Του Γιάννη Παντελάκη
Η απάλειψη της «Συννεφούλας», του «Μπαγάσα» και μερικών άλλων τραγουδιών ή παραμυθιών από την διδακτέα ύλη επειδή σκανδάλισαν την εκκλησία, αντιμετωπίστηκε κυρίως με σκωπτικό τρόπο. Είπαμε/γράψαμε μερικά σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γελάσαμε λίγο και αυτό ήταν. Μόνο που δεν είναι μόνο αυτό. Όταν τα κόμματα μιλάνε για μεταρρυθμίσεις, κάτι τέτοιο έπρεπε να εννοούν. Την ενίσχυση λειτουργίας της δημοκρατίας ώστε να αδυνατεί κάποιος ρασοφόρος ή άλλος εξωθεσμικός παράγοντας να καθορίζει τι θα διδάσκονται τα παιδιά μας.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έκανε κάτι περισσότερο απ'' ότι είχαν κάνει οι προηγούμενες κυβερνήσεις σε σχέση με την ιεραρχία. Ο ΣΥΡΙΖΑ που θα έκανε τον διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους προχώρησε ένα κλικ περισσότερο. Όπως έγραψε και ο Μητροπολίτης Ύδρας, Σπετσών κλπ, που διαχειρίστηκε το θέμα της εκπαιδευτικής ύλης «διάλογος μεταξύ εκκλησίας και πολιτείας για την διδακτέα ύλη των θρησκευτικών στην εκπαίδευση έγινε για πρώτη φορά. Η εκκλησία συναποφασίζει με την πολιτεία».
Ο Μητροπολίτης ήταν σαφέστατος δίνοντας και μια καλή απάντηση σε όσους κυβερνητικούς κατά τη διάρκεια της κρίσης των σχέσεων Φίλη-Ιερώνυμου, έλεγαν πως η κυβέρνηση δεν υπαναχώρησε: «η συζήτηση, είπε ο Μητροπολίτης, άρχισε από μηδενική βάση», ξεκαθαρίζοντας μάλιστα ότι ακόμα και όταν γραφτούν τα νέα-λογοκριμένα από την εκκλησία-βιβλία, πριν τυπωθούν θα τεθούν υπό την έγκριση των ιεραρχών!
Σε μια χώρα που θα ήθελε να διατηρεί μια κανονικότητα και να κινείται κοντά σε φιλελεύθερα δημοκρατικά πρότυπα και όχι χομεϊνικού τύπου λογικές, το συγκεκριμένο θέμα θα προκαλούσε έναν μικρό τουλάχιστον πολιτικό σεισμό. Τουλάχιστον από τα κόμματα που ισχυρίζονται ότι έχουν τέτοια χαρακτηριστικά. Δεν συνέβη τίποτα σοβαρό από την πλευρά των κομμάτων, δεν συνέβη τίποτα από πλευράς της διανόησης, δεν συνέβη φυσικά τίποτα και απ'' όλους αυτούς που έλεγαν για πολλά χρόνια πως η λειτουργία της δημοκρατίας πρέπει ν απεμπλακεί από εξωθεσμικές εξουσίες κάθε είδους. Οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ που έχτισαν πολιτικές καριέρες με τέτοια θέματα, σφυρίζουν αδιάφορα και απολαμβάνουν τις θέσεις εξουσίας.
Το θέμα μοιάζει σαν μια μικρή «πολυτέλεια» σε καιρούς βαθιάς κρίσης όπου ένα υπερβολικά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, αδυνατεί να εξασφαλίσει στοιχειώδους όρους επιβίωσης. Δεν είναι όμως. Ο τρόπος με τον οποίο καθορίζονται οι όροι λειτουργίας μιας δημοκρατίας, συνδέονται με την αντίληψη που διαχέεται σε αριθμητικά μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες για θέματα που αφορούν τις ελευθερίες, το πολίτευμα, τον τρόπο διακυβέρνησης, την ανάπτυξη πνεύματος κριτικής, αφορά σε πολλά. Αν μια μεγάλη κοινωνική ομάδα περιορίσει τις αναζητήσεις της στο προσωπικό συμφέρον που αφορά σε θέματα που συνδέονται μόνο με τα χρήματα που υπάρχουν στις τσέπες, τότε υπάρχει μεγάλο πρόβλημα.
Αν υπάρχουν κάποιοι πολιτικά αφελείς που νομίζουν πως η εκκλησία καταφέρνει μικρές ή μεγάλες νίκες στο σημερινό κυβερνητικό συνονθύλευμα και αυτό τους δίνει ικανοποίηση για αντιπολιτευτικούς λόγους, κάνουν λάθος. Το θέμα αφορά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα το οποίο εγκλωβίζεται στους κόλπους μερικών πανίσχυρων ιεραρχών οι οποίοι σήμερα επιβάλλουν τι θα διδάσκονται τα παιδιά, χθες επέβαλλαν τρόπους αντιμετώπισης εθνικών θεμάτων και αύριο μπορούν να ζητήσουν και πετύχουν οτιδήποτε. Και αν μια εκλεγμένη κυβέρνηση υποκύπτει τόσο εύκολα σ'' έναν εξωθεσμικό φορέα, αύριο μπορεί να υποκύψει με ανάλογο τρόπο σε οποιονδήποτε άλλο. Θα έχουν ανοίξει οι ορέξεις...
