Όλοι έχουν στο σόι τους ή στην παρέα τους τον μεσήλικα που στις γιορτές δηλώνει ότι θα «καθίσει στο τραπέζι της νεολαίας». Αυτόν τον μεσήλικα που βρίσκεται σε άρνηση μας θύμισαν όλοι όσοι έσπευσαν να δηλώσουν συνεπαρμένοι, γοητευμένοι, προβληματισμένοι «από το φαινόμενο ΛΕΞ». Το τι διάβασαν τα ματάκια μας δεν λέγεται και μάλιστα στις πιο απρόσμενες πηγές:
Από παραδοσιακά συντηρητικές εφημερίδες που κατά τα άλλα και σε καθημερινή, σχεδόν, βάση δημοσιεύουν περιπαιχτικά άρθρα για τα δικαιώματα, τον φεμινισμό, τα gay pride και τα έντυπα προπύργια που ανεμίζει το λάβαρο «Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια» μέχρι σχόλια των πιο κατεστημένων δημοσίων προσώπων της Μεταπολίτευσης που θεωρούν εαυτούς εναλλακτικούς και «ευαίσθητους στα κελεύσματα των καιρών» επειδή στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Θα ήταν αστείο εάν δεν ήταν αφόρητα πατερναλιστικό. Μετά όμως καταλάβαμε τι συνέβη και τι ήταν αυτό που στην πραγματικότητα κίνησε το ενδιαφέρον τους: Σε κάποια στιγμή της συναυλίας, οι χιλιάδες θεατές βρέθηκαν να βρίζουν τον πρωθυπουργό. «25.000 τραγούδησαν το γνωστό σύνθημα κατά του Μητσοτάκη στη συναυλία του ΛΕΞ» έγραφαν Μέσα που είχαν την εντιμότητα να μην αναλωθούν σε υποκριτικές κοινωνιολογικές αναλύσεις και να γράψουν μόνο τα νέα από το γήπεδο του Πανιωνίου.
Αυτό ήταν που τους συγκίνησε. Όχι, δεν ήταν ότι άκουσαν τις ανησυχίες της νεολαίας, όπως δήλωσαν. Ήταν που οι νέοι χρησιμοποίησαν για να εκφραστούν έναν αρχαϊκό πολιτικό κώδικα, τον κώδικα της υστερικής αντιπαράθεσης στην οποία η χώρα έχει εμπλακεί εδώ και δεκαετίες.
Το γεγονός της ίδιας της συναυλίας δεν το σχολιάζουμε γιατί δεν γνωρίζουμε το είδος, δεν μας αφορά και βέβαια βρίσκουμε αξιοσημείωτο ότι μάζεψε τόσες χιλιάδες νέους ανθρώπους χωρίς να έχει προηγηθεί ένας παραδοσιακός τρόπος επικοινωνίας της και χωρίς ο καλλιτέχνης να εμφανίζεται στα μεγάλα, παραδοσιακά, ηλεκτρονικά Μέσα, μάλλον γιατί ο ίδιος δεν το επιθυμεί και όχι γιατί αυτά τον αγνοούν.
Ξέρουμε όμως πολύ καλά τη βαθιά υποκριτική νεολαιολαγνεία ημών, των Ελλήνων που έχουμε φεσώσει τη νεολαία, αυτή και την επόμενη, με τα χρέη που μαζεύτηκαν για να περάσουμε εμείς καλά. Πώς θα αντιδρούσαμε, άραγε, εάν σε κάποιο από αυτά τα τραγούδια οι στίχοι μιλούσαν για το χρέος που βρίσκεται στο 200% του ΑΕΠ και θα το πληρώσουν οι νέοι;
Όταν οι νεολαιολάγνοι, ειδικά της Αριστεράς που έσπευσαν να πατρονάρουν το γεγονός κάθονται στο τραπέζι της νεολαίας τι συζητάνε; Τους αφηγούνται μήπως ιστορίες για τις πορείες που συμμετείχαν κατά της μεταρρύθμισης Γιαννίτση στο Ασφαλιστικό; Τους λένε ότι στήθηκαν στην ουρά στην εκκλησία για να υπογράψουν για τη διατήρηση του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες;
Για τη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και τα υπόλοιπα ευγενή ταμεία με τους συνδικαλισταράδες που έγιναν όλοι τους βουλευτές και υπουργοί για να υπηρετήσουν το πελατειακό σύστημα «από άλλα μετερίζια» έχουν πει κάτι; Για τις πλατείες της αγανάκτησης όπου βρέθηκαν να μουτζώνουν τη Βουλή επειδή τους έκοψαν το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία, μήπως;
Αν ενδιαφερόμασταν στ' αλήθεια για τους νέους δεν θα είχαμε κάνει τόσα σοβαρά λάθη στην κάλπη. Δεν θα στηρίζαμε ανορθολογικές πολιτικές στην οικονομία, δεν θα εκλογικεύαμε τη βία στα πανεπιστήμια και τους δρόμους. Δεν τους συγκίνησαν οι νέοι στη συναυλία του ΛΕΞ γι' αυτό που πραγματικά είναι αλλά για το πόσο, κάτι φορές, τους μοιάζουν.
