Όλο αυτό το χρονικό διάστημα διάβασα και άκουσα μύδρους κατά του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς για κάποιους, με πολύ συγκεκριμένα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, αυτός ευθύνονταν κυρίως για την επιδημία. Συγχρόνως, άλλοι «προοδευτικοί» στοχαστές ανακάλυπταν τα αγαθά του κεντρικού σχεδιασμού και του κρατικού παρεμβατισμού.
Κοινό γνώρισμα και των δύο αυτών αντιλήψεων είναι οι μαρξιστικές καταβολές τους και το αντικαπιταλιστικό μένος τους.
Έτσι, αίφνης ανακάλυψαν πως οι πανδημίες είχαν αφετηρία μεγάλες περιοχές υπανάπτυκτων χωρών που υφίσταντο περιβαλλοντική μόλυνση, λόγω της παραγωγικής διαδικασίας. Είτε λόγω των λιπασμάτων και των φυτοφαρμάκων είτε λόγω λυμάτων εργοστασίων. Και γι΄αυτό το γεγονός την ευθύνη έφερε ο καπιταλισμός.
Προφανώς συγχέουν, όλοι αυτοί που διακινούν παρόμοιες απόψεις, το γεγονός πως οι κανόνες περιβαλλοντικής ασφάλειας δεν έχουν να κάνουν με τον τρόπο παραγωγής, αλλά με το αν οι κυβερνήσεις έχουν την ευαισθησία να θεσπίζουν αυτούς τους κανόνες και να παρακολουθούν αν εφαρμόζονται ή όχι.
Οι μεγάλες επιδημίες ξεκίνησαν από εκτάσεις της σοσιαλιστικής Κίνας και η ραδιενεργός μόλυνση του Τσερνομπίλ έγινε στην Σοβιετική Ενωση.
Επιπροσθέτως, αγνοούν πως τα λιπάσματα κατέστησαν την παραγωγή των φτωχών χωρών του Τρίτου Κόσμου πλουσιότερη και έτσι βελτίωσαν θεαματικά, μέσα σε 25 χρόνια, το εισόδημα των κατοίκων τους. Κάτι το οποίοι αποκρύπτουν όλοι αυτοί οι «οικολόγοι» της πλάκας είναι αυτό ακριβώς το γεγονός. Την βελτίωση της ζωής των πολιτών του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, μέσα στο καθεστώς της παγκοσμιοποίησης. Δηλαδή της ελεύθερης διακίνησης εμπορευμάτων, κεφαλαίων, ιδεών, ειδήσεων και εικόνων. Το μόνο με το οποίο ασχολούνται είναι πόσος πλούτος συγκεντρώθηκε στα χέρια λίγων ανθρώπων σε όλον τον πλανήτη.
Αγνοούν τους εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους που είδαν την ζωή τους να καλυτερεύει και καταγγέλλουν τους λίγους πλούσιους που έγιναν πλουσιότεροι.
Σιγά τα ωά.
Η άλλη διάσταση της αντικαπιταλιστικής πανδημίας είναι η αποθέωση του κεντρικού σχεδιασμού και της μόνιμης κρατικής παρέμβασης.
Αρχικά να διευκρινίσω πως είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της λειτουργίας του Κράτους, μέσα στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, η παρέμβαση του σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης.
Παρεμβαίνει, ρυθμίζει και αποσύρεται.
Οι κάθε λογής μαρξιστές επιδιώκουν να προσδώσουν σε αυτήν την περιστασιακή παρέμβαση, μόνιμα χαρακτηριστικά. Να επαναφέρουν ένα σύστημα διεύθυνσης της οικονομίας που όταν δοκιμάστηκε στην πράξη, έφερε ανέχεια και δυστυχία. Να επαναφέρουν τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας.
Αλλά δεν είναι μόνον οι μαρξιστές. Βλέπω τελευταία, με αφορμή την καθίζηση του τουρισμού, και κάποιους φιλελεύθερους να υποστηρίζουν την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της Ελλάδος.
Είστε σοβαροί;
Ποιος θα το αποφασίσει και πώς θα το επιτύχει; Με άνωθεν κρατική επιβολή; Με πενταετή πλάνα; Σε δημοκρατικά καθεστώτα δεν γίνονται τέτοιες τομές που αφορούν την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.
Εκείνο το οποίο ξέρω είναι, πως στις ελεύθερες οικονομίες το κράτος δίνει κίνητρα και οι επιχειρηματίες αποφασίζουν πού θα επενδύσουν τα κεφάλαια τους. Τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο τον έχει η αγορά. Όσοι αγνόησαν αυτόν τον κανόνα οδήγησαν τις οικονομίες τους στην καταστροφή.
Συμπερασματικά: ο κορονοϊός έχει τόση σχέση με τον καπιταλισμό, όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Το ίδιο και ο σοσιαλισμός με την επιτυχή αντιμετώπιση του.
