Του Θανάση Χειμωνά
Μέχρι πρόσφατα η εκλογή του προέδρου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ήταν ένα θέμα πιο ανιαρό και από ομιλία του Φώτη Κουβέλη σχετικά με τις βλαβερές συνέπειες του καπνού. Η Φώφη Γεννηματά έδειχνε να τρέχει χωρίς αντίπαλο σε μια κούρσα που απλώς θα της απέφερε μια light ψήφο εμπιστοσύνης στην ηγεσία ενός ΠΑΣΟΚ & Friends. Γιατί όπως έχω γράψει κι άλλες φορές η μέχρι τώρα ΔΗΣΥ δεν ήταν τίποτα παραπάνω από το ΠΑΣΟΚ σε διάφορες εκφάνσεις του συν καμιά δεκαριά στελέχη της ΔΗΜΑΡ.
Δύο όμως υποψηφιότητες ανακάτεψαν την τράπουλα προσθέτοντας ουσιαστικό ενδιαφέρον. Η πρώτη ήταν εκείνη του δημάρχου Αθηναίων, Γιώργου Καμίνη. Μια υποψηφιότητα που κανείς δεν περίμενε και έδωσε κύρος στη διαδικασία ενώ έφερε για πρώτη φορά στο προσκήνιο έναν μη κομματικό υποψήφιο. Η δεύτερη (αν και δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα επίσημα) είναι αυτή του Σταύρου Θεοδωράκη. Πλέον, η διαδικασία ξεφεύγει από τα στενά πασοκικά όρια μια και έχουμε μια άτυπη συνεργασία ανάμεσα στα δύο κοινοβουλευτικά κόμματα του Μεσαίου Χώρου.
Ακόμα και η πληθώρα υποψηφίων (όσο και αν χλευάζεται από ορισμένους) μόνο ως θετική μπορεί να χαρακτηριστεί καθώς υπάρχει πιο ξεκάθαρη εκπροσώπηση των διαφορετικών τάσεων ενώ λογικά θα προσελκύσει μεγαλύτερο αριθμό ψηφοφόρων.
Φυσικά, υπάρχουν κάποια θεματάκια. Για παράδειγμα δεν έχει ξεκαθαρίσει οριστικά ο τρόπος με τον οποίο θα επικυρωθούν οι υποψηφιότητες. Ακούγεται δε πως όλοι οι υποψήφιοι θα πρέπει να ενταχθούν υποχρεωτικά στον νέο φορέα μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας. Πως γίνεται όμως να δεσμευθείς για κάτι τέτοιο; Το κόμμα δεν είναι αθλητικός σύλλογος για να υπογράψεις συμβόλαιο. Αν π.χ. ο επόμενος αρχηγός αποφασίσει να συγκυβερνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει οι υπόλοιποι να ακολουθήσουν;
Ακόμα κι έτσι, μετά από αρκετό καιρό, φαίνεται ένας φως στο βάθος του τούνελ (που έλεγε και ο Ανδρέας) της ταλαίπωρης Κεντροαριστεράς. Παρακολουθούμε λοιπόν με ενδιαφέρον τις εξελίξεις. Ίσως να έχουμε και άλλες εκπλήξεις στο άμεσο μέλλον!
