Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ο Τσίπρας πίστευε ότι «έχει» τους δημόσιους υπάλληλους. Όχι αδίκως. Ήταν η μεγάλη δύναμη του παλαιού ΠΑΣΟΚ, την οποία κληρονόμησε αυτούσια. Ως κυβέρνηση τους κανάκεψε, τους καλοπλήρωσε σε σύγκριση με άλλους κλάδους, δεν τους αξιολόγησε και κυρίως τους έφτιαξε τον νεοφιλελεύθερο μπαμπούλα του Κυριάκου για να φοβούνται. Κι όμως αυτοί ψήφισαν ΝΔ. Ιδού ένα διδακτικότατο μάθημα και για τους Συριζαίους, αλλά και για τους νεοδημοκράτες που έρχονται.
Η αλήθεια είναι πως κι εγώ πίστευα ότι ο Αλέξης τους είχε τους δημοσίους υπαλλήλους. Ούτε να διανοηθώ δεν θα μπορούσα του 32-29% υπέρ της ΝΔ που έβγαλε η ποιοτική έρευνα των Ευρωεκλογών. Προσωπικά θα στοιχημάτιζα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει τουλάχιστον το 50%, με την ΝΔ να βρίσκεται κάτω από 20%, σ' ένα πελώριο σώμα που μαζί με τις οικογένειες ξεπερνά το 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους. Έκανα λάθος. Γιατί όμως συνέβη αυτό;
Η αλήθεια είναι ότι σε επίπεδο κεντρικής κυβερνητικής πολιτικής, ο ΣΥΡΙΖΑ τους είχε στα ώπα-ώπα τους δημοσίους υπαλλήλους. Δεν τους έκανε καμία μείωση, όπου μπόρεσε τους έδωσε ψιλοαυξήσεις και διατήρησε διάφορα επιδόματα και πλασματικές υπερωρίες που προστίθενται στον μισθό τους. Σε επίπεδο διοίκησης και εργασιακών διατήρησε πλήρως την ρουτίνα τους, αρνήθηκε κάθε αξιολόγηση τους, δεν έκανε το παραμικρό που θα μπορούσε να θεωρηθεί ρήξη, ξεβόλεμα ή πίεση απέναντι τους. Προσέλαβε και μερικές δεκάδες χιλιάδες με πλάγιους τρόπους.
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, για ποιο λόγο οι δημόσιοι υπάλληλοι να είναι δυσαρεστημένοι με τον ΣΥΡΙΖΑ. Για να το ξεκαθαρίσω, δεν λέω ότι πέρασαν μπέικα αυτή την πενταετία οι δημόσιοι, υπέφεραν κι αυτοί όπως το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας αλλά με σαφώς ηπιότερο τρόπο. Οπότε που άραγε οφείλεται αυτή η εκλογική συμπεριφορά τους;
Πρώτος λόγος φυσικά είναι ότι δεν αποτελούν απομονωμένο κομμάτι της κοινωνίας και προφανώς η γενικευμένη οργή που βίωναν γύρω τους ήταν ισχυρότερη από την ανοχή που θα μπορούσε να γεννήσει η ιδιαίτερη σχέση τους με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερον, μπορεί μέσα στην εργασία τους να ήταν προνομιούχοι σε σύγκριση με τον ιδιωτικό τομέα, όμως έξω απ' αυτήν ήταν μέλη μιας μεσαίας τάξης που βίωνε έναν ανελέητο φορολογικό διωγμό με έμμεσους και άμεσους φόρους.
Ο τρίτος και βασικότερος λόγος όμως, ήταν το περίφημο ύφος και ήθος της εξουσίας. Αυτό που σήμερα οι Συριζαίοι αρνούνται ότι αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για την θεαματική πτώση του. Οι Συριζαίοι είναι μεν κρατιστές και συνεχώς διευρύνουν τις κρατικές δομές, παραλλήλως όμως θέλουν το κράτος δικό τους, ιδιοκτησία τους, κομματικό εργαλείο τους. Όλοι οι άνθρωποι που τοποθετήθηκαν στην κρατική ιεραρχία, από την κορυφή ως τα κάτω πατώματα, υπηρετούσαν αυτό τον σκοπό και μόνο.
Καμιά αξιοκρατία, κανένας σεβασμός στην ιεραρχία, καμιά αίσθηση νομιμότητας, κανένας σεβασμός στην υπαλληλική αξία και στην υπηρεσιακή προσφορά. Μέσα στην ελληνική κοινωνία, ήταν κυρίως οι δημόσιοι υπάλληλοι που βίωσαν μέσα στον εργασιακό τους χώρο το γιουρούσι για την δημιουργία καθεστώτος, με ανθρώπους κατά βάση ανίκανους, φοβικούς και ρεβανσιστές. Η συμπεριφορά των Συριζαίων με εξουσία (υπουργών, γενικών γραμματέων, διοικητών, συμβούλων, παρασυμβούλων, διευθυντών και προϊσταμένων) ήταν κυριολεκτικά εξωφρενική.
Επί πέντε χρόνια αντιμετώπισαν το κράτος ως λάφυρο προς απαλλοτρίωση, με συμπεριφορές τύπου Πολάκη. Αγένεια, επιβολή, τσαμπουκάς, διαχωρισμός των υπαλλήλων σε «δικούς μας» και «υπονομευτές», διαρκής παράκαμψη των νόμων και κάθετοι κομματικοί δίαυλοι από την τελευταία υπηρεσία μέχρι τα υψηλότερα κλιμάκια κάθε υπηρεσίας. Έτσι πορεύτηκαν οι Συριζαίοι στην διοίκηση κι αυτό το βίωσαν οι υπάλληλοι. Δεν είναι διόλου υπερβολή να πούμε πως όπου δημόσιος υπάλληλος συναναστράφηκε Συριζαίο προϊστάμενο, λάκισε κατ' ευθείαν προς την άλλη πλευρά.
Όλοι έχετε στο περιβάλλον σας δημοσίους υπαλλήλους. Ρωτήστε τους και θα δείτε τι θα σας πουν. Το ύφος και το (ανύπαρκτο) ήθος τους, έδιωξε ακόμα κι αυτούς που αποτελούσαν προνομιακή εκλογική πελατεία τους. Ο ανάξιος που αντικαθιστά την άγνοια και την ανικανότητα του με την επιτακτικότητα, η παραβίαση κάθε υπηρεσιακού κανόνα στο όνομα μιας έξωθεν λαϊκής νομιμοποίησης, το συνεχές κυνήγι μαγισσών και η εύκολη ενοχοποίηση ανθρώπων, έκαναν συχνά τους φυσιολογικούς υπαλλήλους να φρίττουν. Η συμπεριφορά τους δημιούργησε το υπόβαθρο να γίνει πλέον πιστευτός ο Μητσοτάκης όταν λέει ότι δεν θα διώξει κανέναν και ότι θα επαναφέρει την αξιοκρατία.
Τα γράφω αυτά, όχι μόνο για να διδαχτούν οι Συριζαίοι, αλλά και για έναν άλλο λόγο. Αυτό το απέραντο γαλάζιο του χάρτη των εκλογών, εύκολα μπορεί να βάλει τις ίδιες σκέψεις και στους νεοδημοκράτες που έρχονται. Ότι είναι άχαστοι, ότι δικαιούνται να κάνουν ό,τι θέλουν και ότι η βασική τους δουλειά είναι να ανακαλύπτουν τους κρυμμένους εχθρούς μέσα στο κράτος. Αντιλαμβάνεστε τι λέω…
