός εθνολαϊκού αποτυχημένου ελληνικού κόμματος. Με Κόρμπιν, Αμόν, Πιτέλα και τ' άλλα παιδιά η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ψυχορραγεί. Θα έχουμε άραγε κάποια ευχάριστη έκπληξη στα δικά μας;
