Του Γιάννη Παντελάκη
Κι όμως, η απόλυτη χυδαιότητα δεν είναι η γραβάτα με τα πέη που ανέβασε ο Καμμένος, ούτε καν η αναπαραγωγή ανάρτησης που έκανε ο Παππάς με τη φράση "στ'' αρχ... μου", σχολιάζοντας την παραίτηση Ταγματάρχη. Αν δεν περίσσευε η υποκρισία, θα παραδεχόμαστε πως μια τέτοια αισθητική ακολουθεί ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Πολύ πιο χυδαίο, είναι να αφήνεις καρκινοπαθείς χωρίς θεραπείες, συνταξιούχους χωρίς ΕΚΑΣ, ανάπηρους με κομμένα επιδόματα και πρόσφυγες να πεθαίνουν από το κρύο.
Η χυδαιότητα στην πολιτική έκφραση και τον δημόσιο λόγο, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για τη χώρα. Ο Καμμένος και ο Παππάς δεν πρωτοτυπούν, ούτε καν με τις παιδιάστικες δικαιολογίες ότι κάποιος άλλος ευθύνεται για τις αναρτήσεις τους στο twitter! Δεν πέταξα εγω την σαίτα κύριε, ο διπλανός μου. Δεν πρωτοτυπούν ούτε σε ότι αφορά ακόμα και τις προσωπικές τους επιδόσεις. Εχουμε ξεχάσει πως ο Καμμένος χρησιμοποιούσε το επιχείρημα “στα τέσσερα” για τους πολιτικούς του αντιπάλους και οι συνοδοιπόροι του ΣΥΡΙΖΑιοι ενθουσιασμένοι έσπαγαν τα χέρια τους από τα χειροκροτήματα;
Η αισθητική, ιδιαίτερα στον δημόσιο λόγο, δεν ήταν ποτέ αξιοζήλευτη στη χώρα μας, παρ ότι περιπτώσεις σαν τις προαναφερόμενες ξεπερνάνε όρια που μ έναν τεχνητό τρόπο είχαν μπει. Ωστόσο, όλοι γνωρίζουμε πως η χαμηλή αισθητική βρίσκει ανταπόκριση σε αριθμητικά πολλούς, πάρα πολλούς οι οποίοι έχουν υποκαταστήσει τον πολιτικό λόγο με χαμηλής ποιότητας αισθητικά επιχειρήματα και μεθόδους που αγγίζουν το θυμικό και παραγκωνίζουν την λογική. Ο "Αυριανισμός" ως σχολή σκέψης, ανάλυσης και έκφρασης πολιτικών συμπεριφορών, έκανε θαύματα, το έντυπο που υιοθετούσε αυτή τη λογική κάποτε πούλαγε τρέλα, σήμερα έχει αφήσει πολλούς μιμητές σε πάρα πολλούς πολιτικούς χώρους. Αυτούς που χαρακτηρίζουν τον Τσίπρα ως "το ζαβό" και τον Μητσοτάκη ως "τον Κούλη". Πάμε παρακάτω λοιπόν.
Αφού η χυδαιότητα έχει υποκαταστήσει ένα μεγάλο μέρος τουλάχιστον του δημόσιου λόγου, ας στραφούμε στην κορύφωσή της η οποία δεν επηρεάζει και αλλοιώνει μόνο συνειδήσεις και πολιτική σκέψη, αλλά και ζωές. Η απόλυτη χυδαιότητα συναντιέται όταν μια κυβέρνηση αφήνει απροστάτευτους χιλιάδες πρόσφυγες κάποιοι από τους οποίους χάνουν τη ζωή τους από τις άγριες καιρικές συνθήκες και παρ ότι υπάρχουν οι διαθέσιμοι κοινοτικοί πόροι για να μη συμβεί αυτό. Ξεχάσαμε τι συνέβη τον τελευταίο χειμώνα ; Χυδαιότητα είναι να βάζεις τη χώρα σ ένα διαρκές μνημόνιο-τουλάχιστον έως το 2060-και να πανηγυρίζεις πως πέτυχες μια καλή συμφωνία.
Χυδαιότητα είναι να δέχεσαι να κοπεί ένα αναπηρικό επίδομα, εκατομμύρια χαμηλές συντάξεις, ακόμα και το επίδομα ένδειας με το οποίο προσπαθούσαν να προμηθεύονται τα απολύτως αναγκαία άνθρωποι σε απόλυτη φτώχεια. Χυδαιότητα είναι να βλέπεις χιλιάδες νέους ανθρώπους να φεύγουν στο εξωτερικό ως οικονομικοί μετανάστες και να μη βάζεις προτεραιότητα το πως θα διαχειριστείς το πρόβλημα, χυδαιότητα ακόμα είναι αντί να προσπαθήσεις να εξαλείψεις την φτώχεια να επιλέγεις στο όνομα κάποιας ιδεαλιστικής ισονομίας να πολλαπλασιάσεις τους φτωχούς-εξαφανίζοντας την μεσαία τάξη - και μετά με συσσίτια και αναξιοπρεπή επιδόματα να ισχυρίζεσαι πως κάνεις κοινωνικό έργο.
Αν περιόριζαν αυτές τις χυδαιότητες, ενδεχομένως να μην είχαν και ιδιαίτερη σημασία οι πρώτες. Αν και αυτό δεν θα ήταν δυνατόν να συμβεί. Αυτές βαδίζουν παράλληλα, η πολιτική αισθητική συνδέεται απόλυτα με την πολιτική πρακτική...
