H επίθεση κατά του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, της οποίας το τελετουργικό άντλησε σκηνοθετικά ευρήματα από τη διαπόμπευση των Εβραίων από τους Ναζί, από την απαγωγή και δολοφονία του Άλντο Μόρο από τις Ερυθρές ταξιαρχίες και από τις εκτελέσεις των δυτικών ομήρων από τον ISIS, απέδειξε ότι η μη επιβολή του νόμου, ακυρώνει την ίδια τη δημοκρατία.
Εμείς που δεν είμαστε νομικοί έχουμε κατανοήσει ότι νόμοι κατά την έννοια του δικαίου, καλούνται οι θεσμοθετημένοι γραπτοί κανόνες δικαίου που στηρίζονται στο Σύνταγμα μιας χώρας και ρυθμίζουν υποχρεωτικά τις σχέσεις μεταξύ των πολιτών, καθώς και των πολιτών με το κράτος, και ορίζουν διάφορες ρυθμίσεις για την ομαλή λειτουργία του κράτους.
Όμως τα διαχρονικά στερεότυπα μηνύματα και συνθήματα της Αριστεράς, τα οποία όχι μόνο ανέχεται, αλλά και τιμά στο σύνολο του, ο εγχώριος πολιτικός κόσμος, διαστρέφουν, καταπατούν και καταργούν την έννοια του νόμου στη χώρα μας, αναστέλλοντας οποιαδήποτε προσπάθεια επιβολή του. Κι φυσικά οι δυνάμεις όλου του φάσματος της Αριστεράς, προτρέπουν το «λαό» να δείξει ανυπακοή, απέναντι στην εφαρμογή των νόμων.
Το κλασσικό σύνθημα, το οποίο ηχεί τα τελευταία 45 χρόνια σε όλες τις αργόσυρτες πορείες - λιτανείες του ΚΚΕ είναι το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Ένα άλλο δίπτυχο που τρυπώνει στο μοτίβο των συνθημάτων των διαδηλώσεων, είναι εκείνο «της ανυπακοής και της απειθαρχίας». Είναι ένα πιο πιασάρικο δίπτυχο, που αγκαλιάζει όσους παραμένουν καθηλωμένοι στη εφηβική περίοδο της ζωής τους.
Σύμφωνα με το ΚΚΕ, «απειθαρχία - ανυπακοή σημαίνει, ότι ο εργαζόμενος αψηφά την ύπαρξη των νόμων που εμποδίζουν τη δράση του». Ακόμα, «απειθαρχία - ανυπακοή σημαίνει και η άρνηση του ΚΚΕ να αποδεχθεί έλεγχο από την Εφορία των συνδρομών και εισφορών χιλιάδων μελών και φίλων του». Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι «το θέμα είναι να μην αποδεχθεί (σ.σ. ο εργάτης) αυτό ως δίκαιο νόμο, ως μοίρα του, αλλά να θεωρεί βαθιά ότι νόμος είναι το δίκιο του και όχι οι αντεργατικές αποφάσεις της όποιας Βουλής ή Ευρωβουλής.»
Και εντάξει. Αυτά τα υποστηρίζει το ΚΚΕ, το οποίο ως παράρτημα του ΚΚΣΕ, δεν είχε ακούσει ποτέ του για την επιβολή του νόμου, μέσω των διαβόητων «δικών της Μόσχας», των μαζικών εξαφανίσεων, εκτελέσεων και εγκλεισμών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στα ψυχιατρεία.
Όμως και ο Σύριζα, παρ’ όλη την προσπάθεια στροφής προς την Σοσιαλδημοκρατία, εμμένει στην αμφισβήτηση των νόμων. Και δεν είναι μόνο οι παλαιές δηλώσεις της νεαρής δελφίνου της ηγεσίας του Σύριζα, που είχε πει εκείνο το ανεκδιήγητο, «αυτά δεν είναι το δίκαιο, αυτά είναι οι νόμοι τους». Όλοι θυμόμαστε τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ να διερωτάται για την πορεία της ρίψης των μολότωφ και τα αστειάκια των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για τα κενά μπουκάλια της μπύρας που ανακάλυπταν οι διωκτικές αρχές σε διάφορες γιάφκες. Και φυσικά θυμόμαστε και την κλασσική ανάλυση των καταστάσεων, που κατέληγε στο συμπέρασμα, ότι «η μόνη αυτονόητη δημοκρατική στάση απέναντι σ’ έναν κατάφωρα άδικο νόμο είναι η ανυπακοή».
Ο Σταύρος Τσακυράκης, είχε γράψει σχετικά στα «Νέα» στις 28/04/2009: «Αναρωτιέμαι τι σημαίνει άραγε η ανυπακοή στην οποία καλεί τους πολίτες το ΚΚΕ. Δεν επαναλαμβάνει απλώς αυτό που χρόνια τώρα διατυμπανίζει, ότι δηλαδή πρέπει να τα σπάσουμε με την Ευρωπαϊκή ένωση, το ΝΑΤΟ, τους φιλελεύθερους και τους ιμπεριαλιστές, αλλά καλεί το λαό σε ανυπακοή. Με αφορμή μάλιστα την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την εξίσωση των συνταξιοδοτικών ορίων μεταξύ ανδρών και γυναικών, πρόσθεσε και τη λέξη απειθαρχία. Ανυπακοή και απειθαρχία, λοιπόν. Συμβιβάζεται με τη δημοκρατία το κάλεσμα ενός κοινοβουλευτικού κόμματος σε ανυπακοή (...); Η απάντηση είναι φυσικά και κατηγορηματικά αρνητική».
Και ο Θανάσης Διαμαντόπουλος, στον «Κόσμο του Επενδυτή» στις 25/4/2009, διερωτάτο: «Ας αναλογιστούμε μόνο τι αντιδράσεις θα προκαλούσε η φράση νόμος είναι το δίκιο του αστού, προφερόμενη από κάποιον πολιτικό που θα έκρινε ότι τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα οικειοποιούνται και εκμεταλλεύονται τη δημιουργικότητα και τον παραγωγικό μόχθο της αστικής τάξης».
Η Αριστερά εμφυσά στους οπαδούς της, την αντίληψη ότι οι νόμοι δεν έχουν καμία αξία. Ότι δεν χρειάζεται να τους τηρούμε, ότι δεν χρειάζεται να τους σεβόμαστε και κυρίως ότι δεν χρειάζεται να τους φοβόμαστε.
Η άθλια σκηνή που είδαμε με τον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, παραδομένο στα άγρια ένστικτα αυτών των δήθεν επαναστατημένων τύπων, που δεν σέβονται, αλλά και δεν φοβούνται τους νόμους, εκτιμούμε ότι κτύπησε την ελληνική κοινωνία σαν ηλεκτροσόκ.
Η κυβέρνηση θα πρέπει να κάνει τα αδύνατα δυνατά και να φέρει τους ενόχους στη δικαιοσύνη και η δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της. Η αριστερά ποντάρει στην περιφρόνηση των νόμων, στην ανυπακοή και στη δημιουργία χάους. Πράγμα που βλέπουμε να γίνεται ακόμα και με την υπόθαλψη του κινήματος ανυπακοής κατά του covid στις πλατείες και με την υιοθέτηση του κινήματος «μετά θα λογαριαστούμε». Η κυβέρνηση πρέπει να αντιδράσει και να επιβάλλει το νόμο. Σε διαφορετική περίπτωση, ο χλευασμός των νόμων από τα κόμματα της Αριστεράς, θα δηλητηριάσει ακόμα περισσότερο την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου.
Και σε περίπτωση που ακούσουμε πάλι τα γνωστά χλιαρά μασημένα λόγια του ΣΥΡΙΖΑ, περί καταδίκης της επίθεσης στον πρύτανη, ας ξαναθυμηθούμε τις δηλώσεις Γαβρόγλου μετά την αντίστοιχη επίθεση στον πρύτανη του Πανεπιστημίου της Μακεδονίας το 2017, στις οποίες ανέφερε ότι « (σσ. ο πρύτανης) θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του και να αναρωτηθεί γιατί επί των ημερών του το ΠΑΜΑΚ, γίνεται στόχος αντιδημοκρατικών και βίαιων επιθέσεων.» Αυτή η συλλογιστική μαζί με τα στερεότυπα περί Νεοφιλελευθερισμού, Ευρωενωσιακής πολιτικής, δολοφονικού ΝΑΤΟ και εξευρωπαϊσμού των Πανεπιστημίων, διάνθησαν άλλωστε την ανακοίνωση των δραστών της επίθεσης.
Η προκλητική δήλωση της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, που δυσφορώντας για την επικήρυξη των δραστών της επίθεσης στον πρύτανη, είπε ότι οι αρχές «ζητούν από τον κόσμο να γίνουν καταδότες», είναι ενδεικτική του γενικότερου κλίματος που καλλιεργείται πάνω σε αυτό το θέμα.
