Του Γιάννη Παντελάκη
Δέκα μέρες πριν, ο Emmanuel Macron επισκέφθηκε τη χώρα μας και έδειξε σε απόλυτο βαθμό τη διάθεσή του να στηρίξει τον Τσίπρα. Πέντε ημέρες πριν, ανάλογη θερμή στήριξη εκφράστηκε και από τον Ιταλό πρωθυπουργό Paolo Gentiloni. Γιατί ο ένας μετά τον άλλο από τους Ευρωπαίους ηγέτες δίνουν ολόθερμη ψήφο εμπιστοσύνης στην ελληνική κυβέρνηση; Μια καλή απάντηση περιέχεται στο απόσπασμα χθεσινού άρθρου του Βρετανικού Guardian: "Γνωρίζουν ότι μόνο ένας αριστερός θα μπορούσε να περάσει την εξοντωτική λιτότητα που ζητήθηκε από τους Έλληνες".
Παρ ότι ο ιδεολογικός προσδιορισμός "αριστερός" για τον Τσίπρα και την κυβέρνηση γενικότερα, ηχεί (από όποια εκδοχή της αριστεράς και αν το δει κάποιος), σαν ένα κακής ποιότητας πολιτικό ανέκδοτο, υπάρχει μια αλήθεια στην διαπίστωση της εφημερίδας η οποία αναφέρεται στην "πρωτοφανή υποστήριξη που έχει πάρει από συναδέλφους του ηγέτες της Ε.Ε.". Καμία άλλη Ελληνική κυβέρνηση, δεν θα κατάφερνε αυτό που πέτυχε η σημερινή. Τα οποία εν συντομία είναι: υλοποίηση εκκρεμοτήτων δεύτερου μνημονίου, υπογραφή τρίτου, νέα μέτρα που όχι άδικα χαρακτηρίστηκαν τέταρτο μνημόνιο, δέσμευση της χώρας για νέα μέτρα και μετά τον Αύγουστο του 2018.
Όλα αυτά, συνέβησαν και εξακολουθούν να συμβαίνουν χωρίς να έχει ουσιαστικά να ανοίξει ούτε ένα ρουθούνι, οι αντιδράσεις για τα νέα μέτρα, ήταν θεαματικά περιορισμένες. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που θα αποτελούσε τον κύριο εκφραστή αντίδρασης στα μέτρα βαθιάς λιτότητας, απογοητευμένο έχει αποσυρθεί και ιδιωτεύει ή επιχειρεί να επιβιώσει σε μια τραγικά σκληρή πραγματικότητα. Αυτή που θέλει τις νέες θέσεις εργασίας να αφορούν μισθούς 300 ευρώ και τις συντάξεις να περιμένουν μια νέα ακόμα περικοπή σε λίγο χρόνο. Στην τελευταία δημοσκόπηση (Alco), το 19,7% δηλώνει αναποφάσιστο ως προς την επιλογή του, το 8,8% ότι θα απέχει, το 3,6% ότι θα ψηφίσει λευκό. Πρόκειται γι αυτό το κομμάτι της κοινωνίας, το εν δυνάμει πιο δυναμικό παλαιότερα και το οποίο απομακρυνθεί από την ενεργό πολιτική σήμερα.
Οι Ευρωπαίοι έχουν σοβαρό λόγο – αυτόν της σταθερότητας της ευρωζώνης που θα περιορίσει και την ήδη μεγάλη αμφισβήτηση του οικοδομήματος – για να στηρίξουν στην Ελλάδα μια κυβέρνηση η οποία θα υλοποιεί σε απόλυτο βαθμό τις δεσμεύσεις των μνημονίων (και όχι μόνο) και δεν θα αποτελεί κατά καιρούς εστία αβεβαιότητας. Μια κυβέρνηση που θα ψηφίζει μνημόνια έχοντας ευνουχίσει πολιτικά μια κοινωνία που δεν θα αντιδρά. Το σχήμα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά της ιδανικής για τους δανειστές κυβέρνησης. Και δεν έχουν κανένα σοβαρό λόγο για να τις τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια της. Για να συμπληρωθεί ωστόσο το παζλ των ισορροπιών, ας μη ξεχνάμε την υποστηρικτική στάση των ΗΠΑ και τις σχετικά πρόσφατες δηλώσεις του πρέσβυ Geoffrey Pyatt για τη χώρα μας (στο Βήμα, 7.5.2017): "Πιστεύω, ότι ο πρωθυπουργός Τσίπρας, έχει πλέον μια ευκαιρία να διαμορφώσει ένα νέο αφήγημα".
Βέβαια, ο πρωθυπουργός και μια σειρά από κυβερνητικά στελέχη, μπορεί να υποδύονται κατά καιρούς διαφορετικούς ρόλους από αυτούς που πραγματικά εξυπηρετούν, να δηλώνουν ανήσυχοι αριστεροί που καταγγέλλουν τον οικονομικό φιλελευθερισμό, αλλά αμφιβάλω αν οι συνθηματολογικές αυτές προσεγγίσεις αφορούν κάτι περισσότερο από ένα μικρό πυρήνα ψηφοφόρων, τον οποίο επιχειρούν να διατηρήσουν συσπειρωμένο.
