Από τη στήλη αυτή στο παρελθόν έχουμε γίνει δυσάρεστοι σε κεντρώους και προοδευτικούς γιατί έχουμε θυμίσει το ρόλο της συντηρητικής παράταξης διαχρονικά στη νομική κατοχύρωση των δικαιωμάτων των λεσβιών, ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων και τρανς πολιτών. Τα δικαιώματα αυτά δεν ήταν ποτέ κoμμάτι της ατζέντας των Ελλήνων συντηρητικών όμως, ήταν συντηρητικές κυβερνήσεις που δεν δίστασαν να τα κατοχυρώσουν.
Ακόμα και το περίφημο Σύμφωνο Συμβίωσης που έφερε στη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ψηφιζόταν χωρίς τη στήριξη ομάδας βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας αφού οι ακροδεξιοί ΑΝΕΛ με τους οποίους επέλεξε να συγκυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ (αντί για το ΚΙΝΑΛ ή Το Ποτάμι) δεν το ψήφισαν.
Μάλιστα, το Σύμφωνο Συμβίωσης ψηφίστηκε στη συγκυρία των εσωκομματικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ένας από τους υποψηφίους για την προεδρία του συντηρητικού κόμματος τότε, το ψήφισε, παίρνοντας το ανάλογο, όχι αμελητέο ρίσκο.
Έκτοτε δεν έχει προχωρήσει καμία θεσμική πρωτοβουλία που θα εμβαθύνει και θα προάγει τα δικαιώματα του ανθρώπου στη χώρα μας αν και είχαμε κραυγαλέες συμβολικές κινήσεις, όπως τη δήλωση του διευθυντή του Οικονομικού Γραφείου του Πρωθυπουργού ότι ο δεύτερος έχει γνωρίσει τον σύζυγό του. Ο διορισμός του κ. Γιατρομανωλάκη ως Γενικού Γραμματέα Σύγχρονου Πολιτισμού στο ΥΠΠΟ είχε «επικοινωνηθεί» και με αυτή τη διάσταση. Το «προχθεσινό πανηγύρι» δηλαδή το ζήσαμε σε επανάληψη.
Και γίνεται ο ανασχηματισμός που αν θέλουμε να τον αναλύσουμε σε επίπεδο συμβόλων είχε παραπάνω από έναν. Δηλαδή, δεν έγινε μόνο υφυπουργός ένας ανοιχτά ομοφυλόφιλος συμπολίτης μας αλλά αναβαθμίστηκε και ένας ανοιχτά αντισημίτης συμπολίτης μας και αναφερόμαστε βέβαια στον κ. Μάκη Βορίδη τις χοντροκομμένες «συγγνώμες» του οποίου κανένας άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του δεν έχει, βέβαια, πιστέψει και δεχτεί πολλώ μάλλον δε όταν ο ίδιος έχει δηλώσει σε συνεντεύξεις του (και συγκεκριμένα στο Σταύρο Θεοδωράκη και τους «Πρωταγωνιστές») ότι τις συγγνώμες αυτές τις θεωρεί γελοίες.
Βάσει του νόμου οι υφυπουργοί δεν είναι μέλη της κυβέρνησης αλλά ουδόλως μας ενόχλησε το γεγονός ότι η κυβέρνηση κατάφερε να το «σπινάρει» στα διεθνή πρακτορεία ως είδηση. Έπραξε άριστα γιατί μιας και βρισκόμαστε σε μια διαδικασία προσέλκυσης επενδυτών, δεν χρειάζεται να ξέρει όλος ο κόσμος και ο ντουνιάς τι είμαστε στην πραγματικότητα.
Όμως μας εντυπωσίασε το παραλήρημα αυτοπροσδιοριζόμενων κεντρώων και προοδευτικών. Όλοι στάθηκαν στην ταυτότητα του κ. Γιατρομανωλάκη και δεν τα εξέτασαν καθόλου τι έκανε ως Γενικός Γραμματέας του ΥΠΠΟ επί τόσους μήνες στο αναβαθμισμένο, σήμερα, χαρτοφυλάκιό του.
Οι κακές επιδόσεις του κ. Γιατρομανωλάκη στο σύγχρονο πολιτισμό έχουν στοιχίσει στην κυβέρνηση πολύ και μετρήσιμα δεδομένου ότι κάθε είδους καλλιτέχνες, γνωστοί και άγνωστοι, μεγάλοι ή μικροί έχουν τεράστια επικοινωνιακή διαπερατότητα, συνομιλούν με πολύ μεγάλα κοινά και δη τα νεανικά και σε αυτά τα μεγάλα κοινά τους τελευταίους μήνες μόνο εξαιρετικά αρνητικά μηνύματα είχαν να μεταφέρουν.
Δεν υπάρχει κάτι στο οποίο μπορεί να αποτιμηθεί θετικά η παρουσία του κ. Γιατρομανωλάκη στο ΥΠΠΟ αλλά αυτό για τον προοδευτικό χώρο που σε κάθε ευκαιρία αρέσκεται να επιδεικνύει τη σχέση του με το σύγχρονο πολιτισμό, με το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, με τον Κινηματογράφο, ήταν, τελικά, αδιάφορο.
Αδιάφορη ήταν και η προαγωγή του ανοιχτά αντισημίτη υπουργού, τη χρονιά μάλιστα που η χώρα μας έχει την προεδρία της Διεθνούς Συμμαχίας κατά του Αντισημιτισμού. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό.
Δεν ξέρουμε τι έχει συμβεί σε φίλους και ιδεολογικούς συγγενείς. Δεν ξέρουμε τι έχουν πάθει και έχουν διαρρήξει τη σχέση τους με τα θεμελιώδη του πολιτικού φιλελευθερισμού που προκρίνει τον άνθρωπο από την ταυτότητά του. Γιατί δέχονται τόσο εύκολα το σύμβολο παραγνωρίζοντας την ουσία; Γιατί πανηγυρίζουν για τον ομοφυλόφιλο και δεν διαμαρτύρονται ταυτόχρονα και για τον αντισημίτη; Γιατί δεν αξιολογούν το έργο ενός πολιτικού προσώπου και στέκονται στην ταυτότητά του;
«Κερασάκι στην τούρτα» οι μηντιακοί και σοσιαλμηντιακοί πανηγυρισμοί για τον διορισμό «του πρώτου γκαίυ υφυπουργού» στα σημεία: προοδευτικοί πολίτες και προοδευτικά Μέσα αδυνατούν να χρησιμοποιήσουν τη λέξη ομοφυλόφιλος στα Ελληνικά μόνο ο κ. Γιατρομανωλάκης περιγράφεται ως «γκαίυ». Η ελληνική λέξη τους φαίνεται ξένη. Η ομοφυλοφιλία στη δημόσια και πολιτική ζωή παραμένει, τελικά, ένας «ξένος τόπος» που περιγράφεται μόνο με λέξεις ξένες, δανεικές.
Για τη λέξη αντισημίτης πάλι δεν υπάρχουν τέτοιες αμφιθυμίες. Αυτή τη λέμε μόνο στα Ελληνικά. Ξέρουμε ακριβώς τι περιγράφει. Αλλά όταν χρειάζεται να την εκστομίσουμε προτιμούμε να αποστρέψουμε το πρόσωπο, ακόμα κι εμείς, οι προοδευτικοί. Γι αυτό κι αυτή η λέξη και η φρίκη που σημαίνει παραμένει τον 21ο αιώνα σε χρήση και δυστυχώς σε καθημερινή βάση.
